Cantares e poesía - O hinno galego

Como é normal ó votar a andar un blog de este tipo, volveréi a repetir a frase "Para empezar esta sección"; pois iso... que mellor maneira de escomenzar este particular percorrido polos cantares da nosa terra que co hinno galego. Que todos sabemos un par de estrofas e para de contar, despois tarareámolo (ou mellor dito lalareámolo), para rematar en voz alta (casi sempre medios peidos, xa) co consabido "De bre-o-gán". Despois vendrá o "Asturias patria querida", "Sigo siendo el rey", "O rodaballo" e outros grandes hits de calibre semellante.

O himno galego conxuga o poema "Os pinos" de Eduardo Pondal cunha composición musical de Pascual Veiga.

O nome de Galicia non figura no poema, sendo substituído por fogar de Breogán. Foi interpretado por primeira vez en 1907 na Habana, Cuba.

En fin, velaquí o noso hinno, que a mín persoalmente góstame moito..., Xa quisera o hinno español ter así unha letra.

¿Que din os rumorosos
na costa verdecente,
ao raio transparente
do prácido luar?
¿Que din as altas copas
de escuro arume arpado
co seu ben compasado
monótono fungar?

Do teu verdor cinguido
e de benignos astros,
confín dos verdes castros
e valeroso chan,
non des a esquecemento
da inxuria o rudo encono;
desperta do teu sono
fogar de Breogán.

Os bos e xenerosos
a nosa voz entenden
e con arroubo atenden
o noso ronco son,
máis sóo os iñorantes
e féridos e duros,
imbéciles e escuros
non os entenden, non.

Os tempos son chegados
dos bardos das edades
que as vosas vaguedades
cumprido fin terán;
pois, onde quer, xigante
a nosa voz pregoa
a redenzón da boa
nazón de Breogán.

Para escoitar diferentes versións do hinno, así como coñecer un pouco máis da sua historia, mira-la partitura, etc, visitade a seguinte páxina: http://www.himnogallego.com/