domingo, 28 de diciembre de 2008

Un conto navideño de Areas

O que espere ver nesta historia aventuras, detectives en apuros, cabaleiros intrépidos, heroes con mallas, ou misterios misteriosos, trabúcase; no seguinte conto non hai nin tan sequera un triste tesouro enterrado; recolle sinxelamente un ínfimo instante cotidián da vida de dous amigos, que como casi tódalas tardes se reunen para cambiar opinións, debatir, ou largar (según veña o caso) do que lles vai acontecendo a eles e a xente que os rodea. Algúns chamaríanlle a isto "votar unhas risas".

Transcorre a tardiña do venres e Beni, o protagonista solteiro deste relato, despois dunha ducha rápida e de enfundarse en roupa de abrigo para encararse coa fría noite que se achega, aventúrase a iniciar outro fin de semana. Como casi tódalas tardes o primeiro que fará será reunirse co seu colega Carlos no bar da Casa Cultural da parroquia. É 26 de decembro e despois da velada familiar que pasara dous días atrás e da larga noite de marcha anterior entra na cantina un tanto alicaido.

- ¿Qué che poño Beni? -pregunta a voz tan familiar da cantinera dende detrás da barra.Se fose outro local e estivese outra persoa detrás da barra houbéselle respostado "Ponme quente", aínda que nese momento estivo a piques de contestarlle con outra frase tópica: "Ponme fora", finalmente dixo sinxelamente o que quería:

- Un Cati-Cola

Xa co combinado de Cutishark con Cocacola na man e despois de comentar algun detalle sin importancia do tempo con un dos poucos clientes que había no local, diríxese a zona de fumadores coa intención de esperar o seu amigo.

Dirixamos agora a atención sobre éste último:

Carlos chega despóis de facer uns recados coa familia e como case sempre con un pouquiño de retraso. Pidelle unha cerveza a cantinera e diríxese a fumar un pitillo onde a Beni, agardando unha pequena bronca. No salón de fumadores aparte de Beni, atópanse noutra mesa catro elementos botando unha partida de tute, e dous curiosos detrás a incordiar. A cousa promete.

-Boas tardes, que tal neno?

-O de tarde, bastante apropiado, jeje. -contestalle Beni, cunha sonrisa irónica na boca.

Carlos busca unha excusa,

-E que con isto das festas a xente deixa todo para última hora, ti sabes o follón que hai en Ponteareas, non o podes nin imaxinar. E iso que non fixen todolos recados, a sorte é que non traballo ata despois de Reis. Bueno, temos que ir pensando algo para poñer no blog.

-Como tes o dos muiños?

- Máis ou menos como antes, fáltannos as fotos, a ver se estes días de vacacións vamos a sacarlle algunhas, pero hai que facelo con calma, informándose ben. Tamén pensei, o millor facer como nas televisións un especial, cos mellores post que fixemos sobre a parroquia, sobre todo aqueles do principio.

-Non creo que sexa boa idea, o que está posto xa non ven o caso, non vamos a repetir sempre, senon aburre. Home, mira ti se queres, pero non me parece moi axeitado. -dille Beni, mentras na partida de tute empeza a formarse un pequeno alboroto.

-Case que tes razón. Nada entón terán que ser os muiños, canastros e cruceiros, que temos moitos pendentes. Esta partida dame que non vai a acabar moi ben.

-Cos elementos que se moven e os efluvios que emana algún, non pode acabar moi ben.

E salta a chispa, despois de que un dos curiosos que seguían a partida, comenta algo sobre a xugada mala que fixo fulanito x, este salta como un resorte:

-Os de fora rachan leña!, xa está ben coño, hai que mollar o cu aqui, nada de estar a falar por fora, me cago en... !

O curioso cala medio avergoñado e Beni máis Carlos botan as sús primeiras risas, que se cadran molestan máis ó xogador cabreado. A partida desmóntase ou remátase ó instante.

Entre risas e aguantandoas como pode comenta Beni:

- Empezamos ben o venres

- Pois si que empezamos ben, jeje, o de sempre. E xa que temos claro, cal vai a ser o seguinte post, por qué non botamos un futbolín? Chegaron aqueles dous pagarines.

- Pos vale, hoxe estou inspirado, sha!

Unha horiña despois, logo de perder máis partidas que ganar, retoman a tertulia, xa con máis "tertulianos", entre eles Manolo, que os tiña medio abandonado dende a polémica do Santuario da Franqueira. Nesta ocasión pídelle a Beni se lle pode instalar o intrenet por rede Wiffi, que xa volta a funcionar en Areas. E claro, alá van os tres a facer un chollo de tres minutos segun Beni.

O cabo de outra horiña voltan, e seguen a a cambiar opinións, debatir ou largar. A conversación xira en torno a moitas cousas sen aparente importancia, non é un día moi dado a lerias polémicas e graciosas, polo que Beni para romper o xeo e dí:

- O final non facedes cea do equipo?

- Que va, sempre pasa o mesmo, preguntei un par de veces e nadie puxo interés. Pero tí tranquilo, vamos tomar unha tapiñas por ahí, e seguimos pensando, xa verás, como nos ven a inspiración.

- Dubido moito, pero que carallo, vamos tomar unhas copas, que isto é o de sempre.

Un par de horiñas máis tarde, despois de tomar unhas tapiñas de xamón asado, e un "par" de cachariños máis, 20 post na cachola para poñer no blog, un par de fotos desperdiciadas, deciden voltar a casa coa ledicia de haber pasado un bó venres, e coa idea de co seguinte post do blog, escomenzase así:

"O que espere ver nesta historia aventuras, detectives en apuros..."



PD: Aínda que hoxe sexa 28 de decembro, isto non é ningunha inocentada, máis ou menos é o que acontece calquer venres na cantina da parroquia. O texto foi discurrido (si se lle pode chamar así) entre os dous, a introducción é propia de Beni, nótase ben.

viernes, 19 de diciembre de 2008

Xa están aquí

Xa están aquí, por iso:



"Si parece que aínda foron onte". Xa sei que é un tópico ou unha frase máis ou menos feita, pero para os que temos certa idade, a cousa é así, os anos pasan a unha velocidade de espanto. Nin tan sequera a crise galopante que din que existe (e se cadra existe) é quen de frenar a rapidez coa que pasa o tempo.

Sei que son unhas fechas que non deixan indiferente a ninguén. Hai a quen lle encantan e hai quen as detesta, sexa como sexa, están ahí. De pequeno agardábaas con moita ilusión, agora recoñezo que aínda que non teña moito espíritu navideño (que non sei moi ben que quere dicir a expresión), algo hai que facer, polo menos para que os máis cativos tamén disfruten delas.

Tiña pensado poñer unhas fotos do alumado de Areas, pero claro, como aquí non temos casco urbano, a decoración limítase a casas particulares e algunha empresa. Neles vese a variedade de gustos, algúns máis clásicos e outros un pouco rechamantes, que máis parecen unha discoteca ou algo "parecido". Estan fotos foron tomadas en Ponteareas, non sei o gasto que conleva o alumado, pero teño que recoñecer que non queda nada mal, polo menos non é o típico alumado festeiro que se facía noutros anos. Na Praza Maior puxeron un "arbolito" que chama moito a atención polo seu tamaño e lucerío.





Neste famoso bodegón de Ponteareas fan unha reivindicación dos Reis Magos, non esta mal despois desa praga de homes de vermello (como din nalgún blog) que nos invade. Espero que esta publicidade gratuita que lle estou a facer, me vala para tomar unhas tapiñas de callos, que os fan de vicio.



Teremos que ter coidado cos excesos, que xa sabemos que estes días son apropiados para cenas de empresa, de fútbol, de amigos, comidas familiares,... en resumen, puro espíritu navideño de hoxe en día, bueno isto máis o consumismo.

Pois é o que hai, boas festas a todos. Ós que lle gustan que disfruten delas e ós que non, que as leven o millor posible.

viernes, 12 de diciembre de 2008

A todo porco lle chega o seu San Martiño

Esta "afoto" tan "priciosa" do porco de Carlos (o porco é o que está finado) que me enviou, xunto con outras que incluirei ó final desta entrada, sérvenme de excusa para comentar algunha cousiña de algo tan tradicional no noso pobo (e das aldeas de toda Galicia en xeral) como é "A matanza do porco".

Nunha ocasión escoitei nun programa da caixa boba (creo que foi no de Karlos Argiñano) que o porco ten salvado máis vidas ca penicilina. Pareceume unha frase moi acertada en relación a épocas anteriores, nas cales pasóuse fame e o porco solventaba a papeleta de moitas familias por unha boa tempada; xa que do porco aproveitábase (aprovéitase) ata os andares, como reza o dito popular.

Afortunadamente os tempos cambiaron, aínda que a tradición de mata-lo porco unha vez pasado o día de San Martiño (11 de novembro) sigue viva. Claro que non en tódalas casas séguese criando marranos (non vaiades pola malicia), pero cónstame que aínda son moitas as familias que ó chega-los meses fríos, danlle matarile a un cocho. Tamén me consta que se adoita adquirir o animal case criado, e tras pasar un par de meses de feliz convivencia, termina engrosando a despensa de víveres familiar. Digo adquirir porque non sempre se compra, xa que é un premio bastante socorrido en campeonatos de tute, ou bingos populares dos arredores.

A "Matanza" adóitase realizar calquera Sábado ou Domingo moi tempraniño, a condición de que a lúa sexa a apropiada (creo que cuarto menguante), ó parecer si se salgan os xamóns en lúa chea non se conservan ben. Sexa como sexa, cando chega ese día xúntase boa parte da familia e entre bromas, e algún vaso de viño que outro, vanse cumprimentando tódalas partes do ritual.

En casa, cando eu era cativo, tamén se facía a matanza. Teño recordos agridoces desas mañás frías cando chegaba a casa o meu tío, o matarife oficial (un saúdo para el e para os meus curmáns), con ese "peasso-coitelo" para dar fin á vagancia do marrano. Aínda recordo a confusión que había á hora de agarrarlle-las patas, os chillidos do pobre animal e o mal que o pasaba eu cando lle metían o coitelo (adoitaba ver para outro lado). Segundo teño entendido agora é obrigatorio empregar unha especie de pistola de aire comprimido. Ó parecer dese xeito o porco non sofre, aínda que eu teño as miñas dúbidas.

Gustábame, con todo, o momento de chamuscalo; era cando máis bromeábamos, doutra banda agradecíase a calor do lume feito a base de "bullo (folla seca dos piñeiros)", "fento" ou "fachos de herba seca", con obxecto de darlle un afeitado ao porco. Sempre se facía chanza á hora de quitarlle-las pezuñas; recordo que o meu tío dáballe-las ó can para que xogueteara con elas, pero ó parecer teñen efectos medicinais (curan os sabañóns).

Como noutras tradicións facíase distinción de tarefas dependendo do sexo; as mulleres tiñan asignado o papel de separa-las tripas e quitarlle-la graxa e os recortes para posteriormente lavalas no río, e tamén, como non, cociñar certas partes do porco para comer unha vez rematada a faena. Ó final o animal quedaba pendurado e con tres varas atravesadas para mantelo aberto.

No seguinte día era cando se levaban a cabo as labouras de despezamento, separando as carnes para face-los chourizos, ou de consumo rápido e salgando as demáis partes que se ían conservar na "salgadeira" (a cachucha, os ósos da soá ou espiñazo, os lacóns, os xamóns, os boches ou pulmóns, o corazón e o rabo). A min persoalmente a parte do porco que máis me gusta e o "lomo" posto en zorza.

Tamén me lembro que miña tía-aboa era a encargada de face-los chourizos (ceboleiros e de carne), e as morcillas, feitas coa propia sangue do porco mezclada con cebola, miga de pan, e non sei que demáis ingredintes e especias. Despois a hora de cocelas, a min tocábame a calurosa tarefa de pínchalas cunha agulla atada a unha variña para que non reventasen. En fin..., lembranzas enxebres da miña infancia.

Eu, que son totalmente contrario ó sofremento de calqueira animal, e polo tanto antitaurino acérrimo; considero que, no que respecta á matanza do porco (aínda sendo un ritual sanguento), non debería desaparecer; en principio polo que ten de tradición, pero tamén porque en definitiva é para alimentarnos e non para divertirnos como ocorre no espectáculo patético dos toros.

Ademáis, ¡que carallo!, que sería do noso sabroso cocido sin o porco (matado na casa, iso sí, que o que venden na carnicería non sabe tan ben, jeje).




ALGÚNS REFRÁNS RELACIONADOS

"Por san Martiño faise o magosto con castañas asadas e viño".

"Ben boa vida pasa o porco e mais dorme no cortello".

"O que non mata porquiño non ten lacón nin touciño".

"Alegría, alegrote que anda o rabo do porco no pote".

"Por Santo Andrés mata o teu porco como o tes".

"Polo San Tomé dálle ó porco polo pé".

lunes, 8 de diciembre de 2008

Fútbol base


Como xa contei nalgunha ocasión, sou un devorador de partidos, tanto na televisión como en directo (quizáis xa fun máis), e tamén contara que non ía falar do fútbol a nivel profesional. O cal non é verdade, xa que fai un tempo posteara unhas crónicas sobre fútbol a ese nivel. Unha ía sobre aquela media hazaña de un equipo humilde como o Xetafe na copa da Uefa, aquilo fora unha verdadeira magoa. As outras dúas entradas, trataban sobre a Selección española na Eurocopa, unha antes da final e a outra despois. Penso que non me saíran nada mal.

Pero como xa estou aburrido das noticias sobre ese mundo (que tratan máis de escándalos, como reunións de directivos algo rarillas, partidos comprados hai un par de tempadas, etc.), hoxe quero contarvos o mundillo do fútbol a nivel canteira ou escola.

Eu de pequeno non tiven as opcións que hai hoxe en día, escomenzábamos a xogar federados con 15 anos, agora con 5 anos xa hai equipos de minis, polo menos na escola de fútbol do Condado, escola a que me vou referir por ter un fillo xogando nela.

Si os profesionáis o fan todo por cartos, a este rapaces véselle unha ilusión impresionante, sempre están desexando que cheguen os entrenos e os partidos. Soñan con algún día pertencer a algún equipo grande, e o máis importante, están involucrados na escola, tendo unha disciplina que me deixa asustado. Da gusto ver a orde que teñen neses partidos e o compañeirismo que hai. Cando son pequeniños de verdade, é unha flipada, as risas estan garantidas, o millor corren sin xeito de aquí para alá, xa ten pasado o caso de ir perdendo por máis de 10 goles e ó lograr un, e incrible a alegría que mostran, case lles da igual o resultado.

Conforme van medrando, a ilusión aínda a teñen, pero xa son máis realistas. Eles vanse dando conta do que de verdade vai poder ser algo e do que se vai quedar polo camiño. Aínda que xa digo, esa ilusión e sacrificio siguen estando ahí. Os invernos fanse largos, entrenos chovendo, con néboa e frío. Diferentes estados de ánimo; alegrías o gañar partidos, decepcións o non xogar, frustracións o perder algun partido importante. Lémbrome dalgunhas finais que esten homiños toman como si fora a final da Champión, en concreto unha en Vilagarcía de Arosa hai dous anos. Alí os nosos perderan a final a penaltis, o máis triste é que o campión sería invitado ó Torneo Internacional de Vilagarcía de Arosa, onde os riváis serían equipos de primeira élite, como Madrid, Barcelona, Manchester ou Bayern entre outros. Imaxinádevos a decepción destes chavales, poder xogar contra equipos deses non pasa todolos días, creo que algún chegou a casa chorando, aínda non sei se o seguiría a facer ó día seguinte.

No meu caso, sigo os partidos dende hai seis anos, que foi cando ingresou o meu fillo na escola. No primeiro ano xogou na categoría de benxamíns, os páis gozábamos como rapaces e iso que en todo o ano me parece que só gañaron un partido, e as goleadas en contra eran continuas, pero eles eran felices. Agora xoga en infantís, o nivel de exixencia e maior, xa non están en categoría local senon na provincial e na zona alta da tabla, de feito van líderes. Pero o que máis motivo de satisfacción me produce, son os valores que lle van inculcando de compañerismo e respeto entre eles e cos riváis. Dame verdadeiro gusto cando remata un partido e se xuntan no centro do campo a saúdarse entre eles e aplaudirlle as aficións. Sou consciente de que conforme vaian medrando, cando cheguen a categoría xuvenil, moito diso perderase, aínda que algo sempre lles quedará.

Na parte negativa, están moitos páis e náis, non quero centrarme moito niso, pero as veces da pena escoitar os berros e insultos na grada. Quédome conque son unha minoría, pero tanto están nos clubs riváis como no noso.

Tuven a gran sorte de ir a sendos torneos ou excursións (según se mire) a Barcelona e a Donostia. Foi un experiencia fermosa e moi sa, mirar como os rapaces tiñan que moverse pola súa conta sen o coidado dos páis, simplemente seguindo as informacións dos monitores. Aquí vos deixo algunha foto da marea amarilla, como as feitas co letreiro oficial dos torneos, comendo nun pavillón ou, para mín, unha das máis fermosas, todos xuntos co equipo rival ó remate dun partido.






Sei que non van ter moitas posibilidades de chegar a profesionáis, entre outras cousas porque os grandes prefiren fichar a extranxeiros aínda que estén "lesionados", pero o importante é que estes heroes anónimos do fútbol base sexan felices.

martes, 2 de diciembre de 2008

Antía Lorenzo Garrote

Antía Lorenzo Garrote é unha rapaza de Areas que me sorprendeu o outro día cando me mostrou unhas fotos no móbil duns cadros que pintara. Como xa teño dito moitas veces, de arte non entendo nada, pero parecéronme bonitos e orixinales, máis que nada porque fora unha idea propia, non os copiara doutro cadro. E alá me fun coa miña cámara para retratalos e retratala (aínda que a ela non gusta sair nas fotos, eu inmortalicenna antes de que sexa famosa).

Alí contoume que tiña interés pola pintura dende moi pequena, sempre estaba garabateando, e por iso escomenzou a estudar pintura ós cinco anos. Sempre estivo namorada das obras de Van Gog, o cal e o seu pintor favorito, con moita diferencia. Del tomou a idea dun destes cadros que mostra. Estes dous exemplos están realizados en acrílico, aínda que agora xa se atreve con outros materiáis e con lienzos máis grandes. Cando o remate veremos o resultado.

Por outro lado, Antía ós seus quince anos, é unha razapa moi destes tempos modernos, moi comprometida coa sociedade e co medio ambiente, ata o punto que as veces considero senon lle vai dar un telele un día destes, xa que é moito. Cadrounos falar o outro día de todo isto un pouco, e quedei alucinado coas súas ideas, unhas ideas que o que máis e o que menos as comparte, pero que sabemos que realizar todo iso ven sendo pouco menos que unha utopía. Pois ela está seguriña que poderíase conseguir. Como lle dixen o final da conversa, a ver se cando sexas presidenta do goberno (porque iso e outra, métese en canta asociación hai, e foi elexida represante dos alumnos do consello escolar), logras poñer todo iso en práctica, sería unha marabilla.

Velaquí estes dous exemplos da súa obra que lle inmortalicen neste blog. Que se lembre cando sexa famosa que fomos os primeiros en falar das súas dotes.



jueves, 27 de noviembre de 2008

Espíritus, Lendas, Meigas, Meigallos e demáis carallos

A ver... fai algúns días tiven un pequeno debate "fantasmal-esotérico" cuns amigos do "Centro de desenrolo local". Non é a primeira vez que mantera este tipo de conversas e teño que recoñecer que, cando acompaña a luz do día, son temas que me resultan moi amenos; pola noite a cousa cambia, e algunha que outra vez e escoitando "certas" experiencias, teño que confesar que se me puxo "el ojete" máis fechado có día da miña primeira comunión.

Non sei por qué, cando falo destes temas con amigos da miña idade, todos se apoian na socorrida frase "Eu non creo, aínda que respeto"; pero o certo é que todo o mundo sabe de alguén ou ten un amigo dun amigo que tivo algunha experiencia paranormal, ultrasensorial, extracorporal, espiritual ou simplemente extraña.

En Areas, ó igual que noutros pobos circundantes e en toda Galicia en xeral abundan este tipo de historias: as expresións "Galicia Terra Meiga" e "habelas hailas" dalgunha maneira identifícannos, ademáis contamos nas nosas tradicións cunha morea de ritos que dan fe diso.

Eu, pola miña parte, e aínda que non sofrín ningunha experiencia "...al", subscríbome á frase "Non creo, pero respeto"; polo de pronto sigo tendo medo a pasar por diante do cemiterio de noite e xamáis me atreverei a facer unha "Güija" por moi peido que estea e ganas de mofa que teña.

Outra frase tópica que se adoita oir por estes lares é aquilo de "Cando un está desesperado recorre ó que sexa" e disto aproveítanse moitos persoaxes e "frikis" sen escrúpulos que cun pouco de psicoloxía e sugestión sácanlle as cadelas á xente con "fe" que necesita crer.

Como estamos entre amigos contareivos unha pequena anécdota persoal, que por outra parte é apropiada para este blog, xa que versa sobre unha ponte, concretamente a que (casualidades da vida) mostraba Carlos no "post-bronca" anterior:

Antes de chegar eu a este mundo en crise, a miña nai perdera a dous fillos ó pouco de nacer; así que refuxiándose na máxima de "cando un está desesperado fai o que sexa" e estando en cinta deste calvo servidor, animouse a realizar o rito do bautismo sobre a ponte en cuestión, chamada (como non podía ser doutra maneira) "Ponte das partidas". Debeuno de facer punto por punto, porque agora me atopo aquí redactando esta entrada (que tamén xa era sen tempo, jejeje). Bo... ó mellor saltouse algún que outro paso, porque saín un tanto rariño.

De tódolos xeitos teño unha coñecida, afeccionada a bota-las cartas (algúns din que é moi boa) que me convenceu para que me puxese baixo os influxos dos arcanos maiores e menores e, entre outras cousas que non veñen ao caso, díxome moi categórica ela que a maxia me rodeaba por todas partes. Terei que creela, xa que non me cobrou nin nada e a partires de ese día recibo da sua parte un trato máis cordial; en fin, cousas de meigas.

Como este tema da para largo, noutra ocasión falareivos de algunhas lendas que coñezo, supersticións e experiencias alleas que a min polo menos me resultan moi interesantes. Xa sabedes... "Santa compaña", "petos das animas" e ese tipo de cousas tan divertidas.

miércoles, 26 de noviembre de 2008

Isto é o que hai

Vamos a ver, o anterior post xa me aburre un pouquiño, non en sí polo que escribín, senon porque levo unha semana sen publicar nada distinto, e o peor, é que non se me ocurre nada interesante que poida cadrar no noso blog. Si, "noso", porque somos dous, soamente basta con ver os retratos da marxe esquerda da bitácora. Con todo isto, non lle estou a botar a bronca a Beni (parece ser que ultimamente estou un pouco agresivo), simplemente estoulle recordando que non se esqueza, que isto está un pouco valeiro, e se lle bota de menos. A este blog faille falta ese toque que só sabe darllo el. Ou sexa, que xa sabes, ponte a currar e deixate de chorradas e escusas. (xa ves, dedicaronte unha poesía e todo, iso non llo fan a calquera)

Como me dixeron, máis ben recordoumo Thiago que puxera un post ou algo, pois aquí estou. Cando non sabes que dicir (adoita pasar cando colles un taxi, ou nun ascensor cando coincides con alguén, ou simplemente cando non tes nada que dicir) o normal é falar do tempo. Pois haberá que botar man da solución. Aquí en Areas escomenza a facer algo de frío, supoño que como en tantos lados, pero máis ou menos vaise levando, de momento aínda non neva, bueno, de feito debe levar como uns 15 anos (ou máis) sen facelo, pero xa que temos que aturar o frío, pois uns copiños de neve non viñan nada mal. A verdade que uns copiños, ou copiñas, sempre son de agradecer.


No fútbol sala, vainos bastante ben. Dende a nosa cena de confraternidade non perdemos partido, todo un logro, unha hazaña, a verdade é que só gañamos un e empatamos dous, pero creo que é a racha máis grande que levamos sen perder, iso para nos é moito. Xa temos os rivales tremendo e con medo de enfrentarse a nós. Na clasificación xa vamos novenos e subindo.

En fútbol, xa facía tempo que non falaba do Cultural Areas, caiu derrotado contra o Ourense B, e como poñía no Faro de Vigo, "El Cultural Areas baja de la nube", a verdade que unha aldea como esta tivera o seu equipo lider na Rexional Preferente era moito. Sobre a crónica do partidos dos cadetes que queden de facer, pois ahí tamén me quedo sen palabras, non sei moi ben como redactala, máis que nada porque non fun o partido, e o máis triste é que aínda non sei como quedaron. Terás que perdoarme Mer.

O que si fun a mirar, foi o partido do meu fillo, que xoga no Condado en categoría infantil. Iso sí que foi unha festa, victoria por tres a un, nada máis e nada menos que contra o Celta, o outro equipo meu de toda a vida. Malos tempos para o Celtiña, agardemos que veñan millores.

Vou rematar isto, que máis que tétrico estame a parecer patético, perdoarme, pero algo había que poñer. Polo menos a ver si a foto esta sacada no verán, do noso río Tea o seu paso pola ponte romana das Partidas vos gusta algo máis. Un saúdo a todos.

miércoles, 19 de noviembre de 2008

Rectificar é de sabios

O outro día "o noso amigo Manolo" ("Rico y Santo" na blogosfera), que algunha vez tiña colaborado con nós no blog, botoume unha bronca polo post anterior, decíndome que estaba feito dende a ignorancia, sin ter coñecemento de que ían as cousas. Tamén me dixo que co movimento anticlerical que existe hoxe en día, eu estaba xogando con esa ventaxa, e apúntandome algún punto. Estivo a punto de poñer un comentario dando o seu punto de vista, pero que non quixo poñerme en evidencia. Eu, de feito, xa sabía que non lle ía gustar, e insistinlle en que púxera o comentario, que si me convencía eu rectificaría sin problemas.

O caso é que non puxo comentario ningún, non sei si será porque non me quixo queimar publicamente (que iso facíase noutros tempos), pero deume algunha explicación en privado. Paso a comentar un pouquiño o que me dixo:

Sobre o das veliñas eléctricas, non está feito para recaudar máis cartos, senon para evitar algúns accidentes que houbo antigamente a causa do lume que provocaron as velas(Xa estamos co lume outra vez). Isto sempre según a versión dél. O de "Billetes non" para evitar atrancar a máquina. Xa decía eu que me extrañaba que non os admitisen.

O confesionario-semáforo é un confesionario dobre, ten dous habitáculos, un para o cura e outro para o confesante para preservar a súa intimidade. Claro, para que a xente sepa si hai alguen dentro están as luces, a bermella cando está ocupado e a verde cando está valeiro. Se o cura non está no confesionario, simplemente están as luces apagadas.

O do ordenador e os plasmas, son para dirixir as misas, programan as lecturas e cánticos e van saíndo polos plasmas para que a xente as poida ir seguindo. Tamén me comenta que como fan nos institutos, usannos para dar e seguir conferencias, xa que nesta Igrexa fanse moitas.???

Co da alarma, dígolle que estou de acordo, máximo coa cantidade de rateros que hai. O que non me parece ben é que poñan o letreiro en plena fachada, o lado dese pórtico tan bonito que se ve na foto. Sobráballe sitio para poñelo, ó que él me contesta que é donde máis se mira.

Como di o título deste post e o refrán "Rectificar é de sabios". Eu como non me considero sabio, nin nada parecido, pois a miña rectificación vai ser a medias, o millor un pouco menos da mitade, xa que agora podo entender para que sirven eses aparellos todos, pero sígueme parecendo un luxo. Un auténtico luxo, para unha institución que presume de tantas cousas.

Me parece que non lle vou a sacar o cabreo, se cadra aínda lle vai a gustar menos este post, pero que conste que é unha opinión moi particular miña, e as opinións como outras cousas, cada ún ten a súa.

Que opinades?

sábado, 15 de noviembre de 2008

O Santuario da Franqueira: A austeridade do clero

Fai unhas fechas parte da miña familia foi andando ata o Santuario da Franqueira. Non coincidía coas fechas das romerías que alí se fan, unha a das Pascuillas, que cae sobre Mayo e outra na honra da Virxe en Setembro. Nese día cantidade de xente vai en peregrinación a pé. Dende Ponteareas o percorrido dura entre catro e cinco horas, pero hai quen ven de máis lonxe, Vigo e arredores. Eu fun o mediodía a buscalos co coche (parece que me levou algo menos que esas catro ou cinco horas), chamarédesme vago, pero non podía ese día. Cando sexa a fecha en sí, irei seguro, non polo acto relixioso que iso conmigo casi que non comulga, se non por coñecer o percorrido e ver un pouco a parafernalia que alí se monta. Dixéronme que fan unhas ceremonias moi bonitas entre as distintas comitivas que se achegan coas súas vírxenes e cruces.

Pero hoxe quería comentarvos un pouco algúns detalles que vín na igrexa (moi bonita por certo), pero que me chocaron un pouco. Nestes tempos en que se está poñendo tan de moda a palabra "austeridade", escoitámola en tódolos lados, pois o clero ten instaladas unhas modernidades na igrexa que nin eu no meu salón da casa.



Xa de primeiro é chocante o dos cepillos estes que antes eran de veliñas e prendíanse previo pago dunha limosna, cada un daba o que quería. Pois no, estes modernos, de luceciñas ó introducir a moeda encende as que lle corresponde. Iso sí, non admite billetes, ¡xa era o que faltaba!. Esta historia dos cepillos xa a vira no blog de picota y cepo, donde comenta moitas burradas que se fan coas igrexas románicas e outros feísmos.


O confesionario-semáforo, supoño que terá un pouco de lóxica, cando algún cura estea confesando, estará en verde, e si está durmindo ou descansando dentro estárá bermello.
Estes dous exemplo, dende logo, non os quero para o meu salón da casa, estes seguintes non me importaría nada telos:


Nunha parede do interior, topámonos con este pedazo de televisión de plasma, non entendo o motivo polo que está ahí, xa que a igrexa non é tan grande e está situado a escasos metros do altar. A non ser que a usen para ver algúns partidos ou telenovelas para maior afluencia de xente as misas.


Co reproductor este pasa outro tanto, este debe ser para que o cura mentras da misa poida ver algo, xa que a pantalla está dirixida hacia él.


O máximo, un ordenador en pleno altar, ó lado do púlpito. Se aínda fose na sacristía ou nunha oficina, tería un pase, pero no medio e medio da igrexa, xa me diredes que pinta.


E claro con tantos aparellos dentro, hai que poñerlle unha alarma, e non tiñan millor sitio para poñer este carteliño tan bonito, tan típico de chalés e empresas, que a fachada principal da igrexa. Se o importante debe ser darlle un toque de modernidade.

Pois xa vedes, estes son algúns exemplos da vida austera do clero e achegados.
A próxima entrada da Franqueira, irá sobre outros temas, que hai unhas esculturas de pedra moi fermosas.

lunes, 10 de noviembre de 2008

Unha de fútbol sala

Este sábado pasado non puiden asistir a obra de teatro, xa que tíñamos o partido de futbol sala a mesma hora. Polo que me enterei, a obra estivo bastante ben, aínda que un pouco surealista, parece ser que algunha xente non se enterou moito de que ía a cousa, mentras outros disfrutaron do lindo.

Pois sí, a tempada de futbol sala xa escomenzou. Nun principio era o motivo da existencia deste blog, pero como vades vendo, tentamos publicar máis cousas sobre a parroquia, ou sobre o que se nos ocurra, cousa que creo non nos está saíndo de todo mal.

Pero como o fútbol non o podo deixar de lado, hoxe tócame falar un pouquiño de como nos van as cousas. Escomenzamos como nunca, ganando o primeiro partido, algo que nunca lográramos aínda, pero coa segunda xornada, volta a realidade, derrota por cinco a cero, bueno, coa segunda xornada e coa terceira e coa cuarta, tres derrotas seguidas e o que é peor, sin ser capaces de anotar ningún gol.

A esta situación había que buscarlle unha solución, e cal creedes que foi? Pois nada millor que facer unha xuntanza, para como dín os equipos grandes crear unión no vestuario, un conto chino xa que o importante da farra é pasalo ben, a unión nun equipo pequeno como o noso, xa existe. Quedamos para este sábado despois do partido, e foi revulsivo porque ganamos por dous a cero a un rival directo.

Non teño fotos dos partidos, xa que de momento non me deixan xogar coa cámara, e cando estou no banquillo póñome moi nervioso e nin me acordo. Quero comentar que a media de idade subiu un pouco, isto é debido a dous motivos, o primeiro a que pasou un ano e polo tanto somos un ano máis vellos, e o segundo, a que deixaron a plantilla dous xogadores e fichamos a un "chavalito" de 43 anos, Iglesias, nos seus tempos un moi bó xogador, agora un bó xogador.
Esta é a clasificación actual, pichar nela para vela máis grande:



Logo do partido, a churrascada na casa do noso delegado, momentos que como podedes imaxinar sentan moi ben, co grupo que somos as risas están garantidas. Aquí si que teño fotos, pero despois de velas con máis calma, casi que non as vou a por, os caretos non son moi apropiados, non sei si sería culpa do churrasco ou de que outro motivo, non mo explico, je,je.

A foto que si vou a poñer, porque se empeñou él, é a do irmán do delegado (socio do clube), que marcha este venres a Colombia, non nos aclarou si en viaxe de pracer, de amor ou de traballo. Quixo enseñarnos a súa bolsa de viaxe.

Non vos parece que ten un parecido con Alfredo Landa, nunha das súas películas, cando ía coa súa maleta polos Madriles, como se chamaba? Cachis, non me lembro agora.

viernes, 7 de noviembre de 2008

Comparsa escénica Tea-Tro

Esta semana topeime de casualidade cun menbro do Grupo escénico Tea-Tro, cadrou que viña cun amigo común, o cal ten unha furgoneta, e estaban a descargar os atrezos da obra que van representar este sábado. Mentras tomábamos unha cerveciña, comenteille que lle puxeran un nome moi orixinal o grupo (por Ponteareas pasa o río Tea) e que xa publicara no blog de Areas as actividades do Ciclo Cultural. Os dous que descoñecían que existira tal blog, gustoulles a idea, e alabaronme un pouquiño, (prometeron que lle ían botar unha ollada, a ver si é verdade).

Fernando Pedrido, que o fundador do grupo, ofreceuse a darme a foto do cartel da obra e un pouquiño de información sobre eles, para ver si a podía por no blog. E como no, aparte sabendo que este un blog mundialmente coñecido, voulles facer un pouco de publicidade gratuita.

“Da Vinci levaba razón” estreouse en Bruxelas, baixo a dirección do autor polo Teatro Experimental.
A peza pódese considerar unha comedia negra, aínda que alguén podía tamén calificala de comedia marrón. Os personaxes que Topor nos presenta están atrapados na doble rede da súas propias obsesións e dos convencionalismos sociais o que lles conducen a situacións insólitas.
A trama é unha parodia bufa dos enredos das historias de suspense con abundancia de posibles culpabeis e final sorprendente. O que convirte esta historia en orixinal e hilarante, é a natureza dos actos criminais de que se trata.

O autor da obra é Roland Topor (1938-1997)
Escritor, debuxante e escenógrafo. Estudou Belas Artes e colaborou ca revista satírica Hara-Kiri entre 1961 e 1967. Xunto a Arrabal, Jodorowwsky e Sterbeerg funda o Grupo Pánico, un referente do novo teatro europeo. Foi tamén un destacado escenógrafo e mesmo fixo de actor, aparecendo nas películas Nosferatu e Un amor de Swan.

Reparto:

Atilano - Fernando Pedrido
Pilocha - Aurora Caride
Fina - María dos Anxos Otero
Pío - Guillermo Carballido
Mª Angustias - Esther Montero
Bertín - Fernando Pedrido Mariño (este último xoga no Areas en categoría cadete)


Tea-Tro crease no ano 2003 e propónse manter un traballo constante nas distintas variedades do eido teatral tentando sentar as bases sobre as que se consolide andando os anos unha actividade teatral constante no Concello de Ponteareas.

A ambición de Tea-Tro é doble: formar actores e actrices e formar un púbico teatral. Para eses fines créase grupo de teatro de Tea-Tro, baixo o nome Comparsa escénica
Tea-Tro, é se intenta organizar dende a Asociación obradoiros, encontros, xornadas e festivais teatrais.

A primeira obra montada polo grupo foi “A Pousadeira” de Carlo Goldoni, estreada no Cento Cultural de Xinzo o 27 de Decembro de 2003 e que foi representada en varios sitios da comarca, acudindo á Mostra de Teatro afeccionado de Fornelos da Ribera.

A asociación colabora de forma desinteresada e dende a sua fundación no ano 2003 co IES Val do Tea de Ponteareas desenrolando no curso 2003-2004 unha Aula de teatro con alummnos de 4º da ESO e Bacherelato e con apoio de espacios e recursos humanos do instituto. O resultado desta colaboura foi a montaxe “O xigante don Gandúlfez” que
quedou finalista no concurso Entre Nós convocado pola Consellería de Educación da Xunta de Galicia.

No curso 2004-2005 Tea-Tro colaborou novamente co Instituto Val do Tea cun Obradoiro de Títeres. Como resultado do Obradoiro montouse a peza ‘Os motivos do Lobo” creación colectiva dos alumnos, que tamén constuiron os títeres. Esta montaxe tamén foi distinguida no concurso Entre Nós, esta vez cun accéssit.
No mesmo curso 2004-2005 colaborou novamente con dito instituto cun Obradoiro de Títeres. Esta vez de fíos rematando o obradoiro coa representación da peza Zaping, creación colectiva dos rapaces participantes no obradoiro.

En 2006 Comparsa Escénica Tea-tro, a compañía de teatro da asociación produce Da Vinci levaba razón, que foi estrenada o 17 de Maio e representada repetidamente.

Queda todo dito, a posta en escena será as 20:30, o problema agora pode ser que con toda esta publicidade, se nos quede o salón de actos un pouco pequeno, jeje.

miércoles, 5 de noviembre de 2008

VI Feira de Outono

Este fin de semana pasado, aparte de ser día de santos e defuntos, noite de Samahín, en Ponterareas celebrouse a VI Feira de outono. Sí, xa vedes, outra feira máis, hai dous meses celebrárase a Feira Tradicional.Esta feira de outono é organizada polo grupo ecoloxista Adenco, a Asociación Cultural Casa da Triga, Galiza Nova, MZN e o Sindicato Labrego Galego. Os postos estiveron abertos ó público o sábado e o domingo, e houbo bastante asistencia. Neles, un podíase atopar productos típicos da estación na que estamos.

De Cotobade viñeron a cociñarnos as filloas a pedra, podíanse provar con azúcar, nata, chocolate, ou o que a ún se lle ocurrise; un stand mostrábanos os productos da horta ecolóxica Veigaverde, hortalizas cultivadas sen ningún tipo de abonos químicos; Artesam viña con figuras feitas en area, ditas figuras son feitas cun sistema arefix único no mundo, según reza a tarxeta que me deixaron; había postos de arte en coiro, tellas decoradas (moi fermosas por certo), venda de chourizos, queixos, salchichons,castañas, noces...; xoguetes de madeira, crebacabezas tamén de madeira, e algún máis que se me esquece. Ata había un posto que viña de Arzúa con unha "galiña piñeira", que dín que é a raza máis antiga de Galicia, e diferenciase das demáis por ter certa capacidade de voo e plumas oscuras para camuflarse no monte.



Noutra carpa a beira desta, aparte de haber actuacións de grupos de gaitas, había dúas exposicións, unha de cogumelos de distintos tipos, que recolleran no sábado a mañán nunha saída guíada dende a Casa da Triga, e poideron degustarse no domingo.



A outra exposición era de bonecas e figuras feitas con productos típicos, onde abundaban os feitos con espigas, carulos, follato e demáis materiais. Estas figuras foron confeccionadas por alumnos do colexio Fermín Bouza Brei. Podovos dicir que foi a parte que máis me gustou da feira.



Esperarei a seguinte, que xa vedes, aquí por feiras que non sexa, e si tedes dous minutiños e un pouco de ganas, podedes dar un paseo virtual pola feira ollando este video.

Bueno, o video teredes que voltar que aínda teño que preparalo.

miércoles, 29 de octubre de 2008

Ciclo Cultural

Xa vedes, Areas é unha parroquia con un montón de asociacións, pero aparte diso, tamén podemos presumir de que temos moita cultura e prova diso, é que ata contamos cun ciclo cultural, antes chamado mes cultural, xa que sempre se celebra en Novembro. Iso non quere dicir que no resto do ano carezamos dela, que quede claro.

A foto corresponde a portada do folleto que anuncia as actividades, e vouvolas resumir un pouco;

O sábado 25 de Outubro (xa vedes que chego un pouco tarde, pero antes non tiven tempo) actuou o grupo de Play Back Moreira .


O domingo 26 houbo concerto a cargo da Banda da escola de Música de Gulans. Esta banda de música vai dar clases de solfexo na Casa Cultural de Areas, polo que nos invita a apuntarnos. Si alguén ten ganas, xa sabe.


O sábado 8 de Novembro as 20:30 o grupo escénico Tea - Tro de Ponteareas presenta a obra "Da Vinci levaba razón" .


O domingo 9 de Novembro as 16:30 celebrarase un concurso de redacción e debuxo, haberá premios para a millor redacción e o millor debuxo por grupos de idade. E as 7 da tarde Gran magosto popular con castañas, viño e moita farra, tanto para nenos como para mallores. Eu penso que este pode ser un bó día, que vos parece?


O sábado 15, as 21:00 actuará a Rondalla Asociación Cultural La Troya de Ourense, mentras que o Domingo 16 as 19:00 o cómico Somoza tentará facer rir os asistentes coas súas historias e chistes.


O sábado 22, as 20:30 haberá un festival de corais. Serán dúas as corais que amenicen a xornada, a Coral polifónica San Pelayo de Navia e a Coral Santa Mª de Areas. Esta última é de aquí da parroquia, algún día deste tocarame falar deles, a ver si os promocionamos un pouco.


O domingo 23 as 19:30 o grupo Arte Xoven da Casa Cultural de Areas presenta o espectáculo de Play Back. Deste grupo, a verdade que non tiña coñecemento.


O sábado 29 a partires das 9 da noite, terá lugar a Cea de confraternidade, con sesión baile e sorpresas. Na cea terá lugar a homenaxe ós socios de maior idade: Luis Couto García, Manuel Covelo Covelo (Pancho) e José Benito Castro Mariño. De momento a mín non me toca, jeje.


E o domingo 30 pechase este mes cultural coa actuación do Grupo de Gaitas e Baile tamén da Casa Cultural de Areas, este grupo presentará as novas promesas da música e baile tradicional. O remate da actuación terá lugar a entrega de premios do concurso de redacción e debuxo.


Pois isto é o que hai, xa vedes que hai actuacións para todolos gustos, quizais se bote de menos algunha charla coloquio, ou algo polo estilo, o que pasa que seguramente, e por desgraza, o salón de actos estaría case baleiro.

Bueno, a disfrutar das actuacións e a "culturizarse" un pouco


viernes, 24 de octubre de 2008

O carril bici

Lémbrome, xa fai bastantes anos, lera no periódico que ían arreglar a estrada entre Ponteareas e Mondariz, cun carril bici incluido. Unha idea perfecta, tendo en conta que entre as dúas poboacións soamentes hai uns 10 Km., sería un percorrido perfecto para poder ir a dar uns paseos, coa tranquilidade que che dá dito carril, sin os lóxicos perigos dos coches.

Pois a estrada xa a remataron haberá uns cinco ou seis anos, pero o carril bici, aínda estamos a espera dél. Unicamente que lle chamen así a un pequeno tramo, de uns douscentos metros, que hai pola mitade do camiño. Ese pequeno tramo, en realidade é unha desviación para entrar as leiras e montes que están a beira da estrada. Pois terá que tratarse dese tramo, porque ata lle puxeron a sinal de bicicletas como se pode apreciar na foto. Pódovos dicir que o ramal está asfaltado cun aglomerado máis ben gordo, e ten moitas pedras e silvas. Máis ben parece un camiño de cabras que unha ruta para facer en bicicleta. O importante é que Ponteareas xa pode presumir, neses folletos publicitarios, de que tén carril bici.



Non sei de quen será a culpa, si da Xunta, Deputación ou Concello, pero si iso estaba aprobado, por qué non o fixeron?

Agora está feito un proxecto de un parking subterraneo, espero que non acaben facendo unhas catacumbas como as dos romanos.

Xa vedes, unha noticia de cal e outra de area.

viernes, 17 de octubre de 2008

Que facer si che morre unha árbore

Que farías si che secara unha árbore? Visto así é unha pregunta que pouca xente se plantexaría, xa que normalmente hai dúas opcións, ou cortalo polo pé para facer leña, ou deixalo ahí ata que un temporal tire con él.

Pois en Mondariz Balneario, por certo o Concello máis pequeno de Galicia (só ten sobre uns 700 habitantes, e 2.5 Km2), tiveron a brillante idea de facer unha escultura con un platanero que estaba seco ou morto. Xa fai bastante tempo, saíra a noticia no periódico, pero aínda non me cadrara velo e xa o tiña esquecido. A todo isto, alguen podería dicirme por qué lle chaman plataneros a este tipo de árbores?

Un domingo de mañán, marchei cos meus rapaces a dar unha volta polo río e a un parque que alí existe, e dinme de bruzos coa árbore-estatua (literalmente falando claro), e podo dicir que o resultado é impresionante. Non tanto pola escultura en sí, que eu de arte pouca idea teño, por non dicir ningunha, sinón polo material empregado e o entorno, coas outras árbores en perfecto estado.

O autor da obra é Perfecto Marcos Romero, un "rapaz" de 76 anos, que como se aprecia na foto, tivo que escomenzar usando a motoserra, para que fora tomando forma a escultura. Aparte de escultor, tamén é pintor e orfebre, e como lín nunha entrevista, quedou encantado có traballo e disfrutou moito a facelo.

Este é o resultado final: