jueves, 18 de septiembre de 2008

Memoria histórica 36

Fai unhas fechas voltou a actualidade a Ley da memoria histórica das mans do xuiz Baltasar Garzón. Isto volve a reabrir unha polémica un tanto absurda, ou polo menos dende o meu punto de vista. Coido que o mínimo que se lle pode pedir a quen corresponda é que exista un censo de víctimas as que se lle poida dar o seu recoñecemento. E sobre todo que os seus familiares poidan telos enterrados onde lle corresponde, e non nunha fosa común.

Nos xa fai un tempo, puxéramos unha entrada en referencia a unhas exhumacións que fixeran aquí en Areas. Hoxe quero voltar a falar dela sobre todo para facer referencia o "noso amigo Manolo" (que por certo xa publicou a primeira entrada no seu blog) que daquela volcouse particularmente na tarefa, dando todo tipo de facilidades, tanto as organizacións que fixeron a laboura, como ós familiares das víctimas buscando información nos arquivos da Parroquia.

Recoñezo que os integrantes do gremio de Manolo, non son santo da miña devoción (nunca mellor dito), pero neste caso hai que sacarse o sombreiro ante el, aínda que en moitas outras cousas estea en dasacordo coas súas ideas, como xa saberá moita xente que nos escoita aquí na Cultural nas nosas "tertulias".

Na foto vemos a Manolo facendo de arqueólogo, ó pé do cañón (isto de cañón, como que non é moi apropiado) dentro da fosa común.

9 comentarios:

Rico y Santo dijo...

Certamente non sei cómo empezar e coido que non son de verba dificil...Amigo Carlos graciñas pola tua consideración amén das diverxencias tertulianas, ben divertidas. Sólo decirche que a miña "involucración" na MH 36 causonme alguns "problemillas episcopales" xa superados. Unna aperta. E que conste nese voso blog que son mais anticlerical ca tí.

HADEX dijo...

Para min tamén se trata dunha polémica absurda....e a que hai coa fosa de Lorca paréceme máis indignante.....

Thiago dijo...

No sé nada de tus divergencias con Manolo, pero está bien que si hay cosas que te parecen bien lo reconozcas.

No se como aun hay gente que se opone a estas exhumaciones, cuando todo el mundo luego quiere tener a sus muertos enteros y en un lugar conocido. Y se oponen por sistema, aunque no vaya con ellos. Claro, siempre con la disculpa de olvidar y mirar para adelante... Pero cuando te toca a ti, se te olvidan todos los argumentos.

Los muertos merecen descansar si, pero los vivos tb

Alkaest dijo...

Todo estudiante de psicología sabe, que la primera norma de la salud mental es no esconder los problemas. Que el primer paso para superarlos, es precisamente hablar de ellos, reconocer que existen. A partir de ahí, el proceso puede ser más o menos largo, más o menos doloroso, pero vamos a mejor.
En este tema se actuó, desde el principio, con nocturnidad y alevosía. Los "vencedores" de la guerra incivil, decidieron que allí no había más muertos que los suyos, que ni siquiera eran muertos sino "caídos", o sea mártires. Los del otro bando, no merecían existir ni siquiera después de muertos. Se lo tenían bien merecido. Para eso era los "malos".
Es esta una tradición muy antigua, practicada por los egipcios, y a la que los romanos pusieron nombre: "Damnatio memoriae", condena de la memoria, es decir olvido total. El nombre de las personas condenadas a ello, era borrado de todo documento o monumento, se destruían sus imágenes y se prohibía pronunciar siquiera su nombre. Era el castigo más indigno, hacer ver que no habían existido.
En esta celtiberia de nuestros pecados, durante casi setenta años, unos y otros, por razones o sinrazones varias, se han empeñado en hacernos ver que la mitad de los muertos de esa guerra no existieron jamás. La otra mitad, la suya, ha sido exaltada, celebrada en placas, elevada a los altares, recordada y venerada.
Se actuó, y todavía hoy algunos se empeñan en ello, contrariamente a los consejos de la psicología. ¡No hay muertos que buscar! ¡El problema no existe!
Pero el problema si existe, hubo una guerra, y como en todas hubo muertos, si no ¿que absurda guerra sería? Y la mitad de sus familias no tuvieron nunca la posibilidad de recuperar los cuerpos, de darles sepultura y recordarlos a la luz del día, con dignidad.
En todo aquel proceso de ocultación, hubo un mucho de venganza y algo de sentimiento de culpabilidad. Pero se supone -¿o es mucho suponer?- que con la Democracia "consolidada", esos argumentos vergonzantes ya no están vigentes.
¿Qué temen los "vencedores", que si reconocen los muertos adversarios, alguien va a acusarlos de algo? No creo, bastante se han acusado ya ellos con sus acciones. ¿Son tan necios y mezquinos que creen que las familias buscan a los familiares muertos por venganza?
Deben serlo, porque uno de sus más preciosos "argumentos" es que remover éste tema "es avivar el odio". Y no se dan cuenta que el ocultamiento, la prohibición, es lo que ha creado rencor y resentimiento durante éstos casi setenta años.
Tengamos el valor, político y social, de reconocer, de una vez por todas que hubo una guerra, cruel como la que más, que hubo los muertos que hubo, y darles a todos digna sepultura es un primer paso para empezar a curar el trauma.

Salud y fraternidad.

Carlos Sousa dijo...

ALKAEST: O teu comentario sería digno de un post en sí, ou unha carta a un periódico, etc. é a millor explicación posible a situación. Chapó.

THIAGO: As miñas diverxencias con Manolo, son "pecata minuta". Si no fondo, según él, eu sou un dos últimos pseudorománticos que existen. Que pasa, que él ten que defender unhas ideas, e causas, das que teño as miñas dúbidas que estéxa sempre de acordo.

HADEX: Tiña pensado falar do da familia de Lorca, pero ó final esqueceusema, me parece unha auténtica vergoña que se neguen a exhumación.

RICO Y SANTO: Que che podería decir a tí, lédome que tiveras xa superados eses "problemillas episcopales", e que sexas máis anticlerical ca mín. Pero non o podemos decir moi alto.

Un saudo a todos, e a ver si se soluciona toda esta absurda polémica.

Lúa dijo...

estoy totalmente deacuerdo, necesitamos a nuestros muertos y si hay que removerlo todo, pues se remueve!!! apertas

Thiago dijo...

Y Manolo que fai? sigue escarbando? como le dijo mi padre a un primo que dijo que era arqueologo, jajaj ¡Escarbando, le dijo!

Todo bien el finde? Aquí en Madrid ya empezó el otoño, lo digo para que lo sepas, jaaja El caso es que entró con lluvias y me pilló en calvinesklein. Me pillé una chupa de agua impresionante...

En fin. Bezos

fgul dijo...

...pois con total sinceridade; todo o que sexa lembrar ese triste pasada para que non volva a repetirse (como se soe dicir) é cousa boa.

Unha aperta.

Alkaest dijo...

Esa es la madre del cordero. Que no vuelva a repetirse la necia presunción de los duros de mollera: "La solución a los problemas, políticos y sociales, es que todos crean lo que yo creo, y que hagan lo que yo hago. Y si no están de acuerdo se los mata y en paz".
¿Qué nadie piensa ya así? Por desgracia, no hay más que repasar algunas recientes manifestaciones "de masas", para darse cuenta que mejor será no hacernos ilusiones sobre la condición humana...
Debe ser el otoño, que me pone más pesimista de lo aconsejable.

Salud y fraternidad.