Isto era Avigan

Alá pola década dos setenta varios granxeiros que xa existían, nunha iniciativa arriesgada xuntáronse e fundaron unha cooperativa co fin de intentar traballar todo o ramo do pito eles sos, sen ter que pagar a outras empresas do sector.

Os principios seica foron complicados, tiveron que facer fortes aportacións a capital, pero seguiron adiante. Crearon o seu propio matadeiro, despois a fábrica de pensos, a encubadora e granxas sofisticadas para a reproduccións dos pitos. Lograron así o círculo pechado que ansiaban nos principios, producindo eles todo sen axudas externas.

A empresa subíu como a espuma, podíase considerar unha das máis grandes do territorio nacional no sector do pito, (daquela Coren estaba moito por detrás e xa se ve a donde chegou hoxe). Chegou a ter sobre uns 150 empregados, traballar en Avigan era sinónimo de ter bo traballo e bos sueldos.

Pero sempre hai problemas dentro dunha empresa grande. Un cúmulo de circunstancias fixo que as cousas empezaran a andar un pouco para atrás. A morte daqueles peixes gordos con iniciativa empresarial, foi un caso. Os socios sucesores miraban as inversións con medo e non arriscaban tanto. Outro factor foi a mala xerencia, os novos xerentes que foron pasando polo posto nunca deron coa tecla adecuada para saír da crise na que se estaba a meter a cooperativa. Outro dato negativo foi a parte técnica en sí, chegou unha época que gastaban demasíado en cada pito que saía a venta, sobre todo nos medicamentos, debido a opinión de un so veterinario que non se quería xubilar nin deixar que nadie lle axudase a buscar solucións ó problema.

E así escomenzaron os problemas. No ano 2004 decláranse en suspensión de pagos seguindo coa actividade. Os obreros, loxicamente escomenzan a facer folgas, protestas no concello, cortes da estrada...

Total para nada. En xulio de 2004 a empresa pecha definitivamente. Xa se vía vir. Os obreros empezan a facer guardias nas naves para que non retiren nada da maquinaria mentras no cobren os seus atrasos. Ante a tardanza, son eles mesmos os que empezan a desvalixar as naves e vender todo o que pode ser aproveitable, dende unha simple caixa de enchufes, ata vigas completas do teito, pasando por portas, mesas... todo o imaxinable.

Co tempo cobraron dos fondos do estado, e deixaron de facer guardias. Se algo quedaba por destruir encargaronse os vándalos, ata houbo un incendio, e o pillaxe xa foi desmesurado.

O outro día decidín entrar nas "ruinas" a comprobar o seu estado. Quedei verdadeiramente alucinado e aquí volo mostro:




Xa vedes, nin os baños se salvaron. A ver para que vale agora esta nave, se queren facer algo no sitio, supoño que terán que tirar todo e escomenzar de cero. Cantidade de millóns tirados. É o que hai, a natureza humana...