Luis Pardo

Nestes días de encerro pasados de loita, antes de pecharnos no Concello, e cando estábamos a espera nas escaleiras a que nos deixasen entrar no pleno extraordinario, lémbrome cando Xoan Carnero (o meu amigo fotógrafo que me prestou as fotos) dicía aquilo de, "aquí falta Luis Pardo, se estivese aquí non nos tiñan así a espera na escaleira..." E así empezou a contar anécdotas de cando se subiron ó tellado e encerraronse no Instituto Pedra de Auga, da famosa polémica e "embestida" por parte dos antidisturbios no conflicto da rotonda de canedo, "levamos ostias por tódolos lados, como cargaban e bufaban aqueles bichos, pero aínda lles demos que facer..." conta Xoan sobre este último episodio.

A raíz disto, entereime que Luis foi un dos primeiros en loitar polo novo Instituto. Xa fai bastantes anos con motivos da saturación e precariedade do centro Pedra de Auga, foi un dos que mobilizou ós pais para que intentasen melloralo e sobre todo para que se lograse a construcción dun centro novo. A súa loita foi bastante intensa, pero ó final acadaron o obxetivo. O centro estaba en pe, aínda que faltaba o que faltaba. Na rotonda de Canedo pasou outro tanto, e cando estaban a manifestarse e tiñan as obras paradas, unha patrulla de antidisturbios que andaba pola zona, tomouna a porrazos con eles como se fosen terroristas, cando soamentes eran un puñado de veciños protestanto. Luis andaba polo medio.

Pois agora si que se pode dicir que falta Luis Pardo. Esa lacra que nos acompaña por todolos lados foi quen de vencelo e en dous meses derrotou a ese loitador que non foran capaces de vencer tantos elementos en contra. Non o coñecía particularmente, pero sei que se non fose pola enfermedade estaría con nós arropándonos no conflicto pasado do IES do Barral. Era un loitador nato e como tal aí estaría ó pe do cañón, gran mobilizador de masas que non se casaba con ninguén. Por iso era admirado e tamén tiña detractores, pero sempre loitaba pola causa, tendo que enfrentarse a quen fora.

Dende o meu humilde blog deséxolle que siga igual alá onde esté, máis dun estará temblando coa que se lle aveciña. E a familia que teña moito ánimo, e sobre todo a miña amiga Marta que terá que dalos, sei que será capaz de facelo que calidad humana sóbralle.

Na foto vese no centro con boina, estes bicharracos (estilo robocops) non foron capaces de doblalo: