Día das letras galegas

Con motivo do día das letras galegas, quería poñer algun poema para conmemorar esa data, pero non vou recurrir nin a Rosalía nin a Xosé María Álvarez Blázquez (ó cal dedicaselle este ano) Recentemente lín nun blog, "A cova do raposo" (votádelle un vistazo, está moi ben), un poema que me gustou particularmente, sei que non lle van a adicar o día das letras, pero penso que vos pode gustar.

Permintinme o luxo de cambia-la foto da cabeceira, espero que non lle importe e puxen unha de cando era cativo, con miñas irmáns.



HOUBO UN TEMPO EN QUE FOMOS NENOS

Houbo un tempo
en que os nosos soños
eran limpos e sen fronteiras.
O abrente espallábase xeneroso
polos carreiros abertos
cheos de orballo,
onde agroman silvas e ameneiros.
Xogábamos ceibes como andoriñas
e os lameiros e os regatos
coñecían as nosas pelexas
e os nosos horarios.

Houbo un tempo
en que inventábamos o mundo
e ese mundo era grande,
fermoso, de moitas cores.
Non había portas pechándonos
o voo nin a imaxinación.
Cun balón nos pés
e uns calzóns curtos
podíamos ser Quini ou Santillana,
fartarnos de meter goles
e gañar diñeiro dabondo.

Houbo un tempo
en que coñecíamos
os segredos dos paxaros,
o poder dos tiracoios,
o medo no fondo das carballeiras,
as lendas de tesouros agachados,
os atallos para chegar cedo
a calquera sitio.
Tratábase de correr, de vivir,
de enchouparse de flores,
de tardes espreguizándose o sol.

Houbo un tempo
en que cada día era distinto,
cada amencer un novo reto
e a escola tiña algo lúdico.
Fervíanos o sangue o achegarse
certas datas do ano:
as festas do pobo, o Nadal,
a matanza na casa dos primos.
Falar a berros gustábanos.
Eramos felices
e o demais non importaba.

Houbo un tempo
en que fomos nenos.

Agora non o somos.
Agora os soños son pesadelos,
as fronteiras érguense arrepiantes,
a rutina véncenos cada día,
perdemos a liberdade das carballeiras
e os paxaros morren nas sebes
por mor dos fertilizantes.

Agora escribimos e-mails,
coleccionamos préstamos,
temos videoxogos, lumbalxia, colesterol,
facemos números para chegar
a fin de mes sen moitas débedas.
E, ás veces, estando a soas
buscamos polos recantos
un anaco da nosa infancia
e o non atopala
unhas bágoas orfas
esvaran polas meixelas
e acaban esfachándose
contra o parqué
do noso piso alugado.

Saúdos raposo.