domingo, 25 de octubre de 2009

Emotivo final para algo que non debeu de existir

Algúns non sabredes, pero fai xa bastante tempo falara das exhumacións que se estaban a realizar aquí en Areas. Daquela foran momentos emotivos para moita xente, a parroquia estivo bastante pendiente eses días do que acontecía. Ó final a Memoria Histórica do 36 conseguiran atopar ós cinco homes que estaban a buscar no adrio da Igrexa de Areas. Hoxe ano e medio máis tarde, despóis de levar ós restos dos corpos a Navarra para a súa correcta identificación, por fin se lle fixo entrega deles ós seus familiares.

Foi un acto sinxelo, pero emotivo. Angel, Presidente da Memoria Histórica de Ponteareas fíxolle unha honenaxe e leu as seguintes verbas:

Gustaríamos de compartir convosco a importancia moral, histórica, emocional e xurídico deste acto.

Sabíamos que foran inxustamente asesinados hai 73 anos e enterrados ás agochadas aquí, no adro da igrexa de Areas, de onde foron exhumados hai 2 anos para ser identificados.

Sabíamos que era unha historia sen duelo, unha historia de silencio e dor.

Sabíamos que eran labregos, cidadáns desa República de traballadoras e traballadores que vivían nunha sociedade aberta, libre e xusta.

Sabíamos que eran labregos, cinco labregos:

SATURNINO VILA QUIROGA.
SERAFÍN RODRÍGUEZ ALONSO
JOSÉ RAMÍREZ VILA
JOSÉ RODRÍGUEZ CARRERA
MANUEL PÉREZ VILA

Hoxe 25 de Outubro de 2009 facémoslle entrega a estes 25 labregos da ROSA POLA MEMORIA. Agora que chega o día da última víaxe, que están a piques de marchar de Areas por fin a O Porriño, a súa terra, entregámoslle a Rosa pola Memoria.

Así, lixeirños de equipaxe, case desnudos, cheos de Nosa Terra regresan a casa,

QUE A TERRA GALEGA, AGORA SÍ, LLES SEXA LEVE.

Logo dos aplausos sonou o antigo himno do Reino de Galicia, e fíxoselle entrega ós familiares das urnas coa cinzas e da Rosa pola Memoria, co cal moitos chegaron a emocionarse.

Con isto acaba un capítulo que nunca debeu de existir. Noutras partes aínda andan ás voltas para conseguir recuperar a eses familiares brutalmente asesinados e enterrados en fosas comúns. Aquí polo menos, iso conseguíuse e xa teñen ós seus parentes con eles.

miércoles, 21 de octubre de 2009

Curiosidades de internet (ou que curiosa a raza humana)

Topei estes dous vídeos no Youtube, neles vése que a xente é vaga e cómoda por natureza. Agora ben, se lle poñen as cousas un pouco máis bonitas e cun pequeno gancho ou morbo, a curiosidade fai o resto.




domingo, 18 de octubre de 2009

Luis Pardo

Nestes días de encerro pasados de loita, antes de pecharnos no Concello, e cando estábamos a espera nas escaleiras a que nos deixasen entrar no pleno extraordinario, lémbrome cando Xoan Carnero (o meu amigo fotógrafo que me prestou as fotos) dicía aquilo de, "aquí falta Luis Pardo, se estivese aquí non nos tiñan así a espera na escaleira..." E así empezou a contar anécdotas de cando se subiron ó tellado e encerraronse no Instituto Pedra de Auga, da famosa polémica e "embestida" por parte dos antidisturbios no conflicto da rotonda de canedo, "levamos ostias por tódolos lados, como cargaban e bufaban aqueles bichos, pero aínda lles demos que facer..." conta Xoan sobre este último episodio.

A raíz disto, entereime que Luis foi un dos primeiros en loitar polo novo Instituto. Xa fai bastantes anos con motivos da saturación e precariedade do centro Pedra de Auga, foi un dos que mobilizou ós pais para que intentasen melloralo e sobre todo para que se lograse a construcción dun centro novo. A súa loita foi bastante intensa, pero ó final acadaron o obxetivo. O centro estaba en pe, aínda que faltaba o que faltaba. Na rotonda de Canedo pasou outro tanto, e cando estaban a manifestarse e tiñan as obras paradas, unha patrulla de antidisturbios que andaba pola zona, tomouna a porrazos con eles como se fosen terroristas, cando soamentes eran un puñado de veciños protestanto. Luis andaba polo medio.

Pois agora si que se pode dicir que falta Luis Pardo. Esa lacra que nos acompaña por todolos lados foi quen de vencelo e en dous meses derrotou a ese loitador que non foran capaces de vencer tantos elementos en contra. Non o coñecía particularmente, pero sei que se non fose pola enfermedade estaría con nós arropándonos no conflicto pasado do IES do Barral. Era un loitador nato e como tal aí estaría ó pe do cañón, gran mobilizador de masas que non se casaba con ninguén. Por iso era admirado e tamén tiña detractores, pero sempre loitaba pola causa, tendo que enfrentarse a quen fora.

Dende o meu humilde blog deséxolle que siga igual alá onde esté, máis dun estará temblando coa que se lle aveciña. E a familia que teña moito ánimo, e sobre todo a miña amiga Marta que terá que dalos, sei que será capaz de facelo que calidad humana sóbralle.

Na foto vese no centro con boina, estes bicharracos (estilo robocops) non foron capaces de doblalo:

miércoles, 14 de octubre de 2009

Fútbol solidario

A Escola de fútbol do Condado, no seu afán de recaudar cartos para a presente tempada, tiña en mente organizar un partido contra o Cultural Areas, que como xa tiña contado, milita na Terceira División Nacional. Para intentar que tivese gran expectación e darlle un toque distinto puxéronse en contacto coa Cruz Roxa (a verdade que non sei se se pode dicir Cruz Vermella) para ver se podían facer ó mesmo tempo algo benéfico. Esta remitiulles a Ong "Paremos la pobreza infantil", que non puxo ningún impedimento para celebrar o partido, a condición viría sendo que a recaudación da taquilla fose para eles. Para máis gancho, o partido sería entre o citado Cultural Areas e unha selección dos equipos da comarca do Condado (O Condado, Xuvenil de Ponteareas, Lirens, Progresista de Fornelos, Alpinista de Padróns, Xinzo, ect.).

Pois o partido celebrouse este luns pasado, festivo do Pilar e ó final todo saiu perfecto, e sobre todo, todos contentos, a Escola do Condado recaudou a súa parte en cantina e rifas (o día axudaba moito, que facía un calor...) e a recaudación para a Ong rondou os 500 Euros. Non é que fora unha inmensa cantidade, pero unha axuda sempre é unha axuda. O precio da entrada era de dous euros por persoa, nada comparado cos precios que se manexan no fútbol hoxe en día.

O dito, non é que fose unha acción (por parte dos equipos participantes) merecedora dun premio pero vendo o último premio Nobel da Paz concedido, non sei...

domingo, 4 de octubre de 2009

Fumata branca

Este xoves pasado, despóis do pleno extraordinario donde se revocou a decisión de expropiación forzosa aprobada no anterior pleno extraordinario, agardábamos con impaciencia a noticia de que o Alcalde máis os propietarios dos terrenos firmaran o acordo. Despóis de 75 horas pechados no salón de plenos, estas dúas últimas fixéronse un pouco máis longas do habitual. Sabíamos que estabo todo encarrilado, pero faltábanos a puntilla, ese papeliño firmado e que as máquinas escomenzacen. Cando nos deron a noticia invadiunos unha gran ledicia. Un dase conta do traballiño que pasamos (que non tiña que haber existido nunca) e que todo o que fixemos deu os seus frutos. Foi un momento emocionante.

O venres reunímonos en Pontevedra co Xefe Territorial de Educación (saíron fotos miñas na prensa reunido con esa banda de chupópteros, jeje, pouco a pouco estoume a facer "famoso"...) e fixouse como día de comenzo das clase o mércores día 7.

Penso tomar unhas fotos ese día, pareceranos un logro do cal participamos, e despóis o domingo nunha xuntanza-comida que teremos os pais para celebralo. Espero que sexan os últimos actos que organice a Plataforma, e que poidamos voltar a normalidade e a nosa rutina que se bota moito en falta. Entre as mobilizacións, reunións, o traballo (teño que agradecer o meu xefe que me permitira compaxinalo un pouco), a falta de sono e demáis inconvintes, o corpo pide un pouco de tranquilidade que un xa non sabe nin a cantas anda.

Á conclusión que tamén se pode chegar, e que xuntándose varia xente normal, sen ter postos importantes na sociedade e traballando, pódese chegar a conseguir uns resultados cando a razón nos acompaña, non fai falta ser ningún letrado ou diplomado. Con esforzo consíguense obxetivos. E neste caso foi todo un exemplo de manifestacións pacíficas, non houbo nin un só problema nestes case que 15 días que durou o conflicto.

Se alguén quere ver como foi o día a día deste problema, pode consultalo neste blog creado para a ocasión: plataformaies.blogspot.com

Estas son imaxes no Novo IES do Barral, que ten moi boa pinta:



Polo tanto intentaren seguir co blog, tal cual o levaba antes, non todo son desgrazas na miña terra. Polo de pronto, estes días perdinme as festas de San Miguel. Acerqueime un momento á tirada de globos de papel, aquela que falara o ano pasado, non levaba cámara e non puiden tomar ningunha foto. Estas son da edición anterior:



Tamén quero comentar que este sábado pasado empezou a liga nosa de Fútbol sala, e como case sempre perdemos o primeiro partido, teremos que coller a forma que este verán atípico fixo estragos...

Bueno, a ver se me poño ó día cos blogs amigos (grazas polo apoio e polas mostras de comprensión que tivestes con este problema, que non tiña pes nin cabeza).