Pontes de paso 12 - Ponte poética

Buceando por entre a maraña de imáxenes que teñen como protagonista as pontes, atopeime con esta fermosa foto, a cal me serve como ilustración para unha poesía que me adicou o meu amigo Manolo.

O certo e que levei unha grata sorpresa e fíxome moita ilusión cando hoxe me invitou a comer e ma mostrou (a poesía, jejeje); así que co voso permiso paso a transcribila de seguido. Xunto cunha adicatoria que di:

«Sabendo, Beni, a ilusión que che fai se escribo algo para ti..., amigo meu, ainda que somos ben distintos, ahí tes o teu poema, "hegeliano"..., tesis, antítesis e síntesis; espero che agrade.» (Abofé que o fixo).




___

E Beni..., cara a ponte
sostería
toda a auga
do Tea
nas suas mans
de neno.

Sería a auga
co seu canto
quen arrullara
tanta noite
perdida allende
os amores
surcan
un parto perfecto.
E Beni...
coma o vento.

Sería o perfil
inxenuo
do xogo,
e os recordos
rotos
perdidos no inverno.
E Beni...
coma o tempo.

Sería o llanto
aquel
de quen espera,
desbordada soedade,
polo seu tempo.
E Beni...
entre o misterio.