Fútbol base

Como xa contei nalgunha ocasión, sou un devorador de partidos, tanto na televisión como en directo (quizáis xa fun máis), e tamén contara que non ía falar do fútbol a nivel profesional. O cal non é verdade, xa que fai un tempo posteara unhas crónicas sobre fútbol a ese nivel. Unha ía sobre aquela media hazaña de un equipo humilde como o Xetafe na copa da Uefa, aquilo fora unha verdadeira magoa. As outras dúas entradas, trataban sobre a Selección española na Eurocopa, unha antes da final e a outra despois. Penso que non me saíran nada mal.

Pero como xa estou aburrido das noticias sobre ese mundo (que tratan máis de escándalos, como reunións de directivos algo rarillas, partidos comprados hai un par de tempadas, etc.), hoxe quero contarvos o mundillo do fútbol a nivel canteira ou escola.

Eu de pequeno non tiven as opcións que hai hoxe en día, escomenzábamos a xogar federados con 15 anos, agora con 5 anos xa hai equipos de minis, polo menos na escola de fútbol do Condado, escola a que me vou referir por ter un fillo xogando nela.

Si os profesionáis o fan todo por cartos, a este rapaces véselle unha ilusión impresionante, sempre están desexando que cheguen os entrenos e os partidos. Soñan con algún día pertencer a algún equipo grande, e o máis importante, están involucrados na escola, tendo unha disciplina que me deixa asustado. Da gusto ver a orde que teñen neses partidos e o compañeirismo que hai. Cando son pequeniños de verdade, é unha flipada, as risas estan garantidas, o millor corren sin xeito de aquí para alá, xa ten pasado o caso de ir perdendo por máis de 10 goles e ó lograr un, e incrible a alegría que mostran, case lles da igual o resultado.

Conforme van medrando, a ilusión aínda a teñen, pero xa son máis realistas. Eles vanse dando conta do que de verdade vai poder ser algo e do que se vai quedar polo camiño. Aínda que xa digo, esa ilusión e sacrificio siguen estando ahí. Os invernos fanse largos, entrenos chovendo, con néboa e frío. Diferentes estados de ánimo; alegrías o gañar partidos, decepcións o non xogar, frustracións o perder algun partido importante. Lémbrome dalgunhas finais que esten homiños toman como si fora a final da Champión, en concreto unha en Vilagarcía de Arosa hai dous anos. Alí os nosos perderan a final a penaltis, o máis triste é que o campión sería invitado ó Torneo Internacional de Vilagarcía de Arosa, onde os riváis serían equipos de primeira élite, como Madrid, Barcelona, Manchester ou Bayern entre outros. Imaxinádevos a decepción destes chavales, poder xogar contra equipos deses non pasa todolos días, creo que algún chegou a casa chorando, aínda non sei se o seguiría a facer ó día seguinte.

No meu caso, sigo os partidos dende hai seis anos, que foi cando ingresou o meu fillo na escola. No primeiro ano xogou na categoría de benxamíns, os páis gozábamos como rapaces e iso que en todo o ano me parece que só gañaron un partido, e as goleadas en contra eran continuas, pero eles eran felices. Agora xoga en infantís, o nivel de exixencia e maior, xa non están en categoría local senon na provincial e na zona alta da tabla, de feito van líderes. Pero o que máis motivo de satisfacción me produce, son os valores que lle van inculcando de compañerismo e respeto entre eles e cos riváis. Dame verdadeiro gusto cando remata un partido e se xuntan no centro do campo a saúdarse entre eles e aplaudirlle as aficións. Sou consciente de que conforme vaian medrando, cando cheguen a categoría xuvenil, moito diso perderase, aínda que algo sempre lles quedará.

Na parte negativa, están moitos páis e náis, non quero centrarme moito niso, pero as veces da pena escoitar os berros e insultos na grada. Quédome conque son unha minoría, pero tanto están nos clubs riváis como no noso.

Tuven a gran sorte de ir a sendos torneos ou excursións (según se mire) a Barcelona e a Donostia. Foi un experiencia fermosa e moi sa, mirar como os rapaces tiñan que moverse pola súa conta sen o coidado dos páis, simplemente seguindo as informacións dos monitores. Aquí vos deixo algunha foto da marea amarilla, como as feitas co letreiro oficial dos torneos, comendo nun pavillón ou, para mín, unha das máis fermosas, todos xuntos co equipo rival ó remate dun partido.






Sei que non van ter moitas posibilidades de chegar a profesionáis, entre outras cousas porque os grandes prefiren fichar a extranxeiros aínda que estén "lesionados", pero o importante é que estes heroes anónimos do fútbol base sexan felices.