Lembranzas

Fai uns días, e logo de colgar no faiado 500 pares de calcetíns, non sei cantas camisetas, un par de pantalóns curtos (que xa pediron a excedencia ata o vindeiro verán), e un tanga negro do cal vos falaría se este blog se titulase doutra maneira; e se cadra enmeigado pola treboada que se facía sentir afora; decidín redescubrir o contido dunha caixa etiquetada outrora como "libros de texto".

Con cara de bobo nostálxico, despois de apartar unha morea de roupa olvidada e unha bicicleta estática (que realmente sempre estivo "estática"); escomencei a sacar tesouros tales como "ceras Plastidecor", "rotuladores Carioca", parte dun bolígrafo (parecido a un consolador) con un mecanismo "ultra moderno" o cal che permitía escribir en catro cores, lápices provistos dun capuchón coa forma de "Mickey Mouse" a modo de preservativo, e outras soias semellantes.

Unha vez que descartei unha publicación titulada "El Catecismo"; foron pasando polas miñas mans libros con monigotes pintarraxeados a marxe (a modo de debuxos animados) e outros con retratos duns señores moi ilustres pero que sorpresivamente lle sairan cornos, bigotes e penes voadores (estratéxicamente colocados). Entre o aruma ainda permanente a goma de borrar, a chicle "Boomer" e a regaliz rancio; deixouse ver o vello profesor de lingua, alcumado "cafetera" debido o moito que fumaba paseando arriba e abaixo polo Aula (Carlos sabe de que estou falando, xa que tamén lle dera clases tan peculiar, cachondo e fumeante individuo..., a que non adiviñades de que morreu...); asomouse tamén a "Srta. Pili", protestando porque os rapaces poñían un espello nos zapatos para poder verlle-las bragas (ou a ausencia delas); xurdiron tamén as caras borrosas dos compañeiros e as imborrables dos matóns de pacotilla (Que Diós lles conserve a saude a eses "hijos de p..." por moitos anos). Os sonidos de risas, de pisadas polos pasillos, de pupitres arrastrándose, de tizas voadoras, do silencio atroador nos exámenes, dos susurros intrigantes e do bullicio entre clases tamén se deixaron oir desde dentro da "Caixa de Pandora" rescatada do olvido.

Ó chegar a páxina 74 dun vello libro de galego, atopei unha ilustración que fixo que todos estes recordos estudiantiles desapareceran para ser suplantados por outros ben distintos. Votádelle a culpa a choiva, que co seu repiquetear púxome melancólico; pero o certo e que decidín poñerme a debuxar, recordando de paso parte da miña infancia.




Na actualidade, moita xente da nosa parroquia, a pesares de contar con tódalas comodidades da vida moderna, e de estar a un tiro de pedra de calquera opción de ocio por moi "cosmopolita" e "transgresora" que sexa, séguese adicando a agricultura; claro que agora a leite por esta zona sóese mercar no "super", e xa se mirán poucas "Moras", "Pintas" ou "Chulas". Pero eu aínda me lembro cando era cativo (e non hai tanto tempo diso, teño trinta e tantos) que de cando en vez tocábame pasta-la vaquiña que tiña miña nai. Eu aproveitaba para ler libros de "Los Cinco", "Los Siete Secretos", noveluchas de "Marcial LaFuente Estefanía" e outras chorradas semellantes; neses anos a "PSP" non aparecía nin nas miñas máis arriesgadas fantasías; na mentras sí que fantaseaba (e moito), xa que cómo é loxico non me gustaba un carallo pasea-la vaca. Hoxe en día (ademáis da PSP), encántame todo aquilo que teña que ver coa cultura e coas tradicións galegas, aínda que si tivese que pasta-la vaca escollería outro tipo de lectura.

...volvendo o devandito debuxo... anímovos a que vos poñades na situación do seu protagonista (Pepiño, poñamos por caso) e que imaxinedes o que adoita soñar nestes tempos que corren, mentras sinte pasa-la tarde en compaña das suas rumiantes compañeiras.

Con respecto os meus sonos e a si se me cumpliron, contaréivolo noutra ocasión...., quen sabe, o mellor no transcurso doutro día de choiva, despois de poñer a secar a roupa no faiado.