lunes, 28 de diciembre de 2009

Clasificación a 28 de decembro

A Liga de fútbol Sala segue a disputarse. Esta nin o Nadal respeta e a falla dunha xornada para que remate esta primeira volta, esta é a clasificación:



Parece que estamos en horas baixas, pero os que nos coñecen saben que o noso perigo ven na segunda volta, cando xa estamos rodados (é que os que temos unha idade custanos moito arrancar...). Proba do pánico que nos teñen os rivais, e o titular deste periódico deportivo que hoxe nos saca en portada:



A verdade que este periódico ultimamente ten moitos erros, mira que non ser capaces de meternos a todos na foto... Serán chapuceiros... O máis probable é que aínda foron capaces de botar un par de horiñas en facer esta portada...

Aínda que se está a rematar o día, tende coidado coas inocentadas. Neste caso, xa volo digo, a inocentada ven sendo a da clasificación, a portada é real coma vida mesmo...

jueves, 24 de diciembre de 2009

O Nadal e a nai que o pariu.

En fin..., é posible que algún lector crente se ofenda co que vou decir; pero polo menos na parroquia de Areas cando unha tía queda preñada de alguén que non é o seu marido (por moi espírito santo que se faga chamar o interfecto), aínda que veña disfrazado de pomba e ó cornudo do seu marido lle de igual; polo "bajinis" e en "petit-comité" a catologarían de algo que non vou a nomear para non ferir sensibilidades.

Atolado mundo (e hipócrita) é este, onde os pais que se queixan de que os seus fillos estean obrigados na escola a ver a imaxe dun "hippie" torturado nunha cruz de madeira, sexan os mesmos que tódolos 25 de decembro bican no xeonllo ó protagonista da mesma imaxe 33 anos máis novo, namentras aceptan de bo grado o sorriso cómplice da súa beata sogra antes de comulgar.

Diante do "arbolito" dos collóns e do Belén (co boi, a vaca, o anxeliño pendurado do fío de seda, o cornudo, a parturenta, os patiños, o cagón de rigor e as súas graciosas maxestades); pómonos ata o cu de langostinos, turrón e anguriñas (que non son angulas, pero casi).

Esa é a parte boa; a mala é que o can se caga na cociña, as luces chispeantes do arbol xa non chispean tanto como o tío que vén de tomala cos amigos, a avoa alporízase porque os netos xa non lle dan tantos bicos como antes, a nai séntese acalorada de tanto cociñar e ó pai saíronlle as cores ó ver como o avó tamén se cagou na cociña.

Nesta época de tanto falso laicismo busquei algunha efemérides que poidésemos celebrar, pero inconscientemente tódalas que se me ocorren teñen que ver cun santo (bendita educación); namentras propoño celebrar nun futuro o día en que a "Rahîn", un mozo iraquí huerfano por culpa do petroleo, o deixen de apedrear por ser homosexual, levar o pelo longo e querer xogar coa "Play-Station".

Si, xa o sei..., saíume a miña vea cínica; pero afortunadamente tamén contamos con celebracións un tanto paganas como a das doce uvas, da cal eu tamén participo (sen recorrer á comodidade de "Cofrusa" que ata veñen sen pepitas) e que consiste básicamente en ver a cara de gilipollas que poñen os que te rodean, namentras van abastecendo os seus carrillos con aire moi trascendental a toque de campá.

Ás doce e un segundo (por mor das mareas) deste ano, logo de pornos roupa de gala, limpar a merda da cociña, confundirnos nas badaladas por culpa do carrillón e reducir drásticamente a vaixela dos domingos, saímos á rúa a tirar petardos e a celebrar os bos propósitos que decidimos realizar no flamante 2009.

De tódolos xeitos e a pesares do atragantón, viva o bico de despois, o abrazo ós amigos, a mancha de champán, os bailes descontrolados, o "polvo" que pensabas botar, o "polvo" que ó final botaches, os "arrumakos" espontaneos, as panxoliñas desafinadas, as risas sinceras, a luz do amencer ó saír do local onde estiveches lucindo a teu carísima vestimenta, a luz do amencer se saes en pelotas, "Rahîn" porque decidiu non cortarse o cabelo, este hipócrita tocapelotas e tódolos que coma min miran ó futuro con optimismo.

Desbordo de espírito navideño, así que (sen muérdago nin nada) quero darlle un bico: en primeiro lugar a Carlos por entenderme (aínda sen entender), a súa familia por entendelo, a ti que xa sabes por aquilo que non conto, ós visitantes deste blog (e ás visitantas tamén, jejeje), a tódolos que brindaron conmigo e ós reis magos porque bastante teñen co que teñen.

En serio.... que lle dean polo cu á crise, comprarvos unhas luceciñas novas para a árbore, e iros preparando para albisca-las primeiras luces do 2010 en pelotas, como teño pensado facer eu.

Este post foi colocado orixinalmelme neste mesmo blog por Beni, o 1 de xaneiro deste ano que esta a rematar. Si, Beni é aquel socio meu que me meteu nisto e agora leva unha temporada facendo o remolón. Como queira que sempre estou pedíndolle que escriba algo, e non me fai moito caso, pois eu mesmo decidín volver a publicar esta entrada del, que é unha das últimas que escribira e paréceme memorable. Non sei moi ben en que estado se atoparía cando o escribiu daquela, pero é a realidade mesma, aínda que o noso amigo Manolo enfadarase todo con el.

Boas festas a todos.

jueves, 17 de diciembre de 2009

A lenda do Fresco (2ª parte)

Despóis dun pequeniño descanso, e de que me chamaran cariñosamente vago (o cal non é mentira ningunha), creo que vai sendo hora de retomar a historia do Fresco. E alá vamos coa segunda parte, sempre basada na reportaxe de Xoan Xosé Pérez Labaca, publicada no Faro de Vigo. Teño que dicir que esta segunda parte decepcionoume bastante, esperaba moito máis. Vamos alá:

Cando se produxo o levantamento do exercito en África e do comenzo a guerra civil, foron a buscar ó Fresco a súa casa os socialistas e os do fronte populista de Ponteareas para que se incorporase á defensa da República. Aclamado por todos foi cara a Lavadores, como xefe de partida, pois a xente das esquerdas resistían por uns días os ataques dos militares, aguantando con barricadas nas rúas. Tomou parte activa ó asalto ó chalet dos Nuñez, que era a vivenda do industrial Estanislao Núñez. No asalto pereceu o sinalado industrial e grazas a intervención do Fresco dous fillos salvaron a vida. Hai outra versión que aporta o neto de Estanislao Núñez, que dí que é crenza familiar que seu avó foi morto por Fresco nun disparo na cabeza cando fuxía da súa casa na que se atopaba só.

Esta foi a primeira intervención, e prácticamente a última, de González Fresco xa que pouco despóis ó caer as resistencias en Vigo, decidíu botarse ó monte onde xa se refuxiaban outros fuxidos agrarios, socialistas, anarquistas, comunistas e galeguistas. A súa condición de fuxido non foi moi longa, pois durou dende xullo de 1936 ata os días do Nadal do mesmo ano, se ben a nova do seu pasamento non se soubo ata o día de Reis do ano 1937.

A propaganda republicana quixo converter a Fresco nun líder guerrilleiro, cando en contra do que dicía tal propaganda, este apenas participou nas accións que os fuxidos tiveron nos montes contra posicións militares ou paisanos relacionados co levantamento. Non foi nunca un gerrilleiro vencellado a uns mandos políticos comunistas. Tamén é certo que moitos dos fuxidos, para solventar a súa inocencia usaron o nome do Fresco como autor de feitos e accións armadas que eles mesmos realizaron. Polo que logo deixou escrito, el nunca foi partidario de certas prácticas violentas que cualificaba de criminais por parte dalgúns fuxidos. Opinión que manifestaba con moita frecuencia dicindo: "Non matedes! Non vos convirtades en asasinos. Non sexades coma eles".

Din que tratou de fuxir a Portugal e por iso recurriu a xentes que consideraba súas amizades. Dentro deses amigos figuraba un tal Peypoch, de Mondariz Balneario, co que tiña preparado un encontro. Pero este o que lle tiña preparada era unha emboscada, coa casa rodeada de falanxistas e gardas civís, pero Fresco avisado por algún confidente non compadeceu ó encontro. En Vigo chegaron a ofrecer importantes cantidades de cartos pola súa captura, tanto vivo como morto.

A nova da súa morte chrgou o día de Reis cando o atoparon morto no monte Galleiro. A súa muller, Nieves Souto, que seguía residindo na casa de Areas, foi levada para identificalo ó cementerio de Padróns e alí foi enterrado. Sobre como foi a súa morte, hai varias versións. Unha é que foi cribado por disparos da Falanxe da Garda Civil. Este feito é dubidoso, pois se fose así saberíase no momento, pois a morte do Fresco sería para eles obxectivo principal do que gabarían de inmediato. Outros responsabilizan a algún veciño que o traicionou. Tampouco se pode descartar que fose nunha loita entre os propios fuxidos pois non coincidían en moitas formas de pensar e de actuar.

Labaca remata o artículo dicindo, "O que si é verdade é que a historia deste home é unha historia da loucura e da senrazón dunha época na que, pola súa condición de deportista, tirador de primeira liña e home destacado tivo que, por medo propio e dos seus, botarse ó monte fuxindo polo feito de sobresaír naquela sociedade na que lle tocou vivir. Da historia do Fresco aínda se fala hoxe por estas terras. A vista dela, nós pedimos que non veñan nunca xamais tempos deses."

En fin, eu sei que aquí falta moito por contar que por uns motivos ou outros, Labaca non nos fala deles. Prometo enterarme (se a miña vagancia mo permite...) e se cadra algún día haberá unha terceira parte sobre a lenda do Fresco.

martes, 8 de diciembre de 2009

A lenda do Fresco e a Quinta da Boa Vista

Sempre me interesou saber algo sobre "O Fresco", personaxe que viviu en Areas na Quinta da Boa Vista, agora chamada Granxa Escola, e que tivo que andar fuxido polos montes da comarca ata que o asesinaran. Parte da miña curiosidade viuse colmada este sábado o ler no "Especial Condado Paradanta" que ven no Faro de Vigo, un reportaxe de Xoan Xosé Pérez Labaca, titulado "A lenda do Fresco (1ª parte)".

Neste suplemento dos sábados, Este profesor e historiador das costumes da terra adoita facer uns reportaxes moi interesantes, e non perdo ocasión de botarlle unha ollada. Como digo, nesta ocasión fala da vida de Manuel González Fresco, o dono da extensión máis grande que temos en Areas, agora propiedade da Xunta de Galicia.

Pois ben, Fresco naceu en Vigo no ano 1886 no seu dunha familia pudente que poseía importantes propiedades das que disfrutou toda a vida. Tiña fama de ter unha excelente puntería, iso era debido a súa afición pola caza e torneos de tiro pichón nos que logrou numerosos trofeos. A súa estabilidade económica e situación social permitíalle practicar estas aficións e codearse co máis selecto da cidade. Asi mesmo era un gran deportista e chegou a ser campión de Galicia de ciclismo no ano 1903. Traballou como corredor de comercio, pero ós vinteoito anos, retírase a súa finca de Areas, a Quinta da boa Vista. Alí racha coa vida anterior e cásase con Nieves Souto Alfaya, muller dunha clase social moi inferior á súa. Este matrimonio nunca foi ben aceptado pola sociedade burguesa de Vigo nin pola súa familia.
Aparte de ser amigo das relacións sociáis, dos deportes, das viaxes, da caza... en fin da boa vida, tamén era moi extrovertido, cordial e xeneroso, virtude que lle acarrexou duras criticas do seu entorno. Converteuse nunha especie de "protector dos humildes" e "pai dos pobres", como aínda lle chaman hoxe en día as persoas que o trataron ou tiveron conciencia da súa vida.
Con trinta anos comenza a interesarse pola política e estivo relacionado coa organización sindical UGT. Despóis xunto con Benito Casanovas foi fundador local do Partido Socialista de Ponteareas, do que se separaría máis tarde por diferencias cos responsables. Conta del o seu biografo Victor Fernández Freixanes "Non era un home de grandes ideas políticas. Tampouco era un lider. A carisma popular que tiña viña dada pola súa xenerosidade sustentada na considerable fortuna que poseía e na práctica social entre os traballadores e labregos da comarca que o idolatraban".

Viaxou a Alemania, de donde regresou moi sensibilizado polos conflictos sociais que este país padecía. Logo viaxou a Brasil, xunto a uns irmáns que residían alí, voltou logo xa que non lle sentaba ben o clima. Nunha visita a Vigo entrou en contacto coas correntes galegas e, ó parecer, tamén con Castelao.

E así remata Labaca o séu reportaxe, deixando o final para o próximo número. Supoño que aí contaranos a súa andaina como fuxido, e o seu posterior asesinato. Tamén supoño que contará por qué a Quinta da Boa Vista pasou a poder do goberno. Según me contaron, o estado conseguiu o terreno en propiedade a cambio dunha irrisoria cantidade de diñeiro e a entrega do corpo á familia, para poder enterralo no cementerio de Areas. De non ser así, posiblemente estaría aínda nunha fosa común, coma tantos outros. Xa vedes, negocios...

Estas fotos sacámolas un sábado no verán saltando a valla, xa que alí non había nadie. Recordoume cando era pequeno e me mandaban ir buscar o leite, en vez de ir á volta polo portal, saltaba o muro que dividía a finca coa casa dos meus pais, sempre con coidado que non me pillase (a bronca era segura). Outras veces, cuns veciños entrábamos e facíamos de exploradores, xogábamos o tenis... É que daquela, aparte de ser centro de educación profesional agraria, dedicábase moito a ganadería. Tiñan un gran número de vacas e os terrenos eran sobre todo para pastoreo e para plantar millo para os silos. Hoxe en día a maior parte do terreno esta cultivado por viñedos e invernaderos, donde cultivan tanto frores como hortalizas, sempre basándose no estudio.