sábado, 19 de julio de 2008

Pontes de paso 12 - Ponte poética

Buceando por entre a maraña de imáxenes que teñen como protagonista as pontes, atopeime con esta fermosa foto, a cal me serve como ilustración para unha poesía que me adicou o meu amigo Manolo.

O certo e que levei unha grata sorpresa e fíxome moita ilusión cando hoxe me invitou a comer e ma mostrou (a poesía, jejeje); así que co voso permiso paso a transcribila de seguido. Xunto cunha adicatoria que di:

«Sabendo, Beni, a ilusión que che fai se escribo algo para ti..., amigo meu, ainda que somos ben distintos, ahí tes o teu poema, "hegeliano"..., tesis, antítesis e síntesis; espero che agrade.» (Abofé que o fixo).




___

E Beni..., cara a ponte
sostería
toda a auga
do Tea
nas suas mans
de neno.

Sería a auga
co seu canto
quen arrullara
tanta noite
perdida allende
os amores
surcan
un parto perfecto.
E Beni...
coma o vento.

Sería o perfil
inxenuo
do xogo,
e os recordos
rotos
perdidos no inverno.
E Beni...
coma o tempo.

Sería o llanto
aquel
de quen espera,
desbordada soedade,
polo seu tempo.
E Beni...
entre o misterio.

4 comentarios:

Rico y Santo dijo...

Moita prisa che deches en publicalo, Beni. Unha aperta

Thiago dijo...

Ay, que suerte y que envidia! jajaa Me encanta...! Es una poesia preciosa y si es hegeliana ya no te digo, jjaaj

A mi una vez alguien me hizo una poesía y es una de las mayores experiencias orgiastícas de mi vida, jajaja Te lo digo en serio, inspirar un poema a alguien es una cosa única....¡consérvala!

Bezos y enhorabuena!

Beni Lago dijo...

Pues sí, thiago; lo cierto es que ya en otra ocasión me dedicaron una poesía. La verdad es que el hecho de que te dediquen un poema, aún sin llegar a ser una experiencia orgasmática, te sienta muy bien.

Un día de estos te escribiré uno para ti, no sé si me quedará muy bien, pero te aseguro que tendrá bastante "picantito", jejeje.

Un bezo para ti también.

belinda dijo...

bueno bueno bueno, menos caralladas que o fin o cabo a todos nos dedicaron poesías de pequenos; sobre todo eses nenos que eramos a suas mozas e nos non o sabíamos...