Montes de Areas

Nesta pasada ponte da Semana Santa, decidinme a coller a bicicleta e ir co meu fillo a dar unha volta. Tíñamo pedido tantas veces como largas lle tiña dado, así que desta volta non puiden fallarlle, e ala fomos os dous.

Non fomos por unha ruta de asfalto, senón que decidimos tirar polo monte comunal que hai por riba do barrio de Agualevada e vai dar o barrio de Ganade. Esta idea foi por dous motivos; ir tranquilamente por camiños sen perigos e pudendo botar a lingua fora sen que nadie me mirara, e o segundo ver en que estado estaban aquelas pistas que facía anos que non pisaba. Para iso leven a miña cámara, a ver se xurdía algo interesante que plasmar.

Así que deixamos atrás a última casa, e xiramos a dereita onde empeza o camiño, pensei que me daba algo, topeime cunha costeira que parecía unha parede, dalle a baixar piñóns e o final o que tiven que baixar fun eu. Menuda vergoña, meu fillo escarallábase de risa. "Si tampouco é tanto" decíame él, mentras eu malamente lle podía contestar "A falta de costume de andar en bici, isto non é como o fútbol..." (Por non botarlle a culpa a outras cousas como a idade). Despóis desa primera costeira o camiño suavizouse un pouco, e xa fomos máis tranquilamente. Tentei buscar o campo de fútbol do Pardiguel, un campo que había antes de que construiran o da Lomba, e aínda botou uns anos para brincar os rapaces e botar partidos entre parroquias. Ó final quedou abandonado e dubo desaparecer. Non fun quen de topalo. Seguimos hacia a Cabada do Frade.




Nun cruce de varios camiños está esta pedra que sinala, ó parecer, o sitio onde morreu o tal frade, que lle da nome ós montes de ó redor. Tiña oído hai tempo a historia deste frade, pero agora tampouco me lembro (voltaremos botarlle a culpa a idade).



No seguinte cruce de camiños topámosnos con este monstruo de "cruceiro", por chamarlle así. Antigamente existira no lugar un cruceiro propiamente dito, pero fora destruído ou alagado. A Comunidade de Montes decidiu poñer un no sitio do anterior, e esta foi a burrada que se lles ocurríu. Grande si que é, e feo tamén, non ten xeito nin dereito.



Para máis desgraza, ou metedura de pata, aínda lle puxeron esta "lapidiña" conmemorando a súa hazaña.



O que máis me gustou desta pequena ruta, foi este exemplar de piñeiro, a beira do camiño, que saltandose as leis da natureza, decidíu darse un garbeos na súa infancia, para logo medrar dereito hacia ó ceo. Xa vemos que en todalas especies, sempre hai algún exemplar retorcido, aínda que polo menos despóis endereite o seu camiño (en resumen, vaia ó rego).

Rematamos voltando para a casa despóis dunha horiña de bici. Agora prometinlle que a seguinte sería un pouco máis longa, pero terei que ir primeiro co coche a inspeccionar a ruta. Non quero máis paredes desas.