Un conto navideño de Areas

O que espere ver nesta historia aventuras, detectives en apuros, cabaleiros intrépidos, heroes con mallas, ou misterios misteriosos, trabúcase; no seguinte conto non hai nin tan sequera un triste tesouro enterrado; recolle sinxelamente un ínfimo instante cotidián da vida de dous amigos, que como casi tódalas tardes se reunen para cambiar opinións, debatir, ou largar (según veña o caso) do que lles vai acontecendo a eles e a xente que os rodea. Algúns chamaríanlle a isto "votar unhas risas".

Transcorre a tardiña do venres e Beni, o protagonista solteiro deste relato, despois dunha ducha rápida e de enfundarse en roupa de abrigo para encararse coa fría noite que se achega, aventúrase a iniciar outro fin de semana. Como casi tódalas tardes o primeiro que fará será reunirse co seu colega Carlos no bar da Casa Cultural da parroquia. É 26 de decembro e despois da velada familiar que pasara dous días atrás e da larga noite de marcha anterior entra na cantina un tanto alicaido.

- ¿Qué che poño Beni? -pregunta a voz tan familiar da cantinera dende detrás da barra.Se fose outro local e estivese outra persoa detrás da barra houbéselle respostado "Ponme quente", aínda que nese momento estivo a piques de contestarlle con outra frase tópica: "Ponme fora", finalmente dixo sinxelamente o que quería:

- Un Cati-Cola

Xa co combinado de Cutishark con Cocacola na man e despois de comentar algun detalle sin importancia do tempo con un dos poucos clientes que había no local, diríxese a zona de fumadores coa intención de esperar o seu amigo.

Dirixamos agora a atención sobre éste último:

Carlos chega despóis de facer uns recados coa familia e como case sempre con un pouquiño de retraso. Pidelle unha cerveza a cantinera e diríxese a fumar un pitillo onde a Beni, agardando unha pequena bronca. No salón de fumadores aparte de Beni, atópanse noutra mesa catro elementos botando unha partida de tute, e dous curiosos detrás a incordiar. A cousa promete.

-Boas tardes, que tal neno?

-O de tarde, bastante apropiado, jeje. -contestalle Beni, cunha sonrisa irónica na boca.

Carlos busca unha excusa,

-E que con isto das festas a xente deixa todo para última hora, ti sabes o follón que hai en Ponteareas, non o podes nin imaxinar. E iso que non fixen todolos recados, a sorte é que non traballo ata despois de Reis. Bueno, temos que ir pensando algo para poñer no blog.

-Como tes o dos muiños?

- Máis ou menos como antes, fáltannos as fotos, a ver se estes días de vacacións vamos a sacarlle algunhas, pero hai que facelo con calma, informándose ben. Tamén pensei, o millor facer como nas televisións un especial, cos mellores post que fixemos sobre a parroquia, sobre todo aqueles do principio.

-Non creo que sexa boa idea, o que está posto xa non ven o caso, non vamos a repetir sempre, senon aburre. Home, mira ti se queres, pero non me parece moi axeitado. -dille Beni, mentras na partida de tute empeza a formarse un pequeno alboroto.

-Case que tes razón. Nada entón terán que ser os muiños, canastros e cruceiros, que temos moitos pendentes. Esta partida dame que non vai a acabar moi ben.

-Cos elementos que se moven e os efluvios que emana algún, non pode acabar moi ben.

E salta a chispa, despois de que un dos curiosos que seguían a partida, comenta algo sobre a xugada mala que fixo fulanito x, este salta como un resorte:

-Os de fora rachan leña!, xa está ben coño, hai que mollar o cu aqui, nada de estar a falar por fora, me cago en... !

O curioso cala medio avergoñado e Beni máis Carlos botan as sús primeiras risas, que se cadran molestan máis ó xogador cabreado. A partida desmóntase ou remátase ó instante.

Entre risas e aguantandoas como pode comenta Beni:

- Empezamos ben o venres

- Pois si que empezamos ben, jeje, o de sempre. E xa que temos claro, cal vai a ser o seguinte post, por qué non botamos un futbolín? Chegaron aqueles dous pagarines.

- Pos vale, hoxe estou inspirado, sha!

Unha horiña despois, logo de perder máis partidas que ganar, retoman a tertulia, xa con máis "tertulianos", entre eles Manolo, que os tiña medio abandonado dende a polémica do Santuario da Franqueira. Nesta ocasión pídelle a Beni se lle pode instalar o intrenet por rede Wiffi, que xa volta a funcionar en Areas. E claro, alá van os tres a facer un chollo de tres minutos segun Beni.

O cabo de outra horiña voltan, e seguen a a cambiar opinións, debatir ou largar. A conversación xira en torno a moitas cousas sen aparente importancia, non é un día moi dado a lerias polémicas e graciosas, polo que Beni para romper o xeo e dí:

- O final non facedes cea do equipo?

- Que va, sempre pasa o mesmo, preguntei un par de veces e nadie puxo interés. Pero tí tranquilo, vamos tomar unha tapiñas por ahí, e seguimos pensando, xa verás, como nos ven a inspiración.

- Dubido moito, pero que carallo, vamos tomar unhas copas, que isto é o de sempre.

Un par de horiñas máis tarde, despois de tomar unhas tapiñas de xamón asado, e un "par" de cachariños máis, 20 post na cachola para poñer no blog, un par de fotos desperdiciadas, deciden voltar a casa coa ledicia de haber pasado un bó venres, e coa idea de co seguinte post do blog, escomenzase así:

"O que espere ver nesta historia aventuras, detectives en apuros..."



PD: Aínda que hoxe sexa 28 de decembro, isto non é ningunha inocentada, máis ou menos é o que acontece calquer venres na cantina da parroquia. O texto foi discurrido (si se lle pode chamar así) entre os dous, a introducción é propia de Beni, nótase ben.