jueves, 11 de septiembre de 2008

¿Que é máis duro?

Hoxe vou a cambiar un pouco a temática desta bitácora, xa sei que non vai moito co estilo do que adoitamos a publicar, pero non o puiden evitar. O martes lin no periódico La Voz de Galicia, na sección Cartas al Director, esta nota envíada por Pablo Cimadevila:

Los paralímpicos

Yo no quiero estar donde no me quieren. Si en Pekín la piscina tiene 15.000 espectadores disfrutando del deporte paralímpico, ¿por qué en España no nos quieren? A lo largo de mi carrera deportiva he tenido que vivir situaciones incómodas. Por qué no lo dicen claro, no valemos, no nos gusta lo que haceis, nos produce vergüenza veros en televisión.

Si algo no soporto es la mentira, porque siempre dicen lo mucho que valemos, el mérito que tenemos, y a la hora de la verdad somos un cero a la izquierda. Solo quiero dar algunos datos. Después de que TVE no quisiera retransmitir casi nada de las Paralimpiadas, hemos conseguido que retransmitan lo mismo que en Atenas, o sea, nada: de Olimpiadas mil horas; de Paralimpiadas, cien, y en Teleporte. Es obvia la conclusión, somos el 10% de válidos. Eso, cuando uno está en su casa rodeado de los seres queridos es fácil de asumir, pero a miles de Kilómetros es más difícil de digerir que una cadena de radio envíe dos docenas de periodistas a las Olimpiadas y tan solo una a la de los pobres cojitos, como dijo uno de los mejores periodistas de nuestro país.

La verdad es que me dá mucha vergüenza ser español; se supone que estoy aquí representando una bandera a la que le importo un diez por ciento. Mañana nadaré y tengo claro que lo haré por mí, por los años que llevo dejándome la piel para demostrar al mundo que se puede nadar, soñar y creer en ti mismo por mucho que los demás no crean en ti.


En China mañana habrá 15.000 chinos gritándome, animándome, queriéndome como nunca ha sabido quererme mi propio país. Si gano una medalla me iré a la plaza de Tiananmen y me haré fotos con aquellos que me admiran y a los que admiro.

Pablo Cimadevila. Nadador gallego paralímpico que participa en los juegos de Pekín."

A verdade é que dá un pouco de noxo, que unha persoa se sinta así, menospreciado. E despois falamos que hai que eliminar barreiras, e tentar facerlle a vida o máis normal posible, puro cinismo.

Entendo que non sexan uns Nadal, Phels e compañía, pero siguen sendo deportistas que intentan superarse día a día.

E a casa real, que pasa, ¿que non vende estar ahí? Ou tamén os consideran un 10%.

De aí o titulo, superarse é duro, pero mirar o interes que lle prestan, penso que o supera.

8 comentarios:

Rico y Santo dijo...

!ay Carlos...¡A historia do Cimadevila que tí reproduces con fidelidade impresiona mais cos universitarios mortos en Tiannamein, donde él vai celebrar os seus triunfos co a xente que o quere... Sabes, amigo, debes ser o ultimo romántico pseudodeportivo que queda. Avisaremos a ICONA xa que eres unha especie a conservar. O que non chora non mama. E Cimadevila igual que o cangués Cal choran a moco tendido pero os cartos da Xunta e do Goberno Central(chememoslle COI, como eles dín)non os reparten con nadie. Perecen futbolistas brasileiros..."xa que no me queren, voume a donde me paguen mais"(Ronaldo, Robiño, Ronaldiño, Bebeto and company). Estos deportistas fan de min un "ateo" no senso de quen non creo neles.

tertulias para perogrullos dijo...

A min os deportes non me interesan o máis mínimo, ademais alédome de que só den 100 horas, menos competencia nas parrillas. Saúdos

Thiago dijo...

Bueno, algo de razón tiene en su queja, auqneu no puede pretender que tenga la misma repercusión mediática. Decir que la princesa Elena ha ido a Pekin con ellos (claro que hay quien dice que la princesa Elena le falta un hervor).

Acabo de ver un post sobre el deportista de origen marroquí que ha ganado una medalla de plata para España despues de perder un brazo y venir en una patera.... Esos son los casos que les interesa a la prensa, los que tienen repercusión mediática. La dura vida de los minusvalidos dia a dia parece que importa menos... y ahi esta la verdadera lucha.

En fin, bzos.

Mer dijo...

e ademáis estes deportistas paralímpicos sempre o tiveron todo máis difícil que os que non o son, polo tanto, aínda teñen máis mérito

unha aperta e ¡vai ao courel, ho, vai!

Carmen Martínez Torrón dijo...

Diste en el clavo, la casa real.
Es increíble que tengamos que mantener a esos personajes y que encima representen a la gente sana.
Yo tengo una minusvalía reconocida del 36%, así que me siento claramente indentificado con ellos.
Te mando un beso enorme.

Gracias por estar ahí.

HADEX dijo...

Con respecto a este tema, primeiro é vergoñoso que os medios non lle dediquen nin medio minuto ás corenta e pico medallas que levan gañadas. Segundo, entereime esta mañá de que os premios dos paralímpicos son só o dez por cento dos outros xogos......¿só valoran un dez por cento estes esforzos admirabeis....??
Que asco de mundo!!!

Anónimo dijo...

Y es que parece que los deportistas minusválidos sean ciudadanos de segunda clse en muchos aspectos, excepto a la hora de pedirles impustos, como a todo el mundo.

Apenas se les dan horas en los medios de comunicación, y si se hace, es en programas que apenas ve nadie, o en horarios poco adecuados.
Y, lo más duro, es que, ganan muchas más medallas que los atletas no minusválidos, a pesar de que en otros países sí que se les ayuda más.

Yo, en su lugar, cuando volvieran a España, y algún político les dijera de hacerles un homenaje, o de salir con ellos en la t.v. o en la prensa, lo mandaba directamente a hacer puñetas.

Lo curioso también es que la prensa, a la que se la llama también "cuarto poder", tampoco toma cartas en el asunto respecto a ellos. ¿Es que los paralímpicos no ayudan a vender, en lugar de las noticias morbosas?

Carlos Sousa dijo...

Alédame ver que non sou o último romántico pseudodeportivo, como dí Rico e santo. Que pode ser que teña razón, si como dí el son uns choróns e protestan aparte de cobrar, que en Cal pode ser verdade, pero en Cimadevila non o sei.

En todo caso, o tema era ver que está xente nunca está en igualdade de condicións para moitas cousas na vida, menos mal que xa non se encerran nuha habitación como se facía hai anos.

Tamén me confundín no da casa real, seica estivo a infanta Elena (que non princesa) pero bueno os máis "importantes" parece ser que non.

Carmen, non sei que tipo de minusvalía tes, pero o teu traballo fotógrafico dalle moitas voltas a moitos profesionais. Sorte e pa diante.

E para rematar a ver si vou o Courel, que me meteu envexa Mer.