Unha cantaruxada - Cantiga de Cegos

Despois de poñer patas arriba os caixóns (nótese que dixen caixóns, e non o que rima con ovo) da miña casa fun quen de atopa-lo libriño que vos comentei no post de Rosalía, nese mesmo intre soltei un folgo e un radiante sorriso iluminou o meu rostro. ...Xa sei que non valo para poeta, así que perdoade a pedantería.

O certo e que hay relativamente pouco descubrín a poesía (máis vale tarde que nunca); iso sí, en castelán... ainda me estou iniciando nas rimas da nosa lingua, proba do cal e a seguinte cantiga que atopei no devandito libriño, a cal seguramente moitos coñecedes.

Da a casualidade de que neste cantar/poema en particular non indica quen o escribiu, así que vamos a supoñer que é do autor más socorrido nestes casos, un tal "anónimo" (Sobra decir que si sabedes de quen é, xa estades tardando en decirmo).
___

Este ceguiño que ouvides cantando
de entrambos ollos da cara cegou,
mais por agora vaise gobernando
con outro ollo que aínda lle quedou.

Isto que eu digo
contáronme a mín
volvendo da feira
de Portomarín;
con outras couslñas
que vou contar eu
si son ou non certas
eu non vólo sei.

Como son vello e fáltame a vista,
cando unha moza me ven a falar
pra me dar conta si é grosa ou é fraca
teño por forza que ás máns apelar.

E teño observado
que as hai que se rín,
e outras, moi pouquiñas,
que foxen de min;
a maor parte délas
chaman polas nais,
pro chaman baixiño
e arrímanse máis.

Ana Marica quedouse soíña
porque o seu home pra Cuba marchou
e tal desgosto colleu a rapaza
que gravemente a coitada enfermou.

E solo quería
que a fose a coidar
un primo que tina
no mesmo lugar.
E despóis decía,
Cando xa sanou:

— Gracias ás fretiñas
que Manuel me deu.