lunes, 28 de abril de 2008

Clasificación xornada 25



O final impúxose a lóxica, nos coa nosa liga xa feita, no nos quedou máis remedio que perder contra o Valeixe F.S., que necesitaba a victoria para ploclamarse campeón, e a verdade que nos deu un bonito repaso, soamente foron sete os que nos meteron, nos pola nosa parte logramos un, o que lle chaman da "honra", algo é algo.

Polo menos o último partido da liga, que é contra o Salvaterra será, ou penso, un pouco máis relaxado, pois eles van segundos e xa non teñen opcións de quedar campeóns, espero que non se ceben con nós.

miércoles, 23 de abril de 2008

O noso amigo Lorenzo, C.D.Cultural Areas



Lorenzo, Emilio e Dorindo entre outros
"...e viñeron un domingo a mañán para comprarnos o partido,..." ou "antes do partido íbamos pedir serrín a fabrica de madeira para marcar ó campo..." ou "!Retirada! gritaba Dorindo, nun lío que houbo nun partido contra o Louro..."

Son algunhas das anéctodas que me conta Lorenzo Fernández Garrido, un dos fundadores do Cultural Areas, todo isto e máis contamo no medio das suas risas, contagiosas como poucas, rememorando aqueles primeiros anos do clube, coas suas alegrías e penurias.

Como prometín enterarme un pouco da historia de este clube, o cal eu pertenecín, pois estou na tarea, e nesta primeira parte comentarei como foron máis ou menos os primeiros anos.

Como xa supoñía, fundouse na Tempada 1967/68, e debe o seu nome "CLub Deportivo e Cultural Areas" porque nos principios tiñan pensado, aparte de xogar o fútbol no Campionato comarcal, facer un centro social e cultural nas inmediacións do campo da Lomba, tendo xa os planos feitos e a cementación votada, pero a falta de subvencións por parte da Federación e un pouco de medo por falta de apoios, fixo que se votaran atrás.

A primeira Directiva a formaban:
Presidente: Chiño
Vicepresidente: Lorenzo
Secretario: Luis González
Tesorero: Ramiro Cerdeira
aparte de alguns vocales.

Nese ano 1968, como se rexistraran moitos equipos novos, a federación decidiu crear dous grupos na Liga Comarcal, onde os seis primeiros de cada grupo crearían a Primeira Comarcal e os restantes quedarían na Segunda Comarcal. O Cultural Areas quedou encadrado no grupo A xunto a:

CASELAS F.C., DEPORTIVO GUILLAREI, GOIAN F.C., GONDOMAR F.C., MONDARIZ, RACING VILARIÑO, RAPIDO SABARIS, SPORTING GARDES, TIDE F.C., TOMIÑO F.C. e UNION DEPORTIVO RIBEIRA.

O 14 de Xaneiro de 1968 xogouse o primer partido na Lomba como equipo federado, vencendolle ó Tomiño por 3 a 0.

O 26 de Mayo remataba a competición perdendo na casa contra ó Mondariz,que se proclamou campeón, e quedando nun 9º posto, despois de 22 partidos xogados , 7 victorias, 4 empates e 11 derrotas.

Unha das alineacións do Cultural Areas ese ano era : Mariño, Naro, Lage, Luis, Ubaldo, José Luis, Delfín, Floriano, Chispa, Ranchero e Paco. O Adestrador era Vicente.

O ano 1969 na Segunda Comarcal clasificouse 8º, sendo campeón ó Coruxo, no 70 nun grupo xa de 16 equipos, acadaría a décima plaza o campeón sería o Salvaterra.

Na tempada 1971 xa cós nosos veciños na misma categoría (daquela chamabanse Ponteareas) logrou o Subcampeonato por detras dó Louro, xogando a promoción de ascenso contra ó Salvaterra, e perdendo por 5 a 0 no terceiro partido, o de desempate.

E por fín na tempada 1972 chegou ó primer exito, o ansiado ascenso a Primeira, despois de pasar casi toda a liga detrás do Xuvenil de Ponteareas, (xa voltara a cambiar de nome) foron claves os dous partidos entre eles, vencendo 2-1 na Lomba, e na penúltima xornada en Pardellas 1-3, igualandolle a puntos a falta dunha xornada.

A alineación dese partido foi: Chiño, Cañón, Ranchero, Sanchís, Florián, Andrés, Lilo, Montero, Cándido Bautista, Costas e Cándido García.

Ahí foi donde escomenzaron os "trejemanejes" como me contaba Lorenzo ó principio, pero lóxicamente sin facerlle caso, ganouse ó último partido ó Spol de Porriño e o título e o ascenso no bote. O Xuvenil tivo que conformarse coa promoción perdendo contra ó Louro de Tameiga.

Despóis pasarían máis pesidentes, Verísimo Cerdeira, Luis Bugarín, Lano, Lecio, Xano, Montes,Torres, Dorindo e o actual Mingos, pero iso quedará para outras entradas.

Algunhas outras fotos históricas:


Florián recollendo un Trofeo


Lorenzo entregandolle unha placa conmemorativa ó primer adestrador Vicente.


Celebración de algún torneo


Partido en Pardellas

lunes, 21 de abril de 2008

Clasificación xornada 24



Xa estamos salvados!

Esta semana foi redonda para nós, o mercores ganamos ó partido que tiñamos aplazado contra o Pavintel, un equipo da zona alta da tabla, con un "hactryc" (non sei si se escribe así) de Luisito, e decir, meteu tres goles, o resultado foi de 3 a 1.

E este sabado vencemoslle ó Sestelo y Cía, este da zona baixa, por 5 a 3, os golesdores foron Rubén Santiso, Luisito, Cá, e un servidor con dous goles.(para unha vez que marco terei que decilo non?) Neste partido volvemos a estar cinco xustos, pero como saiu ben, non importa tanto.

Agora quédanos xogar contra os dous primeiros clasificados, que sexa o que cuadre,nos xa cumplimos.

domingo, 20 de abril de 2008

Video do Areas F.S.

Bueno, de seguido un pequeno vídeo do equipo de Areas F.S. en acción; por si acaso tedes curiosidade en vernos xogar.

Problemas de lóxica

En toda revista que se precie (sexa cal sexa a súa temática), sempre hai una sección adicada os pasatempos; esta non é unha revista, pero sí unha publicación; un batiburrillo variado (coma xa comentamos na nosa introducción).

Está claro que non vou a poñer crucigramas, nin sudokus, nin nada que se lle asemelle; pero sí uns cuantos problemas de lóxica que atopei na rede e, que coido, son interesantes, anque sólo sexa para pasa-lo tempo namentras agardamos que éste mellore para poder sacarlle unhas fotos ó "muiño de picoñán" e poder facer un post ó respecto.

1.- Cristóbal era un viaxante de moito coidado. Cando chegou a Pedra de Arriba viu que había dúas barberías de cabaleiros. A primeira estaba moi limpa, sen un pelo no chan e o perruqueiro tiña un corte de pelo magnífico. Na segunda atopouse todo o contrario. O perruqueiro tiña a cabeza chea de trasquilons, e había pelos por todos sitios. A pesar de ser moi escrupuloso, Cristóbal decidiu cortarse o pelo nesta barbería.

¿Por que tomaría ese decisión Cristóbal?

2.- Cantos animais teño no meu casarío, se todos son cans, menos dous; todos son gatos, menos dous, e todos son cabalos, menos dous?

¿Que?, ¿Descubríchelo xa?

Que nooo...? Bo, pois aí vai unha pista: son moitos menos dos que pensas...

3.- Ana e Xosé Luís foron a ver o Zoo. Curiosamente nunha das zonas estaban mesturados os patos coas tartarugas. Ao saír do Zoo, Ana díxolle a Xosé Luís:

- Oe, Xosé Luís, ¿fixáchesche nos patos e nas tartarugas que había?
- Pois non. ¿Cantos había?
- Pois pescúdao ti mesmo. En total había 56 ollos e 80 patas (das de andar, non femias de pato).

Por se non se che ocorre nada, podémosche dicir que Xosé Luís atopou a solución ao darse conta de que cada animal ten dous ollos.

4.- A alguén se lle ocorreu comprar varios quesos para partilos e envasalos en aceite. Partilos pola metade era moi fácil.

Tamén era moi fácil cortalos en catro anacos iguais con dous cortes rectos. Pedinlle á miña filla que partise un en oito anacos iguais e díxome:

- Papi, é moi fácil só tes que dar catro cortes así.

De súpeto, mentres que facía os cortes decatouse de que podían conseguirse os oito anacos iguais con tres cortes.

Como o farías ti?

5.- Un pasteleiro recibe tres caixas de caramelos opacas. Unha de anis, outra de menta, e a terceira cunha mestura das dúas. todas etiquetadas co seu respectivos nomes. Máis tarde recibe unha chamada do provedor dicindo que todas as caixas están mal etiquetadas. ¿Cantos caramelos de cada caixa deberá sacar como mínimo o pasteleiro para saber cal é o contido real das caixas?

6.- Temos dúas velas que sabemos que tardan 1 hora cada unha en consumirse completamente e que ademáis o fan de xeito uniforme. ¿Como podemos medir 15 minutos?

7.- ¿Eres capaz de obter os números do 0 ó 9 como resultado de operacións matemáticas utilizando 4 catros e as operacións aritméticas básicas (suma, resta, multiplicación e división)?
Exemplo: Supoñamos que queremos conseguir o número 15, unha posible solución sería: (4 * 4) - (4 / 4) = 15

8.- María ten dous noivos, Xoán e Xosé. Para visitar a Xoán, debe coller o tren en dirección norte, e para visitar a Xosé debe coller o tren en dirección sur. Ambos os trens pasan cada 10 minutos, e como a María lle gustan ambos por igual, nin se fixa se un tren vai ao norte ou ao sur, e sobe ao primeiro que pase.

Con todo, por algún motivo María termina visitando a Xoánn un 90% das veces, e a Xosé só o 10% restante. ¿Por que?

9.- Calquera persoa con habilidades culinarias medias pode tomar uns cantos ovos e elaborar con eles unha tortilla. O contrario, está claro, é máis difícil. Canto custaría facer un dispositivo que recibise tortillas de ovos como entradas e producise á saída ovos enteiros?.

Aínda contando cun orzamento ilimitado, os máis brillantes enxeñeiros probablemente non o conseguirían.

¿E ti?, ¿Es capaz de atopar unha solución a este problema?.

10.- Ó morrer o xeque, ordenou que se distribuísen os seus camellos entre os seus tres fillos da seguinte forma: a metade para o primoxénito, unha cuarta parte para o segundo e un sexto para o máis pequeno. Pero resulta que o xeque só tiña once camellos, co que a repartición fíxose realmente difícil, pois non era cousa de cortar ningún animal. Os tres irmáns estaban discutindo, cando ven chegar a un vello beduino, famoso pola súa sabedoría, montado no seu camello. Pedíronlle consello e este dixo:
- Se o voso pai deixase doce camellos no canto de once non habería problemas.
- Certo, pero só temos once - responderon os irmáns, ao que o beduino contestou:
- tomade o meu camello, facede a repartición e non vos preocupedes que nada perderei eu na operación.

¿En que se basea o beduino para afirmar tal cousa?
____

SOLUCIÓNS

Estas tamén son imaxes da nosa parroquia

Fai uns días fixen un post sobre a contaminación visual, con imaxes xerais de lugares indefinidos, a seguinte imaxe que se podería titular perfectamente "cruceiro informativo" é da parroquia, sobran máis palabras...



Seguramente haberá máis, tanto na parroquia coma no concello, estaremos atentos, e en canto atopemos algunha outra cousa que doia a vista só con vela... "Click".

A seguinte imaxe non é de ningún monumento, pero tamen é aberrante, xa que encaixa dentro de varios tipos de contaminación. Con esta imaxe amósase claramente os "seres racionais" que somos os humans.

jueves, 17 de abril de 2008

Fútbol feminino en Areas



Primer partido do Areas en Mondariz.


Partido na Lomba


Xogadoras e menbros da xunta directiva
Hoxe en día, é bastante corriente que ó entrar nun campo de fútbol, nos atopemos cun partido de mulleres, é algo do máis normal e incluso necesario para que as mozas desta comarca poidan disfrutar do deporte. Proba diso e que na comarca de Ponteareas existen tres equipos, O San Mateo de Oliveira, o Ponteareas e O Condado, pero eles non foron os primeiros.

O verdadeiro pioneiro na disciplina foi o Areas, que alá polo ano 1984 (casi non choveu nin nada) xogou o primer partido femenino que se recorde na zona, contra o Xabriña de Mondariz.

Foi todo un espectáculo, ese 19 de Marzo de 1984, o campo de Mondariz estaba ata os topes, non sei si sería a novedade ou a calidad táctica das xogadoras, cada un foi alí polo que quixo..., do resultado non me recordo, sei que gañaron as nosas, tiñan boa escola.

Un mes máis tarde, o 20 de Abril (como dice a canción) O Xabriña devolveunos a visita no Campo da Lomba, outro cheo, vindo xente dos arredores e novamente victoria das nosas, como no.

O encargado desta complicadiña tarea, a de adestrar a estas mozas, foi Florián, todo un símbolo na parroquia dentro do mundillo do fútbol, pois xogou no Cultural Areas unha porrada de anos, e a verdade que se lle daba bén.

Un servidor, que daquela andaba polos meus "quince aniños" e máis algun compañeiro soíamos ir ata os entrenamentos e daba gusto mirar como Florian as poñía a correr polo monte, a pisoetear os toxos, como facíamos os equipos masculinos, unha verdadeira igualdade, si señor.

Máis tarde viñeron máis equipos, O Xinzo, O Oliveira ..., e todos sucumbiron, o único que foi capas de ganarlle a estas loitadoras foi o Celta, pero iso xa eran palabras maiores.

Non sei cantos anos duraría, calculo que tres ou catro, pero como todo, acabou, unha pena.

miércoles, 16 de abril de 2008

A Capela da Pesqueira

O outro día subimos unhas fotos das capelas que existen na parroquia de Areas; aparte da de San Brais e da de Sta. Lucía, comentábamos que existía outra en estado ruinoso, a coñecida como "capela da Pesqueira", de propiedade privada que non sei se estaba adicada a algún santo. Polo que poidemos ver por unha ventaniña, existe un altar medio a cair.

A construcción de pedra está intacta, o tellado tamén existe pero debe estar medio derruido.

Unha pena que os propietarios non se decidan a restaurala, ou donala para a parroquia que se encargaría de facelo, pero xa se sabe, donar por donar...

De tódolos xeitos, no estado en que se atopa actualmente, ten un certo aire misterioso e incluso coas enredadeiras e piñeiros nacéndolle no teito, vese en certa maneira "enxebre", e fainos pensar no que nalgún tempo poido ser.

Realmente non sabemos moito da historia desta capela, o que é unha pena, pero descoidade, en canto lle apliquemos o "terceiro grado" a calqueira veciño que teña coñecemento desta construcción (ou contactemos cos donos), darémosvos cumprida información, polo de pronto aquí tedes algunhas "afotos" con data e todo.



Os nosos autores - Reveriano Soutullo

Ben, logo duns cantos días sen escribir nada, penso que xa é hora de facer algunha entrada, se non o meu socio vaime a chamar vagoneta. O certo é que levo algun tempo falto dalgunhas cousas; dunha boa conexión, por exemplo; pero tamén de inspiración, aínda que como, de momento, non vou escribir ningún soneto, pois tampouco pasa nada.

Anteriormente subín un par de posts relacionados con autores galegos de gran relevancia; daquela penso que xa é hora de falar dun persoaxe que nos toca moi de cerca, estoume referindo a "Reveriano Soutullo".

Sen ningunha dúbida é unha das persoas máis ilustres que viu nacer Ponteareas; non en balde o estupendo auditorio da Vila ten o seu nome.

Dicir tamén que a entrada ao concello está franqueada ós lados por sendos bustos en forma de estatua, un dos cales é o do "Mestre" que agora nos ocupa.

Reveriano Soutullo naceu en Ponteareas, o 11 de Xullo de 1884, no seo dunha familia con gran tradición musical. O seu pai, era director da banda municipal de Redondela e foi quen lle deu as súas primeiras leccións e posteriormente animouno a seguir coa actividade de compositor.

En 1898, cando contaba só con catorce anos de idade, xa era director do Orfeón de Tuy. Posteriormente entrou no exercito e serviu como músico no Rexemento Murcia.

En 1902 trasládase a Madrid, e prosegue a súa formación musical no Conservatorio. Durante esta época en Madrid concederonlle un premio de composición, que lle permitiu optar e gañar unha beca coa que puido trasladarse a Alemania, e posteriormente a Francia e Italia para perfeccionar os seus estudos.

De regreso a España, centrouse principalmente no campo da "zarzuela", e aínda que compuxo algunhas outras obras para banda e para orquestra, o seu prestixio labrouse polas súas achegas ao mundo lírico.

Dentro das súas composicións de zarzuela, podemos destacar títulos como "Paloma del Barrio" (1911), "Guitarras y Bandurrias" (1920), "Marcha de Honor", "El Capricho de una Reina" e "Luces de Verbena". Tamén colaborou con outros compositores, como Tena en "Piso 5º, Letra C", e Enrique Ronsel en "Rosa de Flandes". Pero os seus maiores éxitos foron acadados xunto con Juan Vert, en zarzuelas caracterizadas por unha sofisticada atmósfera musical.

Xuntos orixinaron un deses raros casos na historia da música nos que resulta posible alcanzar notables resultados artísticos a través dunha íntima colaboración. Isto foi debido en gran parte a que ámbolos dous músicos, con escasa diferenza de idade, proviñan dun ambiente musical que foi determinante nas súas profesións. A súa alianza chegou ao seu máximo apoxeo co tríptico formado polas zarzuelas, "La leyenda del beso (1924)", lenda-conto onde os zíngaros ocupan un destacado lugar; "La del soto del parral (1927)", que se desenvolve nun pequeno pobo segoviano, sendo os seus protagonistas as mulleres e os homes dedicados á labranza; e "El último romántico (1928)".

Aínda que ambos compuxeron algunhas zarzuelas e obras doutro xénero por separado, o verdadeiro éxito acadarono xuntos, posto que se uniron o talento dramático, case verista, de Soutullo coa habilidade melódica e orquestral de Vert. Foron como unha perfecta comunión de espíritos que só no momento da súa síntese son capaces de dar o mellor de si mesmos.

A moi coñecida canción, "Amor de hombre", que fora interpretada polo grupo de orixe vasco, "Mocedades" fíxose famosa nos comezos da década dos 80 e en poucos meses vendeu soamente en España máis de 500.000 copias. Nembargantes, non moitos saben que a música orixinal desta canción está sacada da zarzuela "La leyenda del beso", composta por Soutullo e Vert fai máis de 80 anos.

Mención aparte merece a súa creación "Ponteareas", considerado como o primeiro pasodobre galego; donde soutullo incorpora, neste xénero xa existente, acordes propios da música galega , como son os alalás e as alboradas, dándolle así un xeito diferente e propio.

Entre os nosos músicos está considerado como o segundo himno de Galicia, polo moito que se interpreta no mundo. Tanto que ata a Banda Real Inglesa o toca en ocasións durante o seu famoso "Cambio da Garda".

Esta composición regaloulla o mestre ós seus paisanos o 20 de outubro de 1929, día no que Ponteareas e os músicos galegos lle tributaban unha afervoada homenaxe na praza de Abastos da localidade, lugar que ocupa hoxe un auditorio que leva o seu nome (como xa comentei ó principio). Aquel día, Soutullo estreou diante dos seus veciños esta excelsa melodía coa que inventaba unha extensión galega dun xénero tan castelán.

Antes de estrear o pasodobre "Ponteareas" na praza de Abastos da nosa vila do Tea, Soutullo leu un discurso no que agradeceu o cariño de veciños e amigos e das corporacións de Ponteareas, Redondela e Vigo, que o axudaron na súa formación. A segunda parte do discurso tiña un ton inconformista. Neses parágrafos finais pedía apoio e protección para a música galega, o único xeito de fecundar obras maiores como a súa, que nesta mesma hora seguramente soa nalgunha parte do mundo.

Reveriano Soutullo, faleceu en Madrid, vítima dun accidente de trafico o 29 de outubro de 1932.












O mestre Soutullo no centro, con batuta, co Orfeón de Galicia, de Tui, que dirixía en maio de 1897



Zarzuelas e Obras Líricas

1909
La Serenata del pueblo (con Andréu)
La Siega (con Andréu)

1911
La Paloma del barrio (con Andréu)

1914
El Cofrade Matías

1915
Amores de aldea (con Pablo Luna)

1916
Don Juanito y su escudero
La Giraldina

1919
Las Aventuras de Colón (con Juan Bautista Monterde)
El Capricho de una reina (con Juan Vert)
La Pitusilla
La Garduña (con Juan Vert)
Justicias y ladrones (con Juan Vert)

1920
La Caída de la Tarde (con Juan Vert)
Guitarras y bandurrias (con Juan Vert)

1921
Los Hombrecitos (con Juan Vert)
La Virgen de bronce (con Juan Vert)
Las Perversas (con Juan Vert)

1922
La Guillotina (con Juan Vert)
La Venus de Chamberí (con Juan Vert)

1923
La Piscina de Buda (con Vicente Lleó y Juan Vert)
El Regalo de Boda (con Juan Vert)
Rosa de Flandes (con Juan Vert y Enrique Estela)
La Conquista del mundo (con Juan Vert)

1924
La Leyenda del beso (con Juan Vert)
La Chica del sereno (con Juan Vert)
La Canción de los Batanes (con Juan Vert)

1925
La Casita del Guarda (con Juan Vert)
Encarna la misterio (con Juan Vert)
Primitivo y la Gregoria o El Amor en la Prehistoria (con Juan Vert)

1927
El Asombro de gracia (con Juan Vert)
La del Soto del Parral (con Juan Vert)
Así se pierden los hombres (con Juan Vert)

1928
El Último romántico (con Juan Vert)

1929
Las Maravillosas (con Juan Vert)

1930
Las Bellezas del mundo (con Juan Vert)
Las Pantorrillas (con Juan Vert)

1931
Marcha de Honor (con Juan Vert)

1932
Quinto piso, letra C (con Tena)

1935
Luces de Verbena (con Juan Vert y Gregorio Baudot)

Se queres saber máis acerca deste autor, non deixes de visitar:
http://www.soutullo.com/

lunes, 14 de abril de 2008

Clasificación Xornada 23



Non poido ser, os cinco pelagatos que fomos xogar, non demos aguantado na segunda parte e despois de ir ganando 2 - 1 o final perdemos por 4 - 2, nun verdadeiro sufrimento por non ter ningun cambio para dar un respiro.

Os goleadores foron Rubén Santiso e Luisito.
A próxima semana xogaremos contra o Sestelo nun pártido moi importante cara a salvación definitiva.

Algunhas fotos deses 5 pelagatos:



viernes, 11 de abril de 2008

A inxustiza do Fútbol


Unha pena, unha verdadeira pena o que sentín onte o final do partido, podese decir que foi unha impotencia total.

Despois de decidir non comentar nada de fútbol a nivel elite, hoxe non me queda máis remedio que sucumbir e referirme a ese escándalo de equipo chamado Getafe.

Eu que fun xogador de fútbol aficionado (bastante normalillo por certo), e sou un devorador de partidos televisados, xogue quen xogue, estaba un pouco aburrido do espectáculo bochornoso que nos ofrecían os equipos chamados "grandes" do fútbol español.

Nunha semana futbolera como esta, pensaba que o partido do martes entre o Liverpool e o Arsenal, era insuperable, un autentico espectáculo, onde os dous equipos vaciabanse físicamente e miraban cara a portería contraria sin especulacións, dando igual si iban ganando ou perdendo, loitando hasta o final.



Pero non, estaba confundido, non contaba con que onte o partido do "Geta" superara o espectáculo dos ingleses do martes. Non pensaba que un equipo mermado físicamente, con un home menos dende o minuto 5 de partido, cunha plantilla relátivamente curta e un montón de partidos as súas costas, fose capaz de crear tanto fútbol e dar esa lección, non tén calificativos. Que maneira de xogala, de tocar con calma o balón sin presas contra un "grande" do fútbol europeo como é o Bayern, que demostrou a súa cualidade de grande pola sorte nos minutos finais.

Con equipos como este e partidos como este, ainda podemos soñar con un fútbol limpo e decente, ainda que o resultado non sexa o apropiado para semexante derroche.

Antes de que ramatara o partido xa tiña pensado escribir esta pequena e humilde crónica e iba titulala "A grandeza do Fútbol", decidín cambiala por "A inxustiza do Fútbol" pero a verdade é que esa é a grandeza deste deporte, poder sentarte a mirar un partido e disfrutar de él.

Que vaian aprendendo alguns que pensan que solo son eles dous, detrás deles hai máis vida, moita máis.

BRAVO GETA!!!

jueves, 10 de abril de 2008

Nadal con orellas

Vouvos a contar unha pequena "anésdota" como diría un coñecido noso. Resulta que estaba buscando un plato gastronómico do que subir un post, e acordeime dunha receita que lin xa hay uns cuantos anos (tería 17, ou así). Por aquel tempo estaba vivindo en Madrid e soaban moito na radio "Gomaespuma" (aínda son moi populares hoxe en día). O caso é que merquei un par de libriños que editaron os humoristas naqueles anos, os cales me fixeron escangallarme de risa (me meé toa). Un destes libriños chamábase "Navidad con Orejas" e traía unha receita moi orixinal e divertida.

Por desgracia non sei onde puxen estas xoias, pero tiven a ocurrencia daquela de copiar algunha destas simpáticas paranoias, un tanto surrealistas; e tras poñer patas arriba as estanterías, localicei o texto en cuestión. Cando o atopei, sorprendinme a min mesmo ao comprobar que aínda me facía rir (xa se sabe que os 17 anos cáusache gracia casi todo).

Anque é unha receita típica do nadal, non me resisto a poñela agora. Tamén me tomei a liberdade de traducila ao galego, espero que non vaia o cárcere por iso. En fin, velaquí esta receita especial para Navidad, pero que tamén se pode preparar en calquera outra época do ano, bueno... se vos atrevedes, claro.

«No Nadal pódese comer de todo, e ao que non lle guste pode deixalo a un ladiño do prato. Namentras no "Hit parade" vai na cabeza o pavo e o besugo seguidos moi de cerca polo coello que subiu varios postos na pasada semana.

O pavo sen ir máis lonxe cocíñase de moi diversos xeitos. A forma máis usual é a máis corriente, siguendolle en dificultade a máis complicada ata chegar a unha receita practicamente imposible de realizar. Co besugo pasa pola contra exactamente o mesmo. Por exemplo basta recordar aquel "cara de pavo" o que a súa muller comeuno por noiteboa.

Un xeito moi doado de cociñar o pavo é o seguinte: Cóllese o pavo, sóanselle os mocos cun "clinex" e métese ao baño de Maria, é convinte chamar antes a Maria non vaia ser que non estea na casa. Se o baño está ocupado, por que ela tamén ten dereito a ducharse e iso, pódese meter o pavo no videt dalgún coñecido, sempre que éste sexa de confianza e moi limpo.

Mentres se caldea o pavo meta na tixola os seguintes ingredintes: Un tomate maduro, dous tomates verdes, un tomate tipo "o que queiras que estas na túa casa", dous tomates gordos e pelados, outro tomate igual de gordo pero sin pelar (xa o pelará cando teña tempo, vostede sobretodo non se estrese), e un pouco de salsa de tomate na súa tinta.

Retire o pavo, e cando o animal este confiado de que vai a sair, volva a poñelo outra vez, facéndolle unha aguadilla. Engada á tixola uns tomates máis e espere media hora. Saque o pavo definitivamente da auga e túmbeo no chan, apretándolle con forza o pescozo. Fágalle a respiración boca a pico, no caso de que reaccione volva a poñelo ao baño de Maria.

Trozee a María en lonchas moi finiñas e introdúzaa nunha cazerola de barro. Dore o pavo no asador a fogo lento. Saque os tomates do forno e xúnteos co pavo. Para rematar saque a María da cazerola e metaa no seu propio baño para que pareza que foi un suicidio e non poidan votarlle as culpas a vostede. Sirva todo moi frío acompañado do viño do país.

Para cociñar o besugo ao forno, cóllese o besugo polo rabo, sácanselle os ollos e cólganse na árbore de Navidad. Métese o besugo no forno e ao servilo vólvenselle a colocar os ollos no sitio.»

Cando chege o nadal cecais suba algunha historia máis que teño por aquí do libriño en cuestión, escrito por estes xenios do humor absurdo.

"Cosas veredes, amigo Sancho"

Cando subín as fotos da igrexa e das capelas dinme de conta do afeamento que resulta a visión de cableados e tendidos eléctricos xunto coas edificacións en cuestión. Desgraciadamente resolta moi dificil sacar unha boa foto de moitos edificios do patrimonio, sin que saian tamén os devanditos cables ou outros despropósitos similares; é o que se da por chamar "Contaminación visual". Supoño que é o precio que hai que pagar polas comodidades da vida moderna

Navegando por distintas páxinas da rede, atopei estes outros exemplos moi representativos de "atentados patrimoniales"; doi a vista só en mirar para estas fotos.




Parecidos razonables

Bueno, teño que decir que fai un par de horas tiña os dedos quentes e a cabeza fría para subir uns cuantos posts "divinos de la muerte", pero despois de algún tempo aporreando as teclas para outros menesteres, viráronse as tornas; da cachola xa me están saindo chispas e hasta parece que teño os dedos algo conxelados, xa que a noite non está moi quente que digamos. Así que as miñas paranoias e divagacións terán que quedar para mañán. Bueno, quen sabe... xa coñecedes o dito de que o comer o rascar e teclear, todo mal é empezar. (Todo acaba en ar, menos o Telexornal que acaba as tres e media)

Sexa como sexa non quero ir a planchar a orella sin antes mostrarvos unha montaxe que fixeron con algunhas imaxes do impresentable de Bush (tranquilos, non vou a falar de política). Por si alguén non se decata, teño que decir que Mr. Bush é o que está na parte esquerda de cada comparación (digo porque sempre pode quedar algunha dúbida).

O meu compañeiro de viaxe desta bitácora, pensa que non é moi apropiada, pero é que si non a poño revento, así que, ¡Qué carallo...!

lunes, 7 de abril de 2008

Humor gráfico

Unhas cuantas chorradiñas graciosas que atopei na rede.




As capelas de San Brais e Sta. Lucía

Bueno, agora toca outra entrada da parroquia, xa sei que as persoas que non son da bisbarra tan só lle adicarán un pestanexar de ollos a este post, pero que lle queredes, a nos fainos moita ilusión falar do noso.

Como xa dixen nun post anterior, os monumentos máis representativos que temos na parroquia son os que teñen certo carácter relixioso (salvo cecais alguns "muiños" que a non moito tardar o meu colaborador prometeume que lle ía a sacar unhas "afotos"). Se non hai moito comentaba algunha couxiña da igrexa agora farei o propio coas duas capeleas que temos na bisbarra.

En realidade temos tres, pero unha delas esta "fora de combate". Anque xa non acolle a "feligreses" (algúns deles "peligrosos"), segue en pe e consérvase en bo estado. Carlos xa lle sacou unhas "fotojrafías", así que contade que en canto as teñamos editadas (que profesional), sibirémoslas ó blog.

A capela de San Brais:

En 1676, sendo maiordomo Don Antonio Ponce de León, nas contas que rinde, aparece un cargo de 550 reais para reformar a capela, polo que e moi probable que existise xa nese momento, anque seguramente sería pequena e rústica.

Non hai moito tempo sofriu unha reparación a fondo (xunto coa de Sta. Lucía), quedando moi ben, tal e como se pode ver nas seguintes fotos:




A capela de Santa Lucía:

No segundo libro da cofradía de Sta. Lucía, e copiado xa do vello, está escrito que se edificou no ano 1647, polo abade Don Victor Rojo de Mendiola e cos seus propios cartos; anque se reedificou posteriormente no ano 1785 sendo abade D. Pedro Regalado Manchuca.




Atopei outros datos concernintes a estas duas capelas, pero fan referencia a datas e cifras económicas de distintas reparacións, así que coido que son innecesarios.