tag:blogger.com,1999:blog-355740802024-02-19T17:02:19.157+01:00Dende Areas cara a PonteBlog oficial do Areas F. S.Carlos Sousahttp://www.blogger.com/profile/01468327028374271075noreply@blogger.comBlogger15125tag:blogger.com,1999:blog-35574080.post-50282138566428807532010-01-28T11:44:00.012+01:002010-01-28T18:11:55.684+01:00E agora o de 15 anos<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKUKVnS5oIIYyr7Ia4LelRZ7asCh4rvC0X57mjdtCP_jR_bmBL9ehE6CcEAfXNFJpXdJor8OruZpgQ8AEhQYCWosmGfvhc561Do1uEJl45-wOMZsPAQ9_ax6rYRPd6LG-ofc1yXA/s1600-h/IMG_1234.JPG"><img style="cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKUKVnS5oIIYyr7Ia4LelRZ7asCh4rvC0X57mjdtCP_jR_bmBL9ehE6CcEAfXNFJpXdJor8OruZpgQ8AEhQYCWosmGfvhc561Do1uEJl45-wOMZsPAQ9_ax6rYRPd6LG-ofc1yXA/s400/IMG_1234.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5431768771344181474" border="0" /></a><br /><br />No post anterior falaba (cun día de retraso) do cumpreanos da miña filla Ana. Como non pode ser menos e todos son iguais, hoxe tócame falar do de meu fillo Carli (tamén cun día de retraso, para que non haxa celos).<br /><br />Este meu "pequeno", acaba de cumprir onte 15 anos, case nada!! Como dixen o <a href="http://areasfs.blogspot.com/2009/01/vai-de-cumpleanos-cousa.html">ano pasado</a> (e o podo seguir dicindo), é un bo rapaz, segue sendo bo estudiante, non se machaca pero vai indo bastante ben; bo deportista, segue a gustarlle o fútbol e segue a practicalo na Escola de Fútbol do Condado sen ter ningunha queixa por parte desta.<br />Agora estálle dando pola música. Sen ter nin idea nin acudir a clases, machácase diante dun teclado, busca en internet partituras ou vídeos explicativos e vai fuchicando ata que consegue sacar del o tema en cuestión. Que por certo, a música que busca non é a clásica, busca temas dos Dires Straits, U2, Police... en resumen, grandes clásicos xa. (E que alegría para os meus oídos). Agora unha prima prestoulle unha guitarra, isto xa é máis complicado, pero el vaille dando. Terei que pagarlle unhas clases, penso que lle valerían a pena, pero non está moito pola labor de empezar por abaixo, como quen di, xa quere ir directo a tocar cancións antes de aprender o básico.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4GJhUAw7JbqlAMGK22HygGbMteXvSXaZmJZ6v3OLev93Zk6sAKJbcSm6zCCWJicMt_ZeBp5qjoYQgKY4q-6OsB6gEF3gGySqeXhEzLMRmiekdQJqT5xnQCpgh7_tG3MHqKTWecw/s1600-h/DSC00242.JPG"><img style="cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4GJhUAw7JbqlAMGK22HygGbMteXvSXaZmJZ6v3OLev93Zk6sAKJbcSm6zCCWJicMt_ZeBp5qjoYQgKY4q-6OsB6gEF3gGySqeXhEzLMRmiekdQJqT5xnQCpgh7_tG3MHqKTWecw/s400/DSC00242.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5431768307272224930" border="0" /></a><br />En resumen, un bo rapaz, cos seus defectillos, claro (que non vou a desvelar aquí), nunha idade un pouquiño complicada.<br /><br />Hoxe vai ir a Balaidos a ver o Celta contra o Atlético de Madrid cos compañeiros de equipo. Xa é un bo regalo, máis sería aínda moito mellor disfrutando dunha victoria do celtiña. É que entre outras cousas, herdou do pai a súa afición por este equipo.<br /><br />Vídeo dos seus primeiros pinitos coa guitarra, aproveitable a partir dos 30 segundos:<br /><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dwn7-pAdEscB8CCCJj-W-FYMQbeFyjCMudXWNIWgItLjJPXrfjMZJlYuw-0V1S-i5aD5-27h2-L2Zg' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe><br /><br />Como ben dixestes algúns, sorte que non se parecen ó pai, je,jeCarlos Sousahttp://www.blogger.com/profile/01468327028374271075noreply@blogger.com29tag:blogger.com,1999:blog-35574080.post-19751756380601175752010-01-24T12:36:00.012+01:002010-01-25T19:04:35.489+01:00Catro aniños de Aniña<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbjz0liWmAG7G8EDXnV-SSvf_8SBgloUGxZV4vs1Vtj8YnL77jdiengRfHqOs5BQMuzXd9DDPe-Ye54tt9LWUfGelfkSrLJhisG6UkCXAjAXg6eTZUxGlZRi9NF0lVVo0HdA8vNg/s1600-h/Felicidades+Ana.JPG"><img style="cursor: pointer; width: 400px; height: 340px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbjz0liWmAG7G8EDXnV-SSvf_8SBgloUGxZV4vs1Vtj8YnL77jdiengRfHqOs5BQMuzXd9DDPe-Ye54tt9LWUfGelfkSrLJhisG6UkCXAjAXg6eTZUxGlZRi9NF0lVVo0HdA8vNg/s400/Felicidades+Ana.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5430272011689660706" border="0"></a><br /><br /><span style="font-weight: bold;">23 de Xaneiro de 2006</span>:<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVGqkG8_iaGsv4EmXgMphSQGw4GS4IlGERs6KXcBZE2xZPisP0mGmSjXKfiE_YeGHduDbI74nFIT6foBI7dDbms0w9JTjLFPW6YW93i572vJBpI4rJTeI_AU5jZfoQthx4HROiuA/s1600-h/Ana+01.jpg"><img style="cursor: pointer; width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVGqkG8_iaGsv4EmXgMphSQGw4GS4IlGERs6KXcBZE2xZPisP0mGmSjXKfiE_YeGHduDbI74nFIT6foBI7dDbms0w9JTjLFPW6YW93i572vJBpI4rJTeI_AU5jZfoQthx4HROiuA/s400/Ana+01.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5430268969350877250" border="0"></a><br /><br /><span style="font-weight: bold;">23 de Xaneiro de 2010</span>:<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiE7YKy2Z4ANjMlAr04JMR4eT4yQOJdTgRgTEAXoO12CJ59h60wFGmwCgEGDwCW1s2DqDn57MKAr3G6DFeb6khKeQMawSzASbB1OSg3Xh1F1CUQOO9hFp6KXhdoOHq24CTcFMjTw/s1600-h/Ana+4%C2%BA+cumpleanos.JPG"><img style="cursor: pointer; width: 338px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiE7YKy2Z4ANjMlAr04JMR4eT4yQOJdTgRgTEAXoO12CJ59h60wFGmwCgEGDwCW1s2DqDn57MKAr3G6DFeb6khKeQMawSzASbB1OSg3Xh1F1CUQOO9hFp6KXhdoOHq24CTcFMjTw/s400/Ana+4%C2%BA+cumpleanos.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5430270245582946290" border="0"></a><br /><br />Onte foi o cumpreanos da miña pequena Ana. Xa van catro aniños neste mundo e de momento segue igual de feliz, moi besucona e cariñosa. Todo un encanto (que vou dicir eu, non?). Rematou o día cansa e cun pouco de febre, pero sempre cun sorriso na cara.<br /><br />E este mércores tócame o do "pequeno"...<br /><br />Máis fotos da miña "prinsesita" neste vídeo:<br /><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dw4efsyoQNYRq6qWx_uV6yJCElkliyjG3XpQbDer9Av2BfrKZL5T8gBs1wWP79q8DMTsWGH0CESo7k' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe>Carlos Sousahttp://www.blogger.com/profile/01468327028374271075noreply@blogger.com15tag:blogger.com,1999:blog-35574080.post-62949596991213246652009-12-17T11:18:00.007+01:002009-12-20T14:50:51.010+01:00A lenda do Fresco (2ª parte)<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4-WQHjuhCh_qHV1aKFHClwCt2YjVdczbtGTfS4u4zZ2i3UYZk2KpB_mLMcqYa7DuuePin39lxE2sZoefljsDmmTxDOQA-h6rZF8jFd0Sw0xlbE0K3juVqV4wNMm-XvGXw-lFljw/s1600-h/Fresco.bmp"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 246px; height: 286px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4-WQHjuhCh_qHV1aKFHClwCt2YjVdczbtGTfS4u4zZ2i3UYZk2KpB_mLMcqYa7DuuePin39lxE2sZoefljsDmmTxDOQA-h6rZF8jFd0Sw0xlbE0K3juVqV4wNMm-XvGXw-lFljw/s400/Fresco.bmp" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5416147530805741394" border="0" /></a>Despóis dun pequeniño descanso, e de que me chamaran cariñosamente vago (o cal non é mentira ningunha), creo que vai sendo hora de retomar a historia do Fresco. E alá vamos coa segunda parte, sempre basada na reportaxe de Xoan Xosé Pérez Labaca, publicada no Faro de Vigo. Teño que dicir que esta segunda parte decepcionoume bastante, esperaba moito máis. Vamos alá:<br /><br />Cando se produxo o levantamento do exercito en África e do comenzo a guerra civil, foron a buscar ó Fresco a súa casa os socialistas e os do fronte populista de Ponteareas para que se incorporase á defensa da República. Aclamado por todos foi cara a Lavadores, como xefe de partida, pois a xente das esquerdas resistían por uns días os ataques dos militares, aguantando con barricadas nas rúas. Tomou parte activa ó asalto ó chalet dos Nuñez, que era a vivenda do industrial Estanislao Núñez. No asalto pereceu o sinalado industrial e grazas a intervención do Fresco dous fillos salvaron a vida. Hai outra versión que aporta o neto de Estanislao Núñez, que dí que é crenza familiar que seu avó foi morto por Fresco nun disparo na cabeza cando fuxía da súa casa na que se atopaba só.<br /><br />Esta foi a primeira intervención, e prácticamente a última, de González Fresco xa que pouco despóis ó caer as resistencias en Vigo, decidíu botarse ó monte onde xa se refuxiaban outros fuxidos agrarios, socialistas, anarquistas, comunistas e galeguistas. A súa condición de fuxido non foi moi longa, pois durou dende xullo de 1936 ata os días do Nadal do mesmo ano, se ben a nova do seu pasamento non se soubo ata o día de Reis do ano 1937.<br /><br />A propaganda republicana quixo converter a Fresco nun líder guerrilleiro, cando en contra do que dicía tal propaganda, este apenas participou nas accións que os fuxidos tiveron nos montes contra posicións militares ou paisanos relacionados co levantamento. Non foi nunca un gerrilleiro vencellado a uns mandos políticos comunistas. Tamén é certo que moitos dos fuxidos, para solventar a súa inocencia usaron o nome do Fresco como autor de feitos e accións armadas que eles mesmos realizaron. Polo que logo deixou escrito, el nunca foi partidario de certas prácticas violentas que cualificaba de criminais por parte dalgúns fuxidos. Opinión que manifestaba con moita frecuencia dicindo: "Non matedes! Non vos convirtades en asasinos. Non sexades coma eles".<br /><br />Din que tratou de fuxir a Portugal e por iso recurriu a xentes que consideraba súas amizades. Dentro deses amigos figuraba un tal Peypoch, de Mondariz Balneario, co que tiña preparado un encontro. Pero este o que lle tiña preparada era unha emboscada, coa casa rodeada de falanxistas e gardas civís, pero Fresco avisado por algún confidente non compadeceu ó encontro. En Vigo chegaron a ofrecer importantes cantidades de cartos pola súa captura, tanto vivo como morto.<br /><br />A nova da súa morte chrgou o día de Reis cando o atoparon morto no monte Galleiro. A súa muller, Nieves Souto, que seguía residindo na casa de Areas, foi levada para identificalo ó cementerio de Padróns e alí foi enterrado. Sobre como foi a súa morte, hai varias versións. Unha é que foi cribado por disparos da Falanxe da Garda Civil. Este feito é dubidoso, pois se fose así saberíase no momento, pois a morte do Fresco sería para eles obxectivo principal do que gabarían de inmediato. Outros responsabilizan a algún veciño que o traicionou. Tampouco se pode descartar que fose nunha loita entre os propios fuxidos pois non coincidían en moitas formas de pensar e de actuar.<br /><br />Labaca remata o artículo dicindo, "O que si é verdade é que a historia deste home é unha historia da loucura e da senrazón dunha época na que, pola súa condición de deportista, tirador de primeira liña e home destacado tivo que, por medo propio e dos seus, botarse ó monte fuxindo polo feito de sobresaír naquela sociedade na que lle tocou vivir. Da historia do Fresco aínda se fala hoxe por estas terras. A vista dela, nós pedimos que non veñan nunca xamais tempos deses."<br /><br />En fin, eu sei que aquí falta moito por contar que por uns motivos ou outros, Labaca non nos fala deles. Prometo enterarme (se a miña vagancia mo permite...) e se cadra algún día haberá unha terceira parte sobre a lenda do Fresco.Carlos Sousahttp://www.blogger.com/profile/01468327028374271075noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-35574080.post-46144202263307909912009-12-08T12:09:00.003+01:002009-12-08T17:08:49.757+01:00A lenda do Fresco e a Quinta da Boa Vista<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgswhNlpPHkdWMVkPgBe7KAU3SiFS4-GjhCSqGbY45BWsxkJAqanr-pqaKAOtWtTDEqn8PdELNwzhxNbNJ2lZSam8AXEsDk4cobdFfMtEnP0pGlDoRac_9wZ_ArQEtJNwdT6dgkHw/s1600-h/IMG_0701.JPG"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgswhNlpPHkdWMVkPgBe7KAU3SiFS4-GjhCSqGbY45BWsxkJAqanr-pqaKAOtWtTDEqn8PdELNwzhxNbNJ2lZSam8AXEsDk4cobdFfMtEnP0pGlDoRac_9wZ_ArQEtJNwdT6dgkHw/s400/IMG_0701.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5412543605641860626" border="0" /></a>Sempre me interesou saber algo sobre "O Fresco", personaxe que viviu en Areas na Quinta da Boa Vista, agora chamada Granxa Escola, e que tivo que andar fuxido polos montes da comarca ata que o asesinaran. Parte da miña curiosidade viuse colmada este sábado o ler no "Especial Condado Paradanta" que ven no Faro de Vigo, un reportaxe de Xoan Xosé Pérez Labaca, titulado "A lenda do Fresco (1ª parte)".<br /><br />Neste suplemento dos sábados, Este profesor e historiador das costumes da terra adoita facer uns reportaxes moi interesantes, e non perdo ocasión de botarlle unha ollada. Como digo, nesta ocasión fala da vida de Manuel González Fresco, o dono da extensión máis grande que temos en Areas, agora propiedade da Xunta de Galicia.<br /><br />Pois ben, Fresco naceu en Vigo no ano 1886 no seu dunha familia pudente que poseía importantes propiedades das que disfrutou toda a vida. Tiña fama de ter unha excelente puntería, iso era debido a súa afición pola caza e torneos de tiro pichón nos que logrou numerosos trofeos. A súa estabilidade económica e situación social permitíalle practicar estas aficións e codearse co máis selecto da cidade. Asi mesmo era un gran deportista e chegou a ser campión de Galicia de ciclismo no ano 1903. Traballou como corredor de comercio, pero ós vinteoito anos, retírase a súa finca de Areas, a Quinta da boa Vista. Alí racha coa vida anterior e cásase con Nieves Souto Alfaya, muller dunha clase social moi inferior á súa. Este matrimonio nunca foi ben aceptado pola sociedade burguesa de Vigo nin pola súa familia.<br />Aparte de ser amigo das relacións sociáis, dos deportes, das viaxes, da caza... en fin da boa vida, tamén era moi extrovertido, cordial e xeneroso, virtude que lle acarrexou duras criticas do seu entorno. Converteuse nunha especie de "protector dos humildes" e "pai dos pobres", como aínda lle chaman hoxe en día as persoas que o trataron ou tiveron conciencia da súa vida.<br />Con trinta anos comenza a interesarse pola política e estivo relacionado coa organización sindical UGT. Despóis xunto con Benito Casanovas foi fundador local do Partido Socialista de Ponteareas, do que se separaría máis tarde por diferencias cos responsables. Conta del o seu biografo Victor Fernández Freixanes <span style="font-style: italic;">"Non era un home de grandes ideas políticas. Tampouco era un lider. A carisma popular que tiña viña dada pola súa xenerosidade sustentada na considerable fortuna que poseía e na práctica social entre os traballadores e labregos da comarca que o idolatraban"</span>.<br /><br />Viaxou a Alemania, de donde regresou moi sensibilizado polos conflictos sociais que este país padecía. Logo viaxou a Brasil, xunto a uns irmáns que residían alí, voltou logo xa que non lle sentaba ben o clima. Nunha visita a Vigo entrou en contacto coas correntes galegas e, ó parecer, tamén con Castelao.<br /><br />E así remata Labaca o séu reportaxe, deixando o final para o próximo número. Supoño que aí contaranos a súa andaina como fuxido, e o seu posterior asesinato. Tamén supoño que contará por qué a Quinta da Boa Vista pasou a poder do goberno. Según me contaron, o estado conseguiu o terreno en propiedade a cambio dunha irrisoria cantidade de diñeiro e a entrega do corpo á familia, para poder enterralo no cementerio de Areas. De non ser así, posiblemente estaría aínda nunha fosa común, coma tantos outros. Xa vedes, negocios...<br /><br />Estas fotos sacámolas un sábado no verán saltando a valla, xa que alí non había nadie. Recordoume cando era pequeno e me mandaban ir buscar o leite, en vez de ir á volta polo portal, saltaba o muro que dividía a finca coa casa dos meus pais, sempre con coidado que non me pillase (a bronca era segura). Outras veces, cuns veciños entrábamos e facíamos de exploradores, xogábamos o tenis... É que daquela, aparte de ser centro de educación profesional agraria, dedicábase moito a ganadería. Tiñan un gran número de vacas e os terrenos eran sobre todo para pastoreo e para plantar millo para os silos. Hoxe en día a maior parte do terreno esta cultivado por viñedos e invernaderos, donde cultivan tanto frores como hortalizas, sempre basándose no estudio.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrkWcDYKThwkn8nxMffg_V6ZlNxby9rRm9EDiSipD77Y9CrCzpJrnlHU8wcAXEL122r6Y3y3Ox0YADk5miUhuPbJsQWYylDUcDYK0-2ukO0W52opSDSO-pL7uwCgTYBtzAlKXV_Q/s1600-h/IMG_0750.JPG"><img style="cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrkWcDYKThwkn8nxMffg_V6ZlNxby9rRm9EDiSipD77Y9CrCzpJrnlHU8wcAXEL122r6Y3y3Ox0YADk5miUhuPbJsQWYylDUcDYK0-2ukO0W52opSDSO-pL7uwCgTYBtzAlKXV_Q/s400/IMG_0750.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5412544711351189890" border="0" /></a> <a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWK0VHi8hKCQcKHcCAXsx0FNna3UIUxmR5EQLXYT3Voa-bsSFVaVvg36MkzzALSS1z69n48l28dkofRVuG3YwvFWCsyf04AMhFtyCVfw6VkwWSDHPZdS1DA3w5iRDRApdFR0oESA/s1600-h/IMG_0749.JPG"><img style="cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWK0VHi8hKCQcKHcCAXsx0FNna3UIUxmR5EQLXYT3Voa-bsSFVaVvg36MkzzALSS1z69n48l28dkofRVuG3YwvFWCsyf04AMhFtyCVfw6VkwWSDHPZdS1DA3w5iRDRApdFR0oESA/s400/IMG_0749.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5412544702757955954" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYaPWzF9lOYHWO0n_MV21416MvxaqD_4x2ICw6xwrY79RyX3YxD2f0ferUTLQFHbqBCXLGi92n-uuXSnzyEjMU81JlRotApIa3maW1SqOYyduoIHhFlmcF9R3nx4VzHfSY9mkbEQ/s1600-h/IMG_0716.JPG"><img style="cursor: pointer; width: 300px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYaPWzF9lOYHWO0n_MV21416MvxaqD_4x2ICw6xwrY79RyX3YxD2f0ferUTLQFHbqBCXLGi92n-uuXSnzyEjMU81JlRotApIa3maW1SqOYyduoIHhFlmcF9R3nx4VzHfSY9mkbEQ/s400/IMG_0716.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5412544695677903026" border="0" /></a> <a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNgLiO3XL3_OKGv4dUUQmdcPupZq3RYfK_gnG8a2THl8HZ9jh-xc6oHyy1zevCkSiRYgU-ho4hdIzi2M3aV5WSH0s61SmgfmqAhgrKL2DDiGgZOlRm-W4_Icm37VNRGLFQowGo2g/s1600-h/IMG_0704.JPG"><img style="cursor: pointer; width: 300px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNgLiO3XL3_OKGv4dUUQmdcPupZq3RYfK_gnG8a2THl8HZ9jh-xc6oHyy1zevCkSiRYgU-ho4hdIzi2M3aV5WSH0s61SmgfmqAhgrKL2DDiGgZOlRm-W4_Icm37VNRGLFQowGo2g/s400/IMG_0704.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5412544692877620418" border="0" /></a> <a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhADrFR-TfGzlB8TqDl0WD1OHgYHOHMfQ0semiGHHE0biwn8VDKSTd8ZNp7bKLsRukXA7adzidR4GKifUSwMdW4OyZKYXZ4CSQwX6LoUW4jcKGg7SrrYlsKy4fOeTGX4EaW-LED2Q/s1600-h/IMG_0703.JPG"><img style="cursor: pointer; width: 300px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhADrFR-TfGzlB8TqDl0WD1OHgYHOHMfQ0semiGHHE0biwn8VDKSTd8ZNp7bKLsRukXA7adzidR4GKifUSwMdW4OyZKYXZ4CSQwX6LoUW4jcKGg7SrrYlsKy4fOeTGX4EaW-LED2Q/s400/IMG_0703.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5412544688839927938" border="0" /></a>Carlos Sousahttp://www.blogger.com/profile/01468327028374271075noreply@blogger.com24tag:blogger.com,1999:blog-35574080.post-78275007873036117842009-10-18T18:48:00.006+02:002009-10-20T01:37:14.278+02:00Luis PardoNestes días de encerro pasados de loita, antes de pecharnos no Concello, e cando estábamos a espera nas escaleiras a que nos deixasen entrar no pleno extraordinario, lémbrome cando Xoan Carnero (o meu amigo fotógrafo que me prestou as fotos) dicía aquilo de, "aquí falta Luis Pardo, se estivese aquí non nos tiñan así a espera na escaleira..." E así empezou a contar anécdotas de cando se subiron ó tellado e encerraronse no Instituto Pedra de Auga, da famosa polémica e "embestida" por parte dos antidisturbios no conflicto da rotonda de canedo, "levamos ostias por tódolos lados, como cargaban e bufaban aqueles bichos, pero aínda lles demos que facer..." conta Xoan sobre este último episodio.<br /><br />A raíz disto, entereime que Luis foi un dos primeiros en loitar polo novo Instituto. Xa fai bastantes anos con motivos da saturación e precariedade do centro Pedra de Auga, foi un dos que mobilizou ós pais para que intentasen melloralo e sobre todo para que se lograse a construcción dun centro novo. A súa loita foi bastante intensa, pero ó final acadaron o obxetivo. O centro estaba en pe, aínda que faltaba o que faltaba. Na rotonda de Canedo pasou outro tanto, e cando estaban a manifestarse e tiñan as obras paradas, unha patrulla de antidisturbios que andaba pola zona, tomouna a porrazos con eles como se fosen terroristas, cando soamentes eran un puñado de veciños protestanto. Luis andaba polo medio.<br /><br />Pois agora si que se pode dicir que falta Luis Pardo. Esa lacra que nos acompaña por todolos lados foi quen de vencelo e en dous meses derrotou a ese loitador que non foran capaces de vencer tantos elementos en contra. Non o coñecía particularmente, pero sei que se non fose pola enfermedade estaría con nós arropándonos no conflicto pasado do IES do Barral. Era un loitador nato e como tal aí estaría ó pe do cañón, gran mobilizador de masas que non se casaba con ninguén. Por iso era admirado e tamén tiña detractores, pero sempre loitaba pola causa, tendo que enfrentarse a quen fora.<br /><br />Dende o meu humilde blog deséxolle que siga igual alá onde esté, máis dun estará temblando coa que se lle aveciña. E a familia que teña moito ánimo, e sobre todo a miña amiga Marta que terá que dalos, sei que será capaz de facelo que calidad humana sóbralle.<br /><br />Na foto vese no centro con boina, estes bicharracos (estilo robocops) non foron capaces de doblalo:<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyboXLtlmz7ZPoMrFkpLo2hXYirgVaDWEBsCCAlFZJjQNwvKOfGvjQKlYxvPzy8xTXzYUJmAR9m6Q5oaMILbsgz3p_btllMW5VFAIh6Y9g5OyFiJDsRI_BloFMTVBD_Pckjm3oyA/s1600-h/018.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyboXLtlmz7ZPoMrFkpLo2hXYirgVaDWEBsCCAlFZJjQNwvKOfGvjQKlYxvPzy8xTXzYUJmAR9m6Q5oaMILbsgz3p_btllMW5VFAIh6Y9g5OyFiJDsRI_BloFMTVBD_Pckjm3oyA/s400/018.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5394008272778719714" /></a>Carlos Sousahttp://www.blogger.com/profile/01468327028374271075noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-35574080.post-85748357377616493642009-05-21T19:14:00.005+02:002009-05-22T12:19:49.799+02:00Vídeo de Iago<a href="http://www.yotambientengoderechos.com/ver_videos/ver_escuchar_hablar_amar"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5338265380315247986" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 397px; cursor: pointer; height: 356px; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiepgEM4CewgHqeeA1iE-nQr9ZZ0e1pLbxrQpp4IViSCpGJftG2QcQbAD2uazJKe0pgY7X-6YIMDYukz9_Xazh3HYbW8d0QHi0-OxHBLVtAHmZP3srf1kR4lfa6lwADMYZO8wTa1A/s400/autismo+video.jpg" border="0" /></a><br /><br /><br />O amigo <a href="http://leoeosseus.blogspot.com/">Paideleo</a> quere compartir entre varios blogs esta especie de premio e eu collo o testigo de lindo gusto.<br /><br />O obxetivo do premio é dar a coñecer o vídeo creado polo blog <a href="http://hablapormidiceiago.blogspot.com/">Mamiago</a> , donde a nai de Iago fala por él, xa que este padece unha especie de autismo, que lle dificulta a fala e non é capaz de xuntar dúas palabras. Este vídeo vai participar no "1º Concurso nacional online de cortos sobre los derechos del niño", a min gustoume, é moi entrañable. Se vos animades podedes velo pinchando na foto da cabeceira e votar nas estrelas que aparecen debaixo. A idea é espallalo ó máximo pola blogosfera e a ver se ten sorte no concurso, e por suposto na vida.<br /><br />Agora tería que mandarllo a cinco blogs, pero prefiro que cantos queirades o publicásedes, sería un bo premio.Carlos Sousahttp://www.blogger.com/profile/01468327028374271075noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-35574080.post-21169836933045801892009-05-14T19:30:00.008+02:002009-05-15T08:37:09.529+02:00Letras Galegas 2009 en Areas<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwgAMiqAy0dHIRAjs0YTXMrNkK23loYhrLbv3slYs0BYG4Ps4b6L6jwEiec0KfoEdBJYhB8cb5cwYmLPQEyqQqjIq7V0EgXAXBANi1q7vKvQ7C7mawNrjilr8foIiZWvQHxSsq8g/s1600-h/Letras+galegas+09.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5335735853695579538" style="FLOAT: left; MARGIN: 0pt 10px 10px 0pt; WIDTH: 218px; CURSOR: pointer; HEIGHT: 320px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwgAMiqAy0dHIRAjs0YTXMrNkK23loYhrLbv3slYs0BYG4Ps4b6L6jwEiec0KfoEdBJYhB8cb5cwYmLPQEyqQqjIq7V0EgXAXBANi1q7vKvQ7C7mawNrjilr8foIiZWvQHxSsq8g/s320/Letras+galegas+09.jpg" border="0" /></a> Vaise a celebrar este sábado, aquí en Areas o Día das Letras Galegas. Non vai ser cunha lectura colectiva dalgunha obra do homenaxeado, Ramón Piñeiro López. Se así fose, me temo que non sei se habería algun voluntario no salón de actos para tal fin. Non, aquí somos máis festeiros e dados o "expectáculo", e como tal pásovos a relatar os actos que vai a organizar a Casa Cultural de Areas.<br /><br />Como se ve na portada do folleto, chámanse os "Xogos da xuventude", polo tanto valen tamén para os novos de 90 anos ou máis, o que se considere xoven pode apuntarse.<br /><br />A partir das 11 da máñan terá lugar unha xincana de bicicletas no parque da Bouza Vella. O sitio é ideal, cun merendeiro, o río cerquiña, fontes e bastante sombra para o que queira almorzar algo, cousa bastante probable. No folleto explica que hai que levar bici, casco e protección (este último supoño que non será tan tido en conta).<br /><br />Xa pola tarde, a partir das 6 e no torreiro da Igrexa, "Xogos para todos". Aquí anuncian "Carreiras de sacos con saco" ou sexa, que tamén hai que levar o saco da casa. Polo que vin noutros anos, farán algúns xogos populares máis.<br /><br />E a partires das 8 e media, actuación da Coral Santa María de Areas. Como di entre risas Verio, un dos seus compoñentes, a millor de Areas (de feito é a que hai). E atención, teñen novos compoñentes e novas cancións, ou sexa, que valerá a pena. Durante a actuación entregaranse os premios dos xogos.<br /><br />Tamén compre sinalar que durante o 16 e 17 terá lugar no salón de actos da Casa Cultural, unha exposición de pinturas realizadas por mulleres. <br /><br />Na traseira do folleto ven información sobre Ramón Piñeiro López, o homenaxeado este ano. O trancribo tal cual:<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8WsIRccbkQUfosVqMC7i-ZuZFXhBk_TqA40eqhlxHMDw8wz616t2pdhDpxVu-Dzd9QIQZlRGW4JXV25TSRUv4w28t7QxELGBZUyjzHLncxZn4fr0mfa1uPdNrV3O9t25Xnu175A/s1600-h/Ram%C3%B3n+Pi%C3%B1eiro.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5335732533965309906" style="FLOAT: left; MARGIN: 0pt 10px 10px 0pt; WIDTH: 92px; CURSOR: pointer; HEIGHT: 126px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8WsIRccbkQUfosVqMC7i-ZuZFXhBk_TqA40eqhlxHMDw8wz616t2pdhDpxVu-Dzd9QIQZlRGW4JXV25TSRUv4w28t7QxELGBZUyjzHLncxZn4fr0mfa1uPdNrV3O9t25Xnu175A/s320/Ram%C3%B3n+Pi%C3%B1eiro.jpg" border="0" /></a> <span style="COLOR: rgb(51,204,0)">"Ramón Piñeiro López naceu no seo dunha familia labrega da parroquia de Armea, concello de Láncara (Lugo), en maio de 1915. Tivo outros sete irmáns, dos que tres morreron sendo nenos. Era fillo de Vicenta López Fernández e de Salvador Piñeiro García, quen sempre demostrou unha preocupación pola cultura e pola educación dos seus pequeños superior á habitual naquela época entre a xente humilde. Isto, e a incipiente curiosidade e intelixencia de Ramón, explica que xa antes de chegar, con seis anos á escola, o neno soubese ler, escribir e resolver algunhas operacións matemáticas. Se a escola non supuxo dificultades intelectuais para Ramón Piñeiro, adiantado con respecto aos seus compañeiros grazas á axuda familiar, si que lle causou un forte impacto ao facerlle percibir en toda a súa crueza a diglosia presente na sociedade.</span><br /><span style="COLOR: rgb(51,204,0)">Ramón Piñeiro foi o director literario de Galaxia e, dende ese posto, un dos principáis artífices da reconstrución cultural galega da posguerra. Un dos primeiros propósitos da editorial foi crear unha revista, Grial, para a que non se conseguiría autorización gubernamental ata o ano 1963. Preocupado por asegurar a presenza galeguista no primeiro Parlamento galego, cando chegaron as eleccións autonómicas aceptou a oferta do PSdcG-PSOE de ir como independente nas súas listas. Deste xeito, foi elixido deputado autonómico, o que lle deu a oportunidade de traballar a prol da Lei de normalización lingüística, aprobada por unanimidade en 1983. Nese mesmo ano, Ramón Piñeiro foi elixido presidente do primeiro Consello da Cultura Galega, cargo que ocuparía ata o seu pasamento en 1990."</span><br /><br />Despóis tamén ven un poema de Manuel Rivas, que ven a tratar a persecución que tivo o galego noutros tempos no ensino.<br /><br /><span style="COLOR: rgb(51,204,0)">"Fonema</span><br /><br /><span style="COLOR: rgb(51,204,0)">Do máis aló da gorxa,</span><br /><span style="COLOR: rgb(51,204,0)">dun profundo e misterioso fol.</span><br /><span style="COLOR: rgb(51,204,0)">saíannos sons que debíamos matar.</span><br /><span style="COLOR: rgb(51,204,0)">Repitan, dicía o mestre:</span><br /><span style="COLOR: rgb(51,204,0)">Los pájaros de Guadalajara tienen la garganta llena de trigo.</span><br /><span style="COLOR: rgb(51,204,0)">Pero Lolo o do Rito dicía que los <span style="FONT-STYLE: italic">pájaros de Juadalagara tienen lajarjanta</span></span> <span style="COLOR: rgb(51,204,0); FONT-STYLE: italic">llena de trijo.</span><br /><span style="COLOR: rgb(51,204,0)">E o mestre dáballe un pau.</span><br /><span style="COLOR: rgb(51,204,0)">A min custoume algún traballo dicir sen respirar</span><br /><span style="COLOR: rgb(51,204,0)">que había plantas monocotiledóneas</span><br /><span style="COLOR: rgb(51,204,0)">pero non dei sabido de que familia era</span><br /><span style="COLOR: rgb(51,204,0)">se é que a tina</span><br /><span style="COLOR: rgb(51,204,0)">o toxo que douraba os montes de Galicia."</span><br /><br />Da que pensar, ideal para estes tempos<br /><br />Bueno, pois é o que hai, penso que non está nada mal. E para o que non coñecera a Ramón Piñeiro (como é o meu caso), sempre vale para informarse e saber quen era.<br /><br />A todo isto, supoño que estes actos celebraranse sempre que o tempo acompañe, que ó final parece que se vai cumprir o refrán, "Cando en marzo maiea, en maio marcea"Carlos Sousahttp://www.blogger.com/profile/01468327028374271075noreply@blogger.com15tag:blogger.com,1999:blog-35574080.post-14656303842890436682009-03-31T00:55:00.005+02:002009-03-31T14:11:11.246+02:0031 de MarzoHoxe é 31 de Marzo. Nun principio non deixa de ser un día normal, fin de mes e vispera do 1º de Abril, que como se adoita dicir "van os burros onde non deben ir", ou sexa coidadiño coas bromas. Pero aparte disto nesta data ó longo da historia sucederon algúns acontecimentos que vos paso a relatar:<br /><br /><em>1889 Inauguración da Torre Eiffel en París.<br /><br />1948 Aprobación en Estados Unidos do chamado Plan Marshall.<br /><br />1970 Despóis de 12 años, o satélite Explorer 1 entra na atmósfera terrestre.<br /><br />1989 O Comité Central da OLP proclama a Yasir Arafat presidente de Palestina por unanimidade.<br /><br />1991 Disolución do Pacto de Varsovia.<br /><br />1992 Boris Yeltsin firma en Moscú o Tratado da Federación con 18 repúblicas rusas.</em><br /><br />En canto a nacementos, estes son algúns casos dos que viñeron ó mundo nesa data:<br /><br /><em>1596 René Descartes, matemático francés.<br /><br />1675 Papa Benedicto XIV<br /><br />1948 Al Gore, vicepresidente de los EE.UU.</em><br /><br />Se algo me chocou desta búsqueda, foron dous datos; o primeiro que o 31 de Marzo de 1969 remataba a "polémica" lúa de mel de Yoko Ono e John Lennon, que como motivo de protesta contra a guerra de Vietnan, e aproveitando o seu tirón mediático, estiveron unha semana nun hotel de Amsterdam, sin saír da habitación e rodeados de fotógrafos que acudían en masa a inmortalizar a causa.<br /><br />O segundo caso, foi que ningunha páxina ou medio fai referencia a que o 31 de Marzo de 1969 víu a este mundo un servidor, ou sexa Carlos Sousa. E para que quede constancia deixo aquí unha fotiños de hai uns poucos de anos:<br /><br />Esta primeira para que me vexades tal cual vin, a boneca sen comentarios,<br /><br /><a href="http://3.bp.blogspot.com/_7TyvPzDhpRs/SdFHH_WIbzI/AAAAAAAAAAc/-vS0G6-S3yA/s1600-h/En+coiros.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5319110837490183986" style="WIDTH: 380px; CURSOR: hand; HEIGHT: 400px" alt="" src="http://3.bp.blogspot.com/_7TyvPzDhpRs/SdFHH_WIbzI/AAAAAAAAAAc/-vS0G6-S3yA/s400/En+coiros.jpg" border="0" /></a><br /><br />Esta foi de cando me bautizaron, según me contaron foi nunha igrexia sin santos. De aí debe vir a miña tremenda devoción.<br /><br /><a href="http://4.bp.blogspot.com/_7TyvPzDhpRs/SdFHHa_fCmI/AAAAAAAAAAU/a7rnkNMJQ-E/s1600-h/Bautizo.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5319110827731520098" style="WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 398px" alt="" src="http://4.bp.blogspot.com/_7TyvPzDhpRs/SdFHHa_fCmI/AAAAAAAAAAU/a7rnkNMJQ-E/s400/Bautizo.jpg" border="0" /></a><br /><br />Nun parque co meu caldeiriño e a miña pala, que tempos,<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_qNFhY8aPmZtQicqB5aGDq7Md_J17tN1PJCv4wnc-PSbU4MrgnMPT-ftr2OAMKWdddg4UJ_IbdEw1KCXfNssBXrN22kLfTC0oTuxu4uQBB0bYMAlMXbTSiDJMx9pXCZr5RxDhaQ/s1600-h/No+parque.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5319120226808416402" style="WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 396px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_qNFhY8aPmZtQicqB5aGDq7Md_J17tN1PJCv4wnc-PSbU4MrgnMPT-ftr2OAMKWdddg4UJ_IbdEw1KCXfNssBXrN22kLfTC0oTuxu4uQBB0bYMAlMXbTSiDJMx9pXCZr5RxDhaQ/s400/No+parque.jpg" border="0" /></a><br /><br />E este sábado xogando o partido, que por certo gañamos (a veces pasa iso), dubo ser a última que me sacaron pertencendo aínda ó grupo dos trintañeros, agora seica xa formo parte dos cuarentóns:<br /><br /><a href="http://2.bp.blogspot.com/_7TyvPzDhpRs/SdFMmxlH_4I/AAAAAAAAAAs/oKz6Kh-U0qk/s1600-h/IMG_0776.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5319116863929057154" style="WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 300px" alt="" src="http://2.bp.blogspot.com/_7TyvPzDhpRs/SdFMmxlH_4I/AAAAAAAAAAs/oKz6Kh-U0qk/s400/IMG_0776.JPG" border="0" /></a><br /><br />Que lle vamos facer, eu síntome ben, agora terei que poñerme a meta de seguir xogando ata chegar ós cincuenta. Será posible? Miñas dúbidas teño.Carlos Sousahttp://www.blogger.com/profile/01468327028374271075noreply@blogger.com22tag:blogger.com,1999:blog-35574080.post-33536344564818993032008-12-02T20:06:00.000+01:002008-12-02T21:06:57.456+01:00Antía Lorenzo Garrote<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgtuEZ_BQ2AZ72_OEq9O8SLVU_6uq_UuRoR0aKAXrPD3-L_g3IwzFV_elD9jFixSxvvpvp4oE2OEmnvleRXEnW8kh8xyvZvcN5D10CDr3Rn81Giu1iByWWgS-TdXpwEgy5knvM7OA/s1600-h/IMG_0181.JPG"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 300px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgtuEZ_BQ2AZ72_OEq9O8SLVU_6uq_UuRoR0aKAXrPD3-L_g3IwzFV_elD9jFixSxvvpvp4oE2OEmnvleRXEnW8kh8xyvZvcN5D10CDr3Rn81Giu1iByWWgS-TdXpwEgy5knvM7OA/s400/IMG_0181.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5275179157337559698" border="0" /></a> Antía Lorenzo Garrote é unha rapaza de Areas que me sorprendeu o outro día cando me mostrou unhas fotos no móbil duns cadros que pintara. Como xa teño dito moitas veces, de arte non entendo nada, pero parecéronme bonitos e orixinales, máis que nada porque fora unha idea propia, non os copiara doutro cadro. E alá me fun coa miña cámara para retratalos e retratala (aínda que a ela non gusta sair nas fotos, eu inmortalicenna antes de que sexa famosa).<br /><br />Alí contoume que tiña interés pola pintura dende moi pequena, sempre estaba garabateando, e por iso escomenzou a estudar pintura ós cinco anos. Sempre estivo namorada das obras de Van Gog, o cal e o seu pintor favorito, con moita diferencia. Del tomou a idea dun destes cadros que mostra. Estes dous exemplos están realizados en acrílico, aínda que agora xa se atreve con outros materiáis e con lienzos máis grandes. Cando o remate veremos o resultado.<br /><br />Por outro lado, Antía ós seus quince anos, é unha razapa moi destes tempos modernos, moi comprometida coa sociedade e co medio ambiente, ata o punto que as veces considero senon lle vai dar un telele un día destes, xa que é moito. Cadrounos falar o outro día de todo isto un pouco, e quedei alucinado coas súas ideas, unhas ideas que o que máis e o que menos as comparte, pero que sabemos que realizar todo iso ven sendo pouco menos que unha utopía. Pois ela está seguriña que poderíase conseguir. Como lle dixen o final da conversa, a ver se cando sexas presidenta do goberno (porque iso e outra, métese en canta asociación hai, e foi elexida represante dos alumnos do consello escolar), logras poñer todo iso en práctica, sería unha marabilla.<br /><br />Velaquí estes dous exemplos da súa obra que lle inmortalicen neste blog. Que se lembre cando sexa famosa que fomos os primeiros en falar das súas dotes.<br /><br /><br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglSFm9di0ScC5Z3A14-ArxVpaBFm87U3KqFlr98vuSKn8xDacXQlprNPnqcUNo-Nbm0Uw65HZSy64gik67KxrQWLNVd_ycJxgiic3-MF_2cszPRYsfDLDHiXMZTBdAT2XoaD8w7g/s1600-h/IMG_0178.JPG"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 300px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglSFm9di0ScC5Z3A14-ArxVpaBFm87U3KqFlr98vuSKn8xDacXQlprNPnqcUNo-Nbm0Uw65HZSy64gik67KxrQWLNVd_ycJxgiic3-MF_2cszPRYsfDLDHiXMZTBdAT2XoaD8w7g/s400/IMG_0178.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5275180343670996594" border="0" /></a> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhL7H7qFERB8vSSaIMyp0XdEwwWbrIN5tQeDsxYZtfa35gcchbqUpkwQnWOLbvR14Encyf-9GcBzjCFgr6q8YWa87jOdWmt34eEi_DSeOSiZ9SR9QjIvWNDLwMSkkc2Gwn4YP-yCw/s1600-h/IMG_0172.JPG"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhL7H7qFERB8vSSaIMyp0XdEwwWbrIN5tQeDsxYZtfa35gcchbqUpkwQnWOLbvR14Encyf-9GcBzjCFgr6q8YWa87jOdWmt34eEi_DSeOSiZ9SR9QjIvWNDLwMSkkc2Gwn4YP-yCw/s400/IMG_0172.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5275180337089427378" border="0" /></a>Carlos Sousahttp://www.blogger.com/profile/01468327028374271075noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-35574080.post-67038614963495025312008-09-25T10:15:00.001+02:002008-09-25T14:16:29.258+02:00A vida: unha prova, unha aventura, un sorriso...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCBnrCO-8f4obF2W3VpBVLTd03XgXrcDRK1eKpL4YxUEBiPv3bOYcKaeC3Yfu9GEB6qgnkz6s4XoeXfEslTqEfN6h-XsZRCvNnYynVu0Em3Ao-Cr_WSzY9qAOwVPWU4oEMbGJngA/s1600-h/Feliz+Cumpleanos,+t%C3%ADa.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCBnrCO-8f4obF2W3VpBVLTd03XgXrcDRK1eKpL4YxUEBiPv3bOYcKaeC3Yfu9GEB6qgnkz6s4XoeXfEslTqEfN6h-XsZRCvNnYynVu0Em3Ao-Cr_WSzY9qAOwVPWU4oEMbGJngA/s320/Feliz+Cumpleanos,+t%C3%ADa.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5249869053111758178" border="0" /></a> Tiña 70 anos e unhas ganas enormes de vivir. Non os aparentaba, a pesar de todolos reveses que lle dera a vida, ela sempre sorrinte, moito lle gustaba que os seus fillos a levaran a dar un paseo ou a comer fora, agora que podía disfrutar do tempo, logo de unha vida adicada o traballo.<br /><br />Dous atropelos de coche, tiveronna baldada unha temporada en sendos hospitais, un en Francia na época da emigración, outro xa aquí, na súa terra. A morte do seu home, tamén de accidente de tráfico, foi outro duro golpe, do que se foi repoñendo pouco a pouco grazas ó cariño dos seus. Un cáncer de mama tentou vencela, pero foi ela quen poido máis, e agora o Alzheimer era quen escomenzaba a ocupar ese lugar. Pero non foi ningún deses elementos, sinón un edema púlmonar o que ó final a derrotou.<br /><br />Non todo foron traxedias na súa vida, recordo con melancolía, cando éramos pequenos, as celebracións navideñas, momentos inolvidables de ledicia. Tres fillos e tres netos, polos que loitou, unha casa que sacou adiante, e un montón de momentos agradables.<br /><br />Dende aquí a miña homenaxe, a unha persoa que supo vivir e tomar a vida como viña, e que por fín pode descansar.<br /><br />Que che vaia bonito, Tía Otilia.Carlos Sousahttp://www.blogger.com/profile/01468327028374271075noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-35574080.post-31649421073911126112008-09-11T17:14:00.007+02:002008-09-11T23:52:08.968+02:00¿Que é máis duro?<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjsC0Wi-96iTOsuLwlFN_DOHekH6A4I2rYMeDx8_fibrRHkat8OtcLXBJWjXkVpGQPTPjcC4R2ZkFUAgHidlqDT-aNK2rhXIrTFxG55aTu6bZVO6AJfgF_zdeuhnoPkqRLQxFwRZw/s1600-h/0104911001202149822-en-competicion.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjsC0Wi-96iTOsuLwlFN_DOHekH6A4I2rYMeDx8_fibrRHkat8OtcLXBJWjXkVpGQPTPjcC4R2ZkFUAgHidlqDT-aNK2rhXIrTFxG55aTu6bZVO6AJfgF_zdeuhnoPkqRLQxFwRZw/s320/0104911001202149822-en-competicion.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5244884810821880882" /></a> Hoxe vou a cambiar un pouco a temática desta bitácora, xa sei que non vai moito co estilo do que adoitamos a publicar, pero non o puiden evitar. O martes lin no periódico La Voz de Galicia, na sección Cartas al Director, esta nota envíada por <a href="http://images.google.es/imgres?imgurl=http://www.vieiros.com/enlaces/novas/imx/grande/0704419001202149692-pablo-cimadevila.jpg&imgrefurl=http://www.vieiros.com/nova/64099/nos-tamen-somos-deportistas-galegos-de-alto-nivel&h=380&w=285&sz=93&hl=es&start=20&sig2=484PStMhJQCrocQiPttkXg&usg=__ZJy0iUdqJqvTpO-U-vwwslBXo7w=&tbnid=WUm6Gk4BthgaSM:&tbnh=123&tbnw=92&ei=lFfJSPrmDY2mQqr6sCo&prev=/images%3Fq%3DParalimpiadas%2Bpablo%2Bcimadevila%26gbv%3D2%26hl%3Des%26client%3Dfirefox-a%26rls%3Dorg.mozilla:es-ES:official%26sa%3DG">Pablo Cimadevila:</a><br /><br />Los paralímpicos<br /><br /><span style="font-style: italic;">Yo no quiero estar donde no me quieren. Si en Pekín la piscina tiene 15.000 espectadores disfrutando del deporte paralímpico, ¿por qué en España no nos quieren? A lo largo de mi carrera deportiva he tenido que vivir situaciones incómodas. Por qué no lo dicen claro, no valemos, no nos gusta lo que haceis, nos produce vergüenza veros en televisión.<br /><br />Si algo no soporto es la mentira, porque siempre dicen lo mucho que valemos, el mérito que tenemos, y a la hora de la verdad somos un cero a la izquierda. Solo quiero dar algunos datos. Después de que TVE no quisiera retransmitir casi nada de las Paralimpiadas, hemos conseguido que retransmitan lo mismo que en Atenas, o sea, nada: de Olimpiadas mil horas; de Paralimpiadas, cien, y en Teleporte. Es obvia la conclusión, somos el 10% de válidos. Eso, cuando uno está en su casa rodeado de los seres queridos es fácil de asumir, pero a miles de Kilómetros es más difícil de digerir que una cadena de radio envíe dos docenas de periodistas a las Olimpiadas y tan solo una a la de los pobres cojitos, como dijo uno de los mejores periodistas de nuestro país.<br /><br />La verdad es que me dá mucha vergüenza ser español; se supone que estoy aquí representando una bandera a la que le importo un diez por ciento. Mañana nadaré y tengo claro que lo haré por mí, por los años que llevo dejándome la piel para demostrar al mundo que se puede nadar, soñar y creer en ti mismo por mucho que los demás no crean en ti.</span><br /><br /><span style="font-style: italic;">En China mañana habrá 15.000 chinos gritándome, animándome, queriéndome como nunca ha sabido quererme mi propio país. Si gano una medalla me iré a la plaza de Tiananmen y me haré fotos con aquellos que me admiran y a los que admiro.</span><br /><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">Pablo Cimadevila</span><span style="font-style: italic;">. Nadador gallego paralímpico que participa en los juegos de Pekín."</span><br /><br />A verdade é que dá un pouco de noxo, que unha persoa se sinta así, menospreciado. E despois falamos que hai que eliminar barreiras, e tentar facerlle a vida o máis normal posible, puro cinismo.<br /><br />Entendo que non sexan uns Nadal, Phels e compañía, pero siguen sendo deportistas que intentan superarse día a día.<br /><br />E a casa real, que pasa, ¿que non vende estar ahí? Ou tamén os consideran un 10%.<br /><br />De aí o titulo, superarse é duro, pero mirar o interes que lle prestan, penso que o supera.Carlos Sousahttp://www.blogger.com/profile/01468327028374271075noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-35574080.post-55783336695367819892008-06-08T12:15:00.006+02:002008-06-08T12:39:54.863+02:00Persoaxes - Ciclistas de PonteareasPonteareas, ademáis de por as alfombras en Corpus, é coñecida por algúns personaxes ilustres como o músico "Reveriano Soutullo" (do cal xa falei <a href="http://areasfs.blogspot.com/2008/04/os-nosos-autores-reveriano-soutullo.html">nun post anterior</a>), os escritores "Fermín Bouza Brey" e "Manuel Domínguez Benavides", os políticos "Gabino Bugallal", "Carlos Losada" e "Abel Caballero" e o escultor "Silverio Rivas"; pero esta vila tamén foi berce de grandes deportistas como o atleta José Teixeira, e sobre todo de ciclistas da talla de "Delio Rodríguez" e "Álvaro Pino". A estes últimos vou a adicar esta entrada dentro da sección "Persoaxes".<br />___<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicG3CWce5FlbVmWNjzgnhSB9aoQBVYnQRuzMh2tMGcK3E1A7mzszG-SBsbzVXCF66Rt7ZkZbcPOuhtqXzVgLJOx9I3xvdn4sXOuPIPr6WSTCSu7NvgQalHAoU9F9248HUK4eLy2g/s1600-h/Alvaro+pino.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5209454053489494434" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicG3CWce5FlbVmWNjzgnhSB9aoQBVYnQRuzMh2tMGcK3E1A7mzszG-SBsbzVXCF66Rt7ZkZbcPOuhtqXzVgLJOx9I3xvdn4sXOuPIPr6WSTCSu7NvgQalHAoU9F9248HUK4eLy2g/s200/Alvaro+pino.jpg" border="0" /></a>Álvaro Pino Couñago (nacido o 17 de agosto de 1956 en Fontenla, Ponteareas) foi un ciclista español profesional entre os anos 1981 e 1991.<br /><br />Afeccionado á mecánica, Álvaro Pino iniciouse no mundo do ciclismo grazas a unha bicicleta extraviada que lle regalaron. A súa especialidade foron as etapas de montaña.<br /><br />No Tour de Francia, o seu mellor resultado foi un oitavo posto, que logrou en 1986 e 1988. Tamén foi 16º en 1989 e 19º en 1985.<br /><br />Foi vencedor da Volta ciclista a España 1986 co equipo BH. Tamén foi cuarto en 1982.<br /><br />Tras retirarse do ciclismo profesional, segue ligado ao mundo da bicicleta, converténdose en director deportivo e pasando polos equipos Kelme e Phonak. En maio de 2006 foi presentado oficialmente como director técnico do equipo profesional de ciclismo Karpin Galicia.<br /><br /><strong>Palmarés:</strong><br /><br /><strong>1981</strong><br />Etapa da Volta a España<br /><br /><strong>1982</strong><br />4º na Volta a España<br />Subida ao Naranco<br /><br /><strong>1986</strong><br />1º na Volta a España, máis unha etapa<br /><br /><strong>1987</strong><br />Escalada a Montjuic<br />Volta a Cataluña<br /><br /><strong>1988</strong><br />2 etapas da Volta a España e clasificación da montaña<br /><br /><strong>1989</strong><br />Etapa da Volta a España<br /><br /><strong>Traxectoria:</strong><br />Colchón-CR (1981)<br />Zor (1982-1986)<br />BH (1987-1989)<br />Seur (1990)<br />Kelme (1991)<br />___<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgeA81EKlDdoO1FDOS0pZUq84tO2GuXDiTKWqfGXghB4704W77kaI_wxz3EWRE0-95IeU-e-BZ2aDaqFfGG8WkJNEfqdXKzPHAAChhv4y7FnBYClvhnTQUIyh9Ldv2p2FY0ZdKFAg/s1600-h/Delio.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5209454276081229810" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgeA81EKlDdoO1FDOS0pZUq84tO2GuXDiTKWqfGXghB4704W77kaI_wxz3EWRE0-95IeU-e-BZ2aDaqFfGG8WkJNEfqdXKzPHAAChhv4y7FnBYClvhnTQUIyh9Ldv2p2FY0ZdKFAg/s200/Delio.jpg" border="0" /></a>Pola sua parte, Delio Rodríguez Barros, figura lexendaria do ciclismo galego e sprinter de proxección nacional e internacional na década dos corenta, naceu o 19 de abril de 1916 en Ponteareas e faleceu o 14 de xaneiro de 1994 na súa casa de Vigo ós 77 anos de idade afectado dun cancro de próstata. Foi un ciclista español, profesional entre os anos 1936 e 1950, durante os cales logrou 87 vitorias, a maior parte delas en competicións nacionais.<br /><br />Era un corredor moi veloz, o que lle valeu para lograr numerosos triunfos de etapa en distintas probas do panorama nacional como a Volta a Asturias, a Volta a Burgos, a Volta a Galicia, a Volta a Valencia ou a Volta a Cataluña.<br /><br />Desde a súa adolescencia destacou polas súas calidades como ciclista. Aos 18 anos proclamouse campión de Galicia (1934), vitoria que repetiu ao ano seguinte. Foi o primeiro corredor galego que participou na Volta a España (1936) e seleccionado para o Tour de Francia (1939). Venceu na Volta a Álava, no Gran Premio de Biscaia (1940) e no Campionato Interclubes de Barcelona (1941). Nese mesmo ano gañou 12 etapas da Volta a España e clasificouse en terceira posición. Venceu na Volta a Cantabria (1942) e proclamouse vencedor absoluto da Volta a España en 1945, batendo a marca da proba cunha media de 27,240 quilómetros por hora, e superando ao segundo clasificado, Julián Berrendero, cunha vantaxe de 30 minutos e 8 segundos.<br /><br />Foi gañador de 40 etapas na rolda española (outra das súas marcas) e relacionouse con campións da talla do xa citado Berrendero, Dalmacio Langarica, Bernardo Ruiz e F. Trueba. Xunto a el correron os seus irmáns Emilio e Manuel, en posicións tamén destacadas. Emilio Rodríguez foi o gañador absoluto da Volta a España e do Premio da Montaña en 1950. Delio Rodríguez deixou a competición e instalou en Vigo un establecemento de material deportivo con atención especial ao ciclismo, que foi sempre a súa gran paixón.<br />___<br /><br />Parte desta información foi recadada da <a href="http://es.wikipedia.org/wiki/Portada">Wikipedia</a>.Beni Lagohttp://www.blogger.com/profile/06571696418745183395noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-35574080.post-60795624961180230442008-04-16T13:57:00.015+02:002008-04-16T15:10:20.439+02:00Os nosos autores - Reveriano Soutullo<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiSDgTaYC8depAyijc3Gl0SHE-hBCiaJWXEfl5qdWO8Wov29ZtOqbda3zOXNfSwZy5u4ybzAbpJLmSkQZBPZFvT8GyoAKilc8VgVh1OBjFKvrMq8LemsDaPM5BGIpH9w3PHTZhkw/s1600-h/Soutullo.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5189824648444592290" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiSDgTaYC8depAyijc3Gl0SHE-hBCiaJWXEfl5qdWO8Wov29ZtOqbda3zOXNfSwZy5u4ybzAbpJLmSkQZBPZFvT8GyoAKilc8VgVh1OBjFKvrMq8LemsDaPM5BGIpH9w3PHTZhkw/s400/Soutullo.jpg" border="0" /></a>Ben, logo duns cantos días sen escribir nada, penso que xa é hora de facer algunha entrada, se non o meu socio vaime a chamar vagoneta. O certo é que levo algun tempo falto dalgunhas cousas; dunha boa conexión, por exemplo; pero tamén de inspiración, aínda que como, de momento, non vou escribir ningún soneto, pois tampouco pasa nada.<br /><br />Anteriormente subín un par de posts relacionados con autores galegos de gran relevancia; daquela penso que xa é hora de falar dun persoaxe que nos toca moi de cerca, estoume referindo a "Reveriano Soutullo".<br /><br />Sen ningunha dúbida é unha das persoas máis ilustres que viu nacer Ponteareas; non en balde o estupendo auditorio da Vila ten o seu nome.<br /><br />Dicir tamén que a entrada ao concello está franqueada ós lados por sendos bustos en forma de estatua, un dos cales é o do "Mestre" que agora nos ocupa.<br /><br />Reveriano Soutullo naceu en Ponteareas, o 11 de Xullo de 1884, no seo dunha familia con gran tradición musical. O seu pai, era director da banda municipal de Redondela e foi quen lle deu as súas primeiras leccións e posteriormente animouno a seguir coa actividade de compositor.<br /><br />En 1898, cando contaba só con catorce anos de idade, xa era director do Orfeón de Tuy. Posteriormente entrou no exercito e serviu como músico no Rexemento Murcia.<br /><br />En 1902 trasládase a Madrid, e prosegue a súa formación musical no Conservatorio. Durante esta época en Madrid concederonlle un premio de composición, que lle permitiu optar e gañar unha beca coa que puido trasladarse a Alemania, e posteriormente a Francia e Italia para perfeccionar os seus estudos.<br /><br />De regreso a España, centrouse principalmente no campo da "zarzuela", e aínda que compuxo algunhas outras obras para banda e para orquestra, o seu prestixio labrouse polas súas achegas ao mundo lírico.<br /><br />Dentro das súas composicións de zarzuela, podemos destacar títulos como "Paloma del Barrio" (1911), "Guitarras y Bandurrias" (1920), "Marcha de Honor", "El Capricho de una Reina" e "Luces de Verbena". Tamén colaborou con outros compositores, como Tena en "Piso 5º, Letra C", e Enrique Ronsel en "Rosa de Flandes". Pero os seus maiores éxitos foron acadados xunto con Juan Vert, en zarzuelas caracterizadas por unha sofisticada atmósfera musical.<br /><br />Xuntos orixinaron un deses raros casos na historia da música nos que resulta posible alcanzar notables resultados artísticos a través dunha íntima colaboración. Isto foi debido en gran parte a que ámbolos dous músicos, con escasa diferenza de idade, proviñan dun ambiente musical que foi determinante nas súas profesións. A súa alianza chegou ao seu máximo apoxeo co tríptico formado polas zarzuelas, "La leyenda del beso (1924)", lenda-conto onde os zíngaros ocupan un destacado lugar; "La del soto del parral (1927)", que se desenvolve nun pequeno pobo segoviano, sendo os seus protagonistas as mulleres e os homes dedicados á labranza; e "El último romántico (1928)".<br /><br />Aínda que ambos compuxeron algunhas zarzuelas e obras doutro xénero por separado, o verdadeiro éxito acadarono xuntos, posto que se uniron o talento dramático, case verista, de Soutullo coa habilidade melódica e orquestral de Vert. Foron como unha perfecta comunión de espíritos que só no momento da súa síntese son capaces de dar o mellor de si mesmos.<br /><br />A moi coñecida canción, "Amor de hombre", que fora interpretada polo grupo de orixe vasco, "Mocedades" fíxose famosa nos comezos da década dos 80 e en poucos meses vendeu soamente en España máis de 500.000 copias. Nembargantes, non moitos saben que a música orixinal desta canción está sacada da zarzuela "La leyenda del beso", composta por Soutullo e Vert fai máis de 80 anos.<br /><br />Mención aparte merece a súa creación "Ponteareas", considerado como o primeiro pasodobre galego; donde soutullo incorpora, neste xénero xa existente, acordes propios da música galega , como son os alalás e as alboradas, dándolle así un xeito diferente e propio.<br /><br />Entre os nosos músicos está considerado como o segundo himno de Galicia, polo moito que se interpreta no mundo. Tanto que ata a Banda Real Inglesa o toca en ocasións durante o seu famoso "Cambio da Garda".<br /><br />Esta composición regaloulla o mestre ós seus paisanos o 20 de outubro de 1929, día no que Ponteareas e os músicos galegos lle tributaban unha afervoada homenaxe na praza de Abastos da localidade, lugar que ocupa hoxe un auditorio que leva o seu nome (como xa comentei ó principio). Aquel día, Soutullo estreou diante dos seus veciños esta excelsa melodía coa que inventaba unha extensión galega dun xénero tan castelán.<br /><br />Antes de estrear o pasodobre "Ponteareas" na praza de Abastos da nosa vila do Tea, Soutullo leu un discurso no que agradeceu o cariño de veciños e amigos e das corporacións de Ponteareas, Redondela e Vigo, que o axudaron na súa formación. A segunda parte do discurso tiña un ton inconformista. Neses parágrafos finais pedía apoio e protección para a música galega, o único xeito de fecundar obras maiores como a súa, que nesta mesma hora seguramente soa nalgunha parte do mundo.<br /><br />Reveriano Soutullo, faleceu en Madrid, vítima dun accidente de trafico o 29 de outubro de 1932.<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhoKtfUsOcKy0bqC2Axooa2egltD9qcIrGaL3zblEW9fHtxHtoCF6Co8J9Y2Yxyzf4nlY7IajtQAcv_kxrNEGCdoBrcMOlOuB686MOEH05Cg2xwZUM5PZYpLavae33e7UoKyi9zhw/s1600-h/soutullo2.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5189825863920337090" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhoKtfUsOcKy0bqC2Axooa2egltD9qcIrGaL3zblEW9fHtxHtoCF6Co8J9Y2Yxyzf4nlY7IajtQAcv_kxrNEGCdoBrcMOlOuB686MOEH05Cg2xwZUM5PZYpLavae33e7UoKyi9zhw/s400/soutullo2.jpg" border="0" /></a><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><span style="color:#009900;"></span><br /><span style="color:#009900;">O mestre Soutullo no centro, con batuta, co Orfeón de Galicia, de Tui, que dirixía en maio de 1897</span><br /><br /><br /><br /><strong>Zarzuelas e Obras Líricas<br /></strong><br /><strong>1909<br /></strong>La Serenata del pueblo (con Andréu)<br />La Siega (con Andréu)<br /><br /><strong>1911<br /></strong>La Paloma del barrio (con Andréu)<br /><br /><strong>1914<br /></strong>El Cofrade Matías<br /><br /><strong>1915<br /></strong>Amores de aldea (con Pablo Luna)<br /><br /><strong>1916<br /></strong>Don Juanito y su escudero<br />La Giraldina<br /><br /><strong>1919<br /></strong>Las Aventuras de Colón (con Juan Bautista Monterde)<br />El Capricho de una reina (con Juan Vert)<br />La Pitusilla<br />La Garduña (con Juan Vert)<br />Justicias y ladrones (con Juan Vert)<br /><br /><strong>1920<br /></strong>La Caída de la Tarde (con Juan Vert)<br />Guitarras y bandurrias (con Juan Vert)<br /><br /><strong>1921<br /></strong>Los Hombrecitos (con Juan Vert)<br />La Virgen de bronce (con Juan Vert)<br />Las Perversas (con Juan Vert)<br /><br /><strong>1922<br /></strong>La Guillotina (con Juan Vert)<br />La Venus de Chamberí (con Juan Vert)<br /><br /><strong>1923<br /></strong>La Piscina de Buda (con Vicente Lleó y Juan Vert)<br />El Regalo de Boda (con Juan Vert)<br />Rosa de Flandes (con Juan Vert y Enrique Estela)<br />La Conquista del mundo (con Juan Vert)<br /><br /><strong>1924<br /></strong>La Leyenda del beso (con Juan Vert)<br />La Chica del sereno (con Juan Vert)<br />La Canción de los Batanes (con Juan Vert)<br /><br /><strong>1925<br /></strong>La Casita del Guarda (con Juan Vert)<br />Encarna la misterio (con Juan Vert)<br />Primitivo y la Gregoria o El Amor en la Prehistoria (con Juan Vert)<br /><br /><strong>1927<br /></strong>El Asombro de gracia (con Juan Vert)<br />La del Soto del Parral (con Juan Vert)<br />Así se pierden los hombres (con Juan Vert)<br /><br /><strong>1928<br /></strong>El Último romántico (con Juan Vert)<br /><br /><strong>1929<br /></strong>Las Maravillosas (con Juan Vert)<br /><br /><strong>1930<br /></strong>Las Bellezas del mundo (con Juan Vert)<br />Las Pantorrillas (con Juan Vert)<br /><br /><strong>1931<br /></strong>Marcha de Honor (con Juan Vert)<br /><br /><strong>1932<br /></strong>Quinto piso, letra C (con Tena)<br /><br /><strong>1935<br /></strong>Luces de Verbena (con Juan Vert y Gregorio Baudot)<br /><br />Se queres saber máis acerca deste autor, non deixes de visitar:<br /><a href="http://www.soutullo.com/">http://www.soutullo.com/</a>Beni Lagohttp://www.blogger.com/profile/06571696418745183395noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-35574080.post-90438635103533442682008-03-31T10:00:00.002+02:002008-03-31T19:41:08.015+02:00Os nosos autores - Castelao<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhvsbOIpLi69IDQH3jkDN6595w98olPuFB6jDKNQGF373T_dhdq5JotHC0TKFH9PhZN09kMQOKOshmbaZvOA4oKldKWKcuUXKkGm51JClFBOXjAKDwxiImwROlU-nP_lJ-K5eOVA/s1600-h/castelao.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5183848877491413570" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhvsbOIpLi69IDQH3jkDN6595w98olPuFB6jDKNQGF373T_dhdq5JotHC0TKFH9PhZN09kMQOKOshmbaZvOA4oKldKWKcuUXKkGm51JClFBOXjAKDwxiImwROlU-nP_lJ-K5eOVA/s200/castelao.jpg" border="0" /></a>Outra das personalidades máis importantes da literatura galega e do movemento galeguista en xeral que deu a nosa terra nai e sen dúbida Castelao.<br /><br />Este político, escritor, pintor, e debuxante galego chamado Afonso Daniel Manuel Rodríguez Castelao, naceu na cidade coruñesa de Rianxo en 1886.<br /><br />Estudou medicina en Santiago de Compostela. Durante os seus anos na universidade brota o seu interese polo debuxo e a pintura e en especial pola caritacura. En 1908 expuxo os seus debuxos en Madrid e comeza a colaborar con revístaa Vida Galega. Entre 1909 e 1910 fai un curso de doutoramento en Madrid e participa na III Exposición Nacional de Humoristas e colabora como ilustrador co Conto Semanal. En 1910 especialízase en Santiago en obstreticia e ao terminar instálase no seu Rianxo natal. Durante este período colaborou na fundación do semanario O Barbeiro Municipal (1910-1914), no que escribiu atacando o réxime caciquil galego.<br /><br />Con Vicente Risco, Otero Pedrayo e outros fundou a revista "Nós", ao redor da cal brotou a vida política e cultural de Galicia entre 1920 e 1936. En xaneiro de 1921, grazas a unha bolsa da Xunta de Ampliación de Estudos, viaxou a Francia, Bélxica e Alemaña para estudar a arte destes países. Froito desa viaxe foi o diario que escribiu e que publicou parcialmente na revista Nós e que apareceu como libro en 1977 co título de «Diario 1921». En 1926 foi nomeado académico de número da Real Academia Galega.<br /><br />En 1931, ó proclamarse a República, foi elixido deputado en representación do Partido Galeguista para as Cortes Constituíntes. O comezo da guerra civil sorprendeuno en Madrid, a onde fora para entregarlle ao presidente do Parlamento español o texto xa plebiscitado do Estatuto de Autonomía de Galicia, do que Castelao fora moi activo impulsor. Fiel ao seu ideario político, trala guerra exiliouse na Arxentina, onde realizou un gran traballo de divulgación galeguista e onde morreu o 7 de xaneiro de 1950. Foi enterrado no panteón que o Centro Galego de Bos Aires ten no cemiterio da Chacarita e alí estiveron os seus restos ata que, nunha disentida operación, a Xunta de Galicia os trasladou ao Panteón de Galegos Ilustres de San Domingos de Bonaval.<br /><br />Os seus debuxos, complementados con agudos textos, mostran a Galicia rural, o caciquismo, os pobres, os cegos, os desamparados, o pobo que sofre, desde unha visión realista, crítica pero humorística. No álbum «Nós» (1931) recolleu debuxos feitos entre 1916 e 1918. Nos últimos álbums habitan os horrores da Guerra Civil.<br /><br /><strong>Obra Literaria:</strong><br /><br />Cego da romería (1913)<br />Diario 1921.<br />Un ollo de vidro. Memorias dun esquelete (1922)<br />Cousas (1926, 1929)<br />Cincoenta homes por dez reás (1930)<br />As cruces de pedra na Bretaña (1930)<br />Nós (1931)<br />Os dous de sempre (1934)<br />Retrincos (1934)<br />Galicia Mártir (1937)<br />Atila en Galicia (1937)<br />Milicianos (1938)<br />Sempre en Galiza (1944)<br />Os vellos non deben de namorarse (representada en 1941, publicada en 1953)<br />As cruces de pedra na Galiza (1950)<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjH_j3dHDJn7q-hs-x6BsEc3PUPQhzTgVnCxs8a7HAuhUxlg8xYT0x-PAwdhkyYi916jCv9CZ_ROH2dV5Yh1JsNZytYqGg6niEdNEcw_cR-DbbpCeO6TCbmcgqgCxqp7e8EfzmoCw/s1600-h/castelao_1.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5183852944825442898" style="CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjH_j3dHDJn7q-hs-x6BsEc3PUPQhzTgVnCxs8a7HAuhUxlg8xYT0x-PAwdhkyYi916jCv9CZ_ROH2dV5Yh1JsNZytYqGg6niEdNEcw_cR-DbbpCeO6TCbmcgqgCxqp7e8EfzmoCw/s320/castelao_1.jpg" border="0" /></a><br />-O médico dixo que meu pai ten un catarro intestinal.<br />-¿E por onde tose?<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHAwJwR8M0Dsgc3UynfsuYbpi3-boJ6r9n7lTrAvKW8beDFJlJoLKWZEOzgspME7kGQXHchJhkVoqnA-mRkK1TZwgqP7lNS7TzEHonu3jrwRAygWpqTZwtg6uqznLjjkIgbhmRVg/s1600-h/castelao_2.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5183852949120410210" style="CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHAwJwR8M0Dsgc3UynfsuYbpi3-boJ6r9n7lTrAvKW8beDFJlJoLKWZEOzgspME7kGQXHchJhkVoqnA-mRkK1TZwgqP7lNS7TzEHonu3jrwRAygWpqTZwtg6uqznLjjkIgbhmRVg/s320/castelao_2.jpg" border="0" /></a><br />-¿Por que non lle dás de comer ao can?.<br />-Para o que traballa...<br />-Pois entón, ¿Por que non o matas?<br />-Para o que come.<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCq1b3oKOcnMRVOlUlRORJEzt_cbuIUk-qRUR58OKdoOmwD3rb_KB5O_yt5iY36aV9xgeClbamu7bRcFlUC9MbVnUCsNrgAuYZQCL4H_6CAjtNT1Ybh8hK3wPHjI0qjN-pyXI7xw/s1600-h/castelao_3.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5183852953415377522" style="CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCq1b3oKOcnMRVOlUlRORJEzt_cbuIUk-qRUR58OKdoOmwD3rb_KB5O_yt5iY36aV9xgeClbamu7bRcFlUC9MbVnUCsNrgAuYZQCL4H_6CAjtNT1Ybh8hK3wPHjI0qjN-pyXI7xw/s320/castelao_3.jpg" border="0" /></a><br />-¡Gandulo! ¡Lacazán! ¡Borrachón!.<br />-Boeno... Xa empezamos coas indiretas...!<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVIHbXGvfzX2rcHX34kkQMo_S7iixjSlYhxmTMSjnX7zyGUlweUVchhQuXKFZVqEjM6xUfN7zYYkkS7r-3GuXMGPtQ_z-U9Alh5Dpea5beuKF9AB0QhrNd-KoLge9yO8JamblYFQ/s1600-h/castelao_4.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5183852953415377538" style="CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVIHbXGvfzX2rcHX34kkQMo_S7iixjSlYhxmTMSjnX7zyGUlweUVchhQuXKFZVqEjM6xUfN7zYYkkS7r-3GuXMGPtQ_z-U9Alh5Dpea5beuKF9AB0QhrNd-KoLge9yO8JamblYFQ/s320/castelao_4.jpg" border="0" /></a><br />O MÉDICO: ¿Non dixeches que sacharías de balde na miña horta se te curaba?.<br />O PAISANO: Diría, si, señor; como tiña tanta febre...<br /><br /><strong>Ligazóns de interés:<br /></strong><br /><a href="http://www.museocastelao.org/">Museo Castelao </a><br /><a href="http://www.terra.es/personal/castelao/">Fundación Castelao </a><br /><a href="http://castelao.tripod.com/files/galeria.htm">Galería</a>Beni Lagohttp://www.blogger.com/profile/06571696418745183395noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-35574080.post-85191837835779762232008-03-18T13:50:00.005+01:002008-03-31T19:41:59.878+02:00Os nosos autores - Rosalía de Castro<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4joZAVNZe45ZDXRNvmHNBHyuF_3OIDBW5BKIUh-ikXFi5b008R91SBfathS5vMX9LpF5tEIV7V_DlSjPSVAQd5cyrA1qk0rgTrAxF5hXVgeUCZ05F_B2PBEPtrxFSTWbWZPbeRQ/s1600-h/Rosalia_de_Castro.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5179080941405681986" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4joZAVNZe45ZDXRNvmHNBHyuF_3OIDBW5BKIUh-ikXFi5b008R91SBfathS5vMX9LpF5tEIV7V_DlSjPSVAQd5cyrA1qk0rgTrAxF5hXVgeUCZ05F_B2PBEPtrxFSTWbWZPbeRQ/s200/Rosalia_de_Castro.jpg" border="0" /></a><em><strong>Nota:</strong> </em><span style="color:#33cc00;"><em>Para construir esta entrada recadei información dos seguintes "sites": "<a href="http://es.wikipedia.org/wiki/Rosal%C3%ADa_de_Castro">Wikipedia</a>", "<a href="http://www.rosaliadecastro.org/">Fundación Rosalía de Castro</a>" e "<a href="http://www.los-poetas.com/">lospoetas.com</a>".<br /></em></span><br />Xa fai moito tempo, estando no banco con miña nai, regaláronme un libriño moi xeitoso e encadernado como se de unha libreta da escola se tratase. Nel estaban os versos, cantigas e lalalás que hoxe en día todos coñecemos (ou polo menos escoitamos algunha vez), dalgúns dos nosos autores máis consagrados. Entre eles estaban poemas e cantares de Rosalía. Aínda que no colexio a Literátura repateábame o fígado, recordo que aquel libriño en especial gostoume moito, sobretodo a parte adicada a poetisa que agora nos ocupa. Finalmente non sei donde carallo metín o caderno, e iso que eu son bastante apañado para gardar ese tipo de tesouros (ainda estiven a falar onte con Carlos deste tema). Fose cal fose a cantidade de cartos que meteu miña nai no banco ese día pagou a pena.<br /><br />Esta gran poeta e novelista da lingua galega e castelán naceu en Santiago de Compostela o 24 de febreiro do ano 1837, e finou en Padrón (A Coruña) o 15 de xulio do ano 1885.<br /><br />A autora de "Cantares galegos" (un dos primeiros libros escritos enteiramente na nosa lingua), foi a figura central do "rexurdimento da literatura galega".<br /><br />O seu nome de pila era María Rosalía Rita. A autora galega era filla de nai solteira (María Teresa da Cruz de Castro), pertencente á baixa nobreza galega; e, ainda que nunca se demostrou, tradicionalmente veuse sostendo que o seu pai foi o sacerdote José Martínez Viojo.<br /><br />A raiz dos traballos de investigación levados a cabo por Vitoria A. Ruiz de Ojeda sábese que a infancia de Rosalía transcorreu sempre á beira da súa nai. Compuxo os seus primeiros versos á idade de 12 anos, e ós 17 xa figura como partícipe das actividades do "Liceo de San Agustín". Nesa época, sábese que lle gustaban tamen o debuxo, a música e a interpretación.<br /><br />Cásase cun cronista de Galicia, que coñeceu en Madrid, chamado Manuel Murguía. Ó ano seguinte dá a luz á súa primeira filla, Alejandra, á quen seguirán seis fillos máis. Vive adicada ó seu fogar, ós seus fillos e ó seu marido; pero, debido o traballo de Murguía, o matrimonio vive longas tempadas separado. Na mentras, o cronista, foi o impulsor da obra de Rosalía e mesmo deu á imprenta os seus "Cantares galegos". Rosalía mudou de domicilio varias veces, entre Madrid e Simancas, pero en ningún lugar se atopou mellor que na súa Galicia natal de onde non saíu a partires de 1868.<br /><br />Rosalía nunca gozou dunha boa saúde, estivo loitando sempre coa enfermidade e a miúdo con certa penuria. Nas súas obras pode apreciarse a súa gran personalidade, o seu carácter recio e unha profunda empatía cos desvalidos (en concreto, coa emigración dos campesiños galegos).<br /><br />Morreu de cancro ós corenta e oito anos na súa casa de Padrón, que hoxe é un museo.<br /><br />A pesares de que pediu que os seus restos descansasen no cemiterio de Adina, en Iria Flavia; en 1891 o seu corpo foi exhumado e trasladado ao Panteón de Galegos Ilustres da Igrexa de Santo Domingo de Bonaval (Santiago de Compostela), onde actualmente se atopan.<br /><br />Rosalía mostrou sempre unha visión sombría da existencia humana; En algunhas cantigas, asume a voz do pobo galego. A súa obra mestra en castelán é "En las orillas del Sar", versos de ton íntimo, de estraña penetración e cargados de gran beleza. Merece ser considerada, á beira de Gustavo Adolfo Bécquer, como a precursora da Modernidade e iniciadora dunha nova métrica en castelán.<br /><br />Decir por último que, como moitos de vos saberédes, a imaxe de Rosalía de Castro aparecía nos antigos billetes de 500 pesetas. Creo recordar que a estes billetes lle chamaban a "sábana" debido ó grandes que eran.<br /><br /><strong>Obra poética:</strong><br />La Flor (1857)<br />A mi madre (1863)<br />Cantares gallegos (1863) (galego)<br />Follas novas (1880) (galego)<br />En las orillas del Sar (1884) (español)<br /><br /><strong>Obra en prosa:<br /></strong>La hija del mar (1859) (español)<br />Flavio (1861) (español)<br />El cadiceño (1863) (español)<br />Contos da miña terra I (Conto galego) (1864) (galego)<br />Ruinas (1866) (español)<br />Las literatas (1866) (español)<br />El caballero de las botas azules (1867) (español)<br />El primer loco (1881) (español)<br />El domingo de Ramos (1881) (español)<br />Padrón y las inundaciones (1881) (español)<br />Mi tía la de Albacete (1882) (español)Beni Lagohttp://www.blogger.com/profile/06571696418745183395noreply@blogger.com0